Kapital zakladowy biuro rachunkowe Lódź

Kapitał zakładowy (kapitał spółki) – pierwotny wkład właścicieli wniesiony przy założeniu spółki, stąd inne określenie: kapitał założycielski. Wysokość kapitału zakładowego może być zmieniana w trakcie rozwoju firmy. Jego wartość musi być zgodna z danymi rejestru handlowego, umową spółki lub statutem jednostki gospodarczej. Kapitał zakładowy jest elementem kapitału własnego, zgodnie z Ustawą o rachunkowości ujmowanym w pasywach bilansu, a także w zestawieniu zmian w kapitale własnym.

Prawo większości krajów europejskich określa minimalny kapitał zakładowy, jaki jest potrzebny do zawiązania spółki. Do wyjątków w tej kwestii zalicza się m.in. Wielka Brytania. W Polsce według Kodeksu spółek handlowych wynosi on od 8 stycznia 2009:

• 5 000 zł w wypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością,
• 50 000 zł w wypadku spółki komandytowo-akcyjnej,
• 100 000 zł w wypadku spółki akcyjnej.

W pozostałych formach prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce występowanie minimalnego kapitału zakładowego przewidziano także w:

• spółdzielni europejskiej – 30 000 euro,
• spółce europejskiej – 120 000 euro.

Źródła tworzenia kapitału zakładowego spółki akcyjnej:

• równowartość wyemitowanych akcji w cenie nominalnej opłaconych gotówką i/lub aportami rzeczowymi,
• przekształcenie kapitału udziałowego w kapitał akcyjny,
• część zysku netto do podziału na pokrycie umorzenia akcji.

Źródła tworzenia kapitału zakładowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością:

• równowartość udziałów pieniężnych i aportów rzeczowych wniesionych przez poszczególnych wspólników,
• podwyższenie kapitału w drodze objęcia nowych udziałów,
• przekształcenia kapitału akcyjnego w kapitał udziałowy,
• zysk przeznaczony na umorzenie udziałów,
• dopłaty do kapitału udziałowego.

Źródła tworzenia kapitału zakładowego spółki komandytowo-akcyjnej: Kodeks spółek handlowych stanowi, iż w zakresie kapitału zakładowego stosować należy „odpowiednio” przepisy dotyczące kapitału zakładowego spółki akcyjnej. Kodeks stanowi poza tym, że komplementariusz, wnosząc do spółki wkład, może go wnieść – według uznania – na kapitał zakładowy bądź na inne fundusze. Fakt, iż wniesie wkład na kapitał zakładowy, nie powoduje wyłączenia jego nieograniczonej odpowiedzialności za zobowiązania spółki.

Dekretacja biuro rachunkowe Lódź

Dekretacja – zarządzenie odpowiedniej osoby, dotyczące zwłaszcza pism wpływających do komórki organizacyjnej, nadaje właściwy bieg dokumentacji wpływającej zgodnie z przyjętą instrukcją kancelaryjną lub innymi przepisami regulującymi obieg danego rodzaju dokumentów (np. księgowych).

Zgodnie z instrukcją kancelaryjną adnotacja umieszczana na piśmie (dokumencie) lub do niego dołączona, powinna wskazywać komórkę organizacyjną (osobę) odpowiedzialną za załatwienie danej sprawy. Może również określać sposób lub termin załatwienia sprawy.

Pisma przychodzące najpierw są rejestrowane a następnie przekazywane do dekretacji. W urzędzie administracji publicznej dekretacją zajmuje się kierownik urzędu lub wyznaczona przez niego osoba. Zadekretowane dokumenty przekazywane są następnie przez sekretariat do właściwych komórek organizacyjnych. Przesyłki zadekretowane do załatwienia przez komórkę organizacyjną mogą być przyjęte do załatwienia bezpośrednio przez kierownika komórki lub ponownie dekretowane innej osobie przy założeniu, że ponowna dekretacja nie może wprowadzać zmian w sposobie i terminie załatwienia sprawy. Zmiany może dokonać tylko dekretujący.

Sposób wykonania dekretacji jest zależny od obowiązującego w danej komórce organizacyjnej systemu kancelaryjnego. Dekretacje wykonane w systemie EZD (Elektroniczne Zarządzanie Dokumentacją) potwierdza się podpisem elektronicznym poprzez dołączenie danych identyfikujących imię, nazwisko i stanowisko osoby dokonującej tej czynności do dekretowanej treści.

Natomiast w systemie tradycyjnym dekretacji dokonuje się na przesyłkach w postaci papierowej. Polega ona na odręcznym umieszczeniu odpowiednich informacji bezpośrednio na przesyłce, wraz z datą i podpisem dekretującego. W systemie tym dopuszcza się możliwość korzystania z narzędzi informatycznych w celu dokonania dekretacji pod warunkiem późniejszego przeniesienia jej w formie dekretacji zastępczej na dokument w postaci nieelektronicznej.

W sądownictwie niektórych krajów wypisywaniem dekretacji zajmuje się asystent sędziego. W Polsce, zgodnie z przepisami prawa, zajmuje się tym bezpośrednio sędzia.

W księgowości dekretów używa się, aby ująć zdarzenie gospodarcze w systemie finansowo-księgowym firmy. Dekretując zdarzenie gospodarcze, np. wystawienie faktury kosztowej, osoba odpowiedzialna powinna oznaczyć dany dokument, np. fakturę, w ten sposób aby można było przenieść operację do systemu księgowego. Dekret powinien zawierać numery kont księgowych, na których powinna zostać umieszczona operacja gospodarcza, krótki opis operacji gospodarczej, podpis osoby dekretującej, datę zdarzenia gospodarczego i kwotę. Po zadekretowaniu zdarzenia gospodarczego, co najczęściej następuje poprzez wystawienie dekretu na danym dokumencie, np. fakturze lub poleceniu księgowania, taki dokument można wprowadzić do systemu księgowego, czyli zaksięgować.