Rzeczowe aktywa trwale biuro rachunkowe Lódź

Rzeczowe aktywa trwałe – część aktywów trwałych jednostki gospodarczej, które posiadają materialną formę (w odróżnieniu od wartości niematerialnych i prawnych). Pojęcie rzeczowych aktywów trwałych dokładniej precyzuje Ustawa o Rachunkowości oraz Międzynarodowy Standard Rachunkowości (tzw. MSR) nr 16.

W skład rzeczowych aktywów trwałych wchodzą:

• środki trwałe,
• środki trwale w budowie,
• zaliczki na środki trwałe w budowie

rzeczowe aktywa trwałe:

• a. grunty
  • budowle, lokale, magazyny
  • urządzenia, maszyny
  • środki transportu
  • ulepszenia w obcych środkach trwałych
• b. środki trwałe w budowie
  • środki trwale w czasie budowy, montażu lub ulepszenia

Rodzaje zużycia środków trwalych biuro rachunkowe Lódź

Zużycie fizyczne środków trwałych oznacza zużycie substancji materialnej, z której dany składnik jest zbudowany. Zużycie fizyczne następuje zarówno na skutek używania składnika w działalności jednostki, jak i z przyczyn naturalnych, związanych ze starzeniem się zasobów majątkowych.

Zużycie ekonomiczne składników środków trwałych, nazywane inaczej zużyciem moralnym, oznacza utratę wartości użytkowych składników spowodowana postępem technicznym. W wyniku tego postępu niektóre składniki środków trwałych tracą swoja wartość, pomimo ze nie zostały jeszcze zużyte pod względem fizycznym.

Przychody operacyjne biuro rachunkowe Lódź

Przychody operacyjne – przychody związane z prowadzeniem przez jednostkę gospodarczą działalności operacyjnej. Przychody te prezentowane są w dwóch częściach rachunku zysków i strat: w części pierwszej znajdują się przychody związane z podstawową działalnością operacyjną jednostki, tj. dla której jednostka została stworzona, np. sprzedaż towarów i produktów. Druga część rachunku zysków i strat prezentuje przychody pośrednio związane z działalnością operacyjną (tzw. pozostałe przychody operacyjne), np. wynikające ze sprzedaży zbędnych środków trwałych.

Oprócz przychodów operacyjnych, sumę przychodów podmiotu gospodarczego tworzą takie kategorie rachunku zysków i strat, jak przychody finansowe (związane z działalnością inwestycyjną i finansową) oraz zyski nadzwyczajne (związane ze zdarzeniami losowymi).

Pozostale koszty operacyjne biuro rachunkowe Lódź

Pozostałe koszty operacyjne - zgodnie z ustawą o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. są to koszty związane pośrednio z działalnością operacyjną jednostki. Są one "symetryczne" względem pozostałych przychodów operacyjnych.

Obejmują one zatem:

• wartość netto sprzedawanych lub likwidowanych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych;
• koszty prowadzonej działalności socjalnej;
• przekazane darowizny;
• zapłacone kary, grzywny i odszkodowania;
• odpisy aktualizujące wartość środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, zapasów i należności;
• spisanie przedawnionych, umorzonych lub nieściągalnych należności w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych;
• utworzenie rezerw, z wyjątkiem rezerw związanych z operacjami finansowymi.

OC biura rachunkowego.

Księgi rachunkowe biuro rachunkowe Lódź

Księgi rachunkowe prowadzone są na podstawie dowodów księgowych i ujmują zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym. Obejmują one zbiory zapisów księgowych, obrotów i sald, które tworzą dziennik, księgę główną, księgi pomocnicze, zestawienia: obrotów i sald kont księgi głównej oraz sald kont ksiąg pomocniczych, a także wykaz składników aktywów i pasywów.

Księgi rachunkowe prowadzi się w siedzibie jednostki. Mogą być prowadzone poza siedzibą jednostki, w przypadku powierzenia ich prowadzenia jednostce uprawnionej – zgodnie z obowiązującymi przepisami – do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. W takiej sytuacji kierownik jednostki jest obowiązany:

• powiadomić właściwy urząd skarbowy o miejscu prowadzenia ksiąg w terminie 15 dni od dnia ich wydania poza siedzibę jednostki,
• zapewnić dostępność ksiąg rachunkowych do badania przez upoważnione organy kontrolne.

Otwarcia ksiąg rachunkowych dokonuje się na:

• dzień rozpoczęcia działalności,
• początek każdego następnego roku obrotowego,
• dzień zmiany formy prawnej, połączenia lub podziału jednostki,
• dzień rozpoczęcia likwidacji lub postępowania upadłościowego.

Księgi otwiera się w ciągu 15 dni od dnia wymienionych zdarzeń. Otwarcia ksiąg rachunkowych pod datą rozpoczęcia działalności dokonuje się przez wprowadzenie do ewidencji księgowej stanu aktywów i pasywów, potwierdzonego spisem z natury rzeczowych składników majątku i gotówki (inwentaryzacja).

Księgi rachunkowe zamyka się na:

• dzień kończący rok obrotowy,
• dzień zakończenia działalności, w tym również sprzedaży i zakończenia likwidacji lub postępowania upadłościowego,
• dzień poprzedzający zmianę formy prawnej, postawienia w stan likwidacji lub upadłości.

Księgi zamyka się nie później niż w ciągu trzech miesięcy od dnia tych zdarzeń. Ostateczne zamknięcie ksiąg jednostki powinno być dokonane nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia zaistnienia tych zdarzeń.

Księgi rachunkowe obejmują:

1. dziennik – służy do zapisywania w porządku chronologicznym, dzień po dniu, danych o operacjach gospodarczych. Zapisy w dzienniku muszą być kolejno numerowane, a sumy zapisów (obroty) liczone w sposób ciągły
2. konta księgi głównej – wprowadza się pod datą otwarcia ksiąg rachunkowych salda początkowe aktywów i pasywów, a następnie dokonuje zapisów wszystkich operacji za kolejne miesiące, zarejestrowanych uprzednio lub jednocześnie w dzienniku
3. konta ksiąg pomocniczych (ewidencji analitycznej) – prowadzi się w szczególności dla:
   1. środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonanych od nich odpisów amortyzacyjnych (umorzeniowych)
   2. rozrachunków z kontrahentami
   3. rozrachunków z pracownikami
   4. operacji sprzedaży (kolejno numerowane własne faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do celów podatkowych)
   5. operacji zakupu (obce faktury i inne dowody)
   6. kosztów
4. zestawienie obrotów i sald księgi głównej oraz zestawienia sald kont ksiąg pomocniczych
5. wykaz składników aktywów i pasywów

Księgi rachunkowe mogą być prowadzone przez:

• osoby fizyczne posiadające certyfikat księgowego
• biegłych rewidentów
• doradców podatkowych
• inne podmioty (od 10 sierpnia 2014 roku prowadzeniem ksiąg rachunkowych mogą zajmować się wszystkie podmioty posiadające zdolność prawną, niekarane w zakresie określonych przepisów (przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniężnemu, obrotowi papierami wartościowymi, przestępstwa skarbowe, inne określone w ustawie o rachunkowości) oraz posiadające ubezpieczenie OC).

Zalety:

• możliwość szerokiej analizy finansowej podmiotu gospodarczego,
• bieżące monitorowanie przychodów, kosztów, wydatków oraz innych kategorii,
• opracowanie własnej polityki rachunkowości, wybór rozwiązań dostosowanych do specyfiki działalności.

Wady:

• wysokie koszty prowadzenia ksiąg rachunkowych,
• skomplikowany i zaawansowany system,
• obowiązek spełniania wielu wymagań narzuconych przez ustawę o rachunkowości.

Klasyfikacja Rodzajowa Środków Trwalych biuro rachunkowe Lódź

Klasyfikacja Rodzajowa Środków Trwałych (KRŚT) - usystematyzowany wykaz obiektów majątku trwałego, tj. środków pracy i przedmiotów długotrwałego użytkowania zaliczonych do środków trwałych według funkcji, jaką te obiekty spełniają w procesie wytwarzania dóbr i usług materialnych lub w toku nieprodukcyjnego użytkowania.

KRŚT została wprowadzona do stosowania na mocy Zarządzenia Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 17 grudnia 1991 r. - stanowiła załącznik do tego zarządzenia wydany odrębnie w serii wydawniczej GUS "Zeszyty Metodyczne", Warszawa 1991.

KRŚT przeznaczona była do stosowania przez wszystkie podmioty gospodarki narodowej prowadzące ewidencję księgową środków trwałych. Klasyfikacja stosowana była w sprawozdawczości statystycznej i w ewidencji księgowej środków trwałych.

W związku ze zmianą definicji środka trwałego została opracowana Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) uwzględniająca powiązania z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU) oraz Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) i wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317).

Od dnia 1 stycznia 2011 r. obowiązuje Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) według Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz.U. Nr 242, poz. 1622).

Kapital z aktualizacji wyceny biuro rachunkowe Lódź

Kapitał z aktualizacji wyceny obejmuje:

• różnice między wartością netto środków trwałych przed i po aktualizacji, kapitał ten pomniejszają różnice z aktualizacji wyceny rozchodowanych środków trwałych np. sprzedanych, wniesionych jako aport do innej jednostki, podarowanych, zlikwidowanych, oraz odpisy z tytułu trwałej utraty wartości środków trwałych objętych aktualizacją wyceny,
• różnice z wyceny długoterminowych aktywów finansowych.

Inwentaryzacja biuro rachunkowe Lódź

Inwentaryzacja – ogół czynności rachunkowych zmierzających do sporządzenia szczegółowego spisu z natury składników majątkowych i źródeł ich pochodzenia na określony dzień. Inwentaryzacja polega na ustaleniu za pomocą spisu faktycznego stanu wszystkich rzeczowych i pieniężnych składników majątkowych, jak też wyjaśnienie różnic pomiędzy stanem stwierdzonym podczas inwentaryzacji (rzeczywistym) a stanem wynikającym z ewidencji księgowej.

Różnice te wynikają głównie z dwóch następujących powodów:

1. zmiany naturalnych cech przedmiotów, których nie można ustalić na podstawie dowodów (ulatnianie się, wysychanie, niedokładny pomiar przyjęcia i wydania materiałów masowych, przeterminowanie zapasów, zmiany mody itp.);
2. błędów i nadużyć popełnionych przez pracowników w ewidencji księgowej (omyłki liczbowe w dokumentacji i zapisach), pomyłki w przyjmowaniu i wydawaniu rzeczowych składników majątku, kradzieże i nadużycia.

Głównym celem inwentaryzacji jest ustalenie rzeczywistego stanu aktywów i pasywów. W szczególności sprowadza się to do:

• uzgodnienia zapisów księgowych ze stanem rzeczywistym,
• rozliczenia osób materialnie odpowiedzialnych za powierzony im majątek,
• dokonania oceny przydatności gospodarczej składników majątku objętych spisem,
• przeciwdziałania stwierdzonym w czasie spisu nieprawidłowościom w gospodarce składnikami majątku (nadmierna ilość, niechodliwość).

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, inwentaryzacja dotyczy następujących czynności:

• przeprowadzenia spisu z natury wszystkich składników majątkowych pozostających w dyspozycji jednostki gospodarczej,
• wyceny wartości spisanych składników,
• uzyskania od kontrahentów jednostki gospodarczej pisemnych informacji o stanie jej środków pieniężnych na rachunkach bankowych, o stanie zaciągniętych kredytów bankowych, należnościach i zobowiązaniach oraz stanie własnych składników majątku powierzonych kontrahentom,
• porównania danych ewidencyjnych niektórych składników z odpowiednimi dokumentami, np. stanem posiadanych gruntów,
• ustalenia i wyjaśnienia przyczyn ilościowych niedoborów i szkód,
• postawienia i umotywowania wniosków o sposobie rozliczenia różnic inwentaryzacyjnych,
• wskazania sposobów usunięcia nieprawidłowości w gospodarce majątkiem jednostki.

Rozróżnia się następujące rodzaje inwentaryzacji:

• spis z natury – dokonywany przez członków komisji inwentaryzacyjnej, na podstawie bezpośrednich obserwacji i pomiarów środków majątkowych w jednostce gospodarczej. Obejmuje możliwe do obejrzenia środki trwałe, rzeczowe składniki majątku obrotowego, środki pieniężne w kasie, papiery wartościowe. Zgodnie z art. 26 ustawy o rachunkowości inwentaryzacją drogą spisu z natury obejmuje się również znajdujące się w jednostce składniki aktywów, będące własnością innych jednostek, powierzone jej do sprzedaży, przechowania, przetwarzania lub używania, powiadamiając te jednostki o wynikach spisu. Obowiązek ten nie dotyczy jednostek świadczących usługi pocztowe, transportowe, spedycyjne i składowania.
• uzgadnianie sald z kontrahentami – obejmuje stan środków pieniężnych na rachunkach bankowych, pożyczki i kredyty, należności, zobowiązania.
• weryfikacja stanu ewidencyjnego – dotyczy aktywów i pasywów, których stanu nie można ustalić przez spis inwentaryzacyjny lub uzgodnienie sald z kontrahentami. Dotyczy to w szczególności gruntów rolnych, należności i zobowiązań publicznoprawnych i innych składników niemożliwych do obejrzenia.

Inwentaryzację środków majątkowych i źródeł ich pochodzenia w jednostce gospodarczej przeprowadza się co najmniej raz w każdym roku obrotowym, najczęściej na ostatni dzień roku obrotowego.

Za poprawne i terminowe przeprowadzenie inwentaryzacji odpowiedzialność ponosi kierownik jednostki.

Inwentaryzacja powinna być tak zorganizowana, by normalna działalność jednostki gospodarczej nie została przerwana.

Spis z natury powinien zostać poddany wyrywkowej kontroli przez przewodniczącego komisji inwentaryzacyjnej.

Inwentaryzacja może być przeprowadzana ręcznie lub za pomocą narzędzi informatycznych, wspomaganych przez sprzęt elektroniczny. Identyfikacja poszczególnych elementów majątku metodą automatyczną wykorzystuje znakowanie i odczyt za pomocą kodów kreskowych oraz znaczników RFID. Dane zidentyfikowane przez czytniki i kolektory przetwarzane są przez oprogramowanie współpracujące z bazami danych. Narzędzia wspomagające automatyczną inwentaryzację:

• oprogramowanie do zarządzania majątkiem,
• drukarka etykiet,
• czytniki kodów kreskowych,
• kolektory danych,
• kod kreskowy,
• tagi RFID.

Amortyzacja biuro rachunkowe Lódź

Amortyzacja – w prawie bilansowym i podatkowym oznacza koszt związany ze stopniowym zużywaniem się środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Amortyzacja jest kosztem, który nie wiąże się z wypływem środków pieniężnych. Z amortyzacją łączy się pojęcie umorzenia.

Umorzenie to wyrażone wartościowo zużycie środka trwałego (wartości niematerialnej i prawnej) od początku jego używania. Umorzenie, to inaczej zakumulowana (zsumowana) dotychczasowa amortyzacja. Przykładowo: środek trwały ma wartość początkową 6000 zł. Amortyzacja w pierwszym roku użytkowania środka trwałego wyniosła 1200 zł, w drugim również 1200 zł. Umorzenie środka trwałego po dwóch latach użytkowania wynosi 2400 zł.

Według ustawy o rachunkowości środkami trwałymi są: rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki (do prowadzenia działalności operacyjnej). W szczególności zalicza się do nich:

• nieruchomości – w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego;
• maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy;
• ulepszenia w obcych środkach trwałych;
• inwentarz żywy.

Zaliczenie lub niezaliczenie składnika majątku do środków trwałych, nie jest wyznaczone przez jego wartość.

Oprócz środków trwałych amortyzuje się również wartości niematerialne i prawne czyli niepieniężne, niemające postaci fizycznej, możliwe do zidentyfikowania aktywa trwałe, używane w celu wykorzystania w procesie produkcyjnym, dostawach towarów i świadczeniu usług, czyli do prowadzenia działalności operacyjnej, niebędące aktywami inwestycyjnymi (np. oprogramowanie komputerowe, koszty prac rozwojowych, licencje, patenty, wzory towarowe, wartość firmy itp.).

Prawo bilansowe podchodzi nieco inaczej do niektórych kwestii związanych z amortyzacją niż prawo podatkowe. Różnice dotyczą m.in. momentu rozpoczęcia odpisów amortyzacyjnych, wyłączeń z amortyzacji, stawek i metod amortyzacji. Według prawa bilansowego amortyzuje się składniki rzeczowych aktywów trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, nie wcześniej niż w momencie oddania ich do użytkowania. Nie amortyzuje się zatem np. środków trwałych będących w budowie.

Przykład: Jednostka gospodarcza zakupiła maszynę. Maszyna musi zostać zainstalowana. Dopiero po zakończeniu instalacji (oddaniu do użytkowania) należy rozpocząć amortyzowanie tego środka trwałego.

Według prawa podatkowego amortyzację trzeba rozpocząć pierwszego dnia miesiąca, następującego po miesiącu, w którym składnik wprowadzono do ewidencji. Środki trwałe wprowadza się do ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Od tej zasady istnieją jednak w prawie podatkowym odstępstwa.

Środek trwały i wartość niematerialną i prawną amortyzuje się do momentu, gdy ich umorzenie:

• zrówna się z wartością początkową pomniejszoną w niektórych przypadkach o przewidywaną wartość odzyskiwalną,
• składnik majątku zostanie sprzedany, oddany,
• z innych powodów wycofany z użytkowania.

Zgodnie z prawem bilansowym nie amortyzuje się gruntów, chyba, że służą one wydobyciu kopalin metodą odkrywkową. Przepisy podatkowe nie pozwalają amortyzować nie tylko gruntów, ale także np. prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Ustawa o rachunkowości daje jednostkom swobodę w wyborze metod amortyzacji. Określa jedynie, że przy ustalaniu okresu amortyzacji i rocznej stawki amortyzacyjnej należy uwzględnić okres ekonomicznej użyteczności środka trwałego, na który mają wpływ poniższe czynniki:

• liczba zmian, na których pracuje środek trwały,
• tempo postępu techniczno-ekonomicznego,
• wydajność środka trwałego mierzona liczbą godzin jego pracy lub liczbą wytworzonych produktów albo innym właściwym miernikiem,
• prawne lub inne ograniczenia czasu używania środka trwałego,
• przewidywana przy likwidacji cena sprzedaży netto istotnej pozostałości środka trwałego.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazują sytuacje, kiedy powinno mieć miejsce:

• zastosowanie stawek amortyzacyjnych, które zostały określone w wykazie rocznych stawek zwanym dalej „wykazem stawek” w tym także:
• zastosowanie stawek amortyzacyjnych, które są określone w „wykazie stawek” – podwyższone, zastosowanie współczynników określonych w ustawach,
• zastosowanie stawek obniżonych w stosunku do tych określonych w „wykazie stawek”,
• zastosowanie stawek ustalanych indywidualnie,
• zastosowanie metody degresywnej – malejących stawek w poszczególnych latach podatkowych,
• zastosowanie metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników”.

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 3 500 zł; Ustawa o rachunkowości zezwala również na odpisy grupowe, lub jednorazowe, nie podając jednakże górnej granicy wartości początkowej środka.

Odpis amortyzacyjny może być dokonany raz w okresie sprawozdawczym za cały okres sprawozdawczy przed dniem bilansowym. Jednak większość jednostek dokonuje odpisów częściej: raz na miesiąc czy raz na kwartał. W ustawach o podatku dochodowym częstotliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych nie odbiega od tych ujętych w ustawie o rachunkowości.

Aktywa trwale biuro rachunkowe Lódź

Majątek trwały, aktywa trwałe – część aktywów jednostki gospodarczej o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż jeden rok obrotowy. Aktywa trwałe charakteryzują się tym, że wykorzystywane są do realizacji wielu cykli operacyjnych, zużywając się stopniowo. Zgodnie z artykułem 3 ust. 1 pkt 13 ustawy o rachunkowości przez aktywa trwałe rozumie się aktywa jednostki, które nie są zaliczane do aktywów obrotowych. Inna definicja aktywów trwałych to: kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe powstałe w wyniku zdarzeń przeszłych, o wiarygodnie określonej wartości, o okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż jeden rok, które w przyszłości spowodują wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych.

W skład majątku trwałego wchodzą:

• wartości niematerialne i prawne,
• rzeczowe aktywa trwałe: środki trwałe, środki trwałe w budowie, zaliczki na środki trwałe w budowie,
• należności długoterminowe,
• inwestycje długoterminowe,
• długoterminowe rozliczenia międzyokresowe.