Podróż służbowa biuro rachunkowe Lódź

Podróż służbowa – podróż, którą pracownik odbywa na polecenie pracodawcy w ramach wykonywanej pracy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba firmy (lub stałe miejsce pracy pracownika). Podróż służbowa związana jest z delegacją (oddelegowaniem) pracownika do wykonania pewnego zadania.

Uwaga! Termin oddelegowanie pracownika używany jest też w innym znaczeniu i z innymi skutkami prawnymi, niż w odniesieniu do podróży służbowej. Oddelegowanie pracownika na określony czas do miejscowości innej niż wskazana w umowie o pracę wiąże się ze zmianą wskazanego w umowie miejsca wykonywania pracy. Zmiana taka następuje poprzez zastosowanie wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy i płacy. Również stałe wykonywanie przez samego przedsiębiorcę (lub samego pracownika w ramach uzgodnionego czasu pracy) zadań w różnych miejscowościach i terminach, wynikające z organizacji pracy nie jest traktowane jako podróż służbowa.

W polskim prawodawstwie zasady rozliczania podróży służbowej pracownika określa Kodeks pracy oraz minister właściwy do spraw pracy, w drodze rozporządzenia.

Z tytułu podróży służbowej pracownikowi przysługuje:

• zwrot kosztów podróży (przejazdów, noclegów i innych),
• dieta za czas podróży służbowej.

Polskie prawo podatkowe nie definiuje jednoznacznie terminu podróż służbowa. Koszty związane z podróżami służbowymi należy również rozpatrywać pod kątem obowiązujących przepisów w zakresie podatku dochodowego (pracownika i pracodawcy) oraz składek na ubezpieczenia społeczne.

Placa brutto biuro rachunkowe Łódź

Płaca brutto (ang. gross salary) – wynagrodzenie całkowite, przed odliczeniem podatków oraz składek na ubezpieczenia społeczne opłacanych przez pracownika. W praktyce tym terminem określa się wysokość wynagrodzenia określonego w umowie o pracę, które przed wypłaceniem pracownikowi podlega potrąceniom wynikającym z prawa.

W Polsce płaca brutto składa się z następujących elementów:

• wynagrodzenia netto (potocznie: „na rękę”);
• składek na ubezpieczenia społeczne — ubezpieczenia emerytalne i rentowe (w części płaconej przez pracownika) oraz chorobowe i zdrowotne;
• zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wynagrodzenie brutto w Polsce nie obejmuje składek na ubezpieczenia społeczne odprowadzanych przez pracodawcę a wyliczanych od wynagrodzenia pracownika. Całość obciążeń związanych z wypłatą wynagrodzeń po stronie pracodawców obejmuje:

• płacę brutto;
• składki na ubezpieczenie społeczne — ubezpieczenia emerytalne i rentowe (w części płaconej przez pracodawcę) oraz wypadkowe;
• składkę na Fundusz Pracy;
• składkę na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Dla odróżnienia od płacy brutto całość powyższych obciążeń określa się potoczenie płacą brutto-brutto lub łącznym kosztem pracodawcy. Pomimo formalnego podziału na część płaconą przez pracodawcę i pracownika rozliczenia wszystkich składek oraz zaliczek na poczet rozliczeń podatkowych są prowadzone przez pracodawcę.

Placa biuro rachunkowe Lódź

Płaca (z łac. pensio, inne nazwy pensja, wynagrodzenie, zapłata, gratyfikacja) – ogół wydatków pieniężnych i innych świadczeń wypłacanych pracownikom z tytułu zatrudnienia w podmiocie gospodarczym. Obejmuje wypłaty pieniężne, inne świadczenia oraz wartość tzw. świadczeń w naturze (towary, materiały, usługi itp.) lub ekwiwalenty wypłacane pracownikom lub innym osobom fizycznym przez pracodawcę za wykonaną na jego rzecz pracę.

Konwencja MOP Nr 95 o ochronie płacy z 1 lipca 1949 r. ustanawia, że zarobki powinny być wypłacane w regularnych odstępach czasu (art. 12), zabrania takich sposobów wypłaty, które pozbawiają pracownika istotnej możliwości porzucenia pracy. Zabrania też by pracodawca ograniczał w jakikolwiek sposób wolność pracownika w dysponowaniu swą płacą (art. 6). W razie upadku przedsiębiorstwa pracownicy w nim zatrudnieni mają być traktowani jako wierzyciele uprzywilejowani, ich roszczenia mają pierwszeństwo (art. 11). Zabronione jest wypłacanie w środkach odurzających (art. 4) lub dokonywanie wypłaty w sklepach sprzedaży takich środków (art. 13).

Postanowienia te uzupełnia Konwencja nr 173 dotycząca ochrony roszczeń pracowników w wypadku niewypłacalności pracodawcy z 3 czerwca 1992 r.

Konwencja nr 100 z 29 czerwca 1951 gwarantuje jednakowe wynagrodzenie dla pracujących mężczyzn i kobiet za pracę jednakowej wartości.

O prawie do godziwego wynagrodzenia mówi Powszechna Deklaracja Praw Człowieka w art. 23 oraz Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych w art. 7.

Wysokość wynagrodzenia jest ustalana przy zawieraniu umowy (o pracę, dzieło lub zlecenie), a więc przed wykonaniem pracy lub dzieła. Wynagrodzenie obciążone jest podatkiem dochodowym oraz składkami ubezpieczeń społecznych, dlatego rozróżnia się:

• płacę brutto – jest to łączna kwota wynagrodzenia uwzględniająca obciążenia podatkowe i składki na ubezpieczenia społeczne (w części płaconej przez pracownika);
• płacę netto – jest to kwota wynagrodzenia brutto pomniejszona o kwotę należnego podatku dochodowego oraz składek ubezpieczeniowych (w części płaconej przez pracownika).

Wysokość wynagrodzenia jest uzależniona od wielu czynników. Na wysokość wynagrodzenia wpływają czynniki z makrootoczenia takie, jak poziom rozwoju gospodarczego kraju i regionu, regulacje prawne, sytuacja na rynku pracy oraz pozycja związków zawodowych i organizacji pracodawców. Wysokość płacy wynika również z cech organizacji, w której pracownik jest zatrudniony: branży, jej sytuacji finansowej, technologii wytwarzania oraz kultury organizacyjnej. Istotny wpływ mają także charakterystyki pracownika: jego wykształcenie, umiejętności, pełnione role oraz osiągane wyniki.

Od 1 stycznia 2016 roku minimalna płaca pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy zwiększyła się o 100 zł i wynosi 1850 zł. Z kolei minimalne wynagrodzenie w pierwszym roku pracy osiągnie 1480 zł.

Z punktu widzenia pracodawcy wynagrodzenia dzielą się na:

• wynagrodzenia osobowe – wynikające z tytułu umowy o pracę,
• wynagrodzenia bezosobowe – wynikające z tytułu umowy o dzieło, zlecenia lub agencyjnej.

Na wynagrodzenia osobowe składają się:

• wynagrodzenie zasadnicze,
• dopłaty (premie, wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatek stażowy, dodatek funkcyjny, dodatek za pracę w warunkach szkodliwych itp.),
• płace uzupełniające (za czas nieprzepracowany np. wynagrodzenie za czas choroby),
• ekwiwalenty za niewykorzystany urlop.

Do wynagrodzeń nie zalicza się w rozumieniu przepisów:

• świadczeń wypłacanych ze środków ZUS,
• ekwiwalentów (np. za odzież roboczą, używanie własnych samochodów itp.),
• kosztów podróży służbowych,
• wypłat z tytułu projektów wynalazczych i racjonalizatorskich.

Z ustalonego w umowie wynagrodzenia brutto są obligatoryjnie potrącane różne elementy, w zależności od rodzaju zawartej umowy oraz kilku innych warunków:

Tytuł potrącenia		Umowa o pracę	Umowa zlecenie i agencyjna	Umowa o dzieło
zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych		według skali podatkowej	według skali podatkowej pomniejszone o 20% zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów	według skali podatkowej pomniejszone o 20% lub 50% zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów
składki na ubezpieczenia	emerytalne	zawsze	uwarunkowane	jeśli umowę zawarto z własnym pracownikiem
	rentowe	zawsze
	chorobowe	zawsze
	zdrowotne	częściowo potrącane z zaliczki podatku dochodowego
inne potrącenia obowiązkowe wynikające z tytułów egzekucyjnych i wykonawczych

Potrącenia dobrowolne dotyczą wynagrodzeń wypłacanych z tytułu umowy o pracę. Pracownik musi na nie złożyć pisemną zgodę. Do takich potrąceń należą np. składki na ubezpieczenie grupowe, składki na związki zawodowe, kluby sportowe, wpłaty do kasy zapomogowo-pożyczkowej itp.

Przykładowe obliczenie wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę dla pracownika, który nie dojeżdża do pracy do innej miejscowości i przysługuje mu odliczenie ulgi podatkowej, wg parametrów obowiązujących w 2015 roku:

Opis	Kwota	%
Wynagrodzenie brutto	2000 zł	100,0
Składka ubezpieczenia emerytalnego (9,76%)	195,20 zł
Składka ubezpieczenia rentowego (1,50%)	30 zł
Składka ubezpieczenia chorobowego (2,45%)	49 zł
Razem składki ubezpieczeń społecznych	274,20 zł
Podstawa naliczenia składki ubezpieczenia zdrowotnego	1725,80 zł
Składka ubezpieczenia zdrowotnego (9%)	155,32 zł
Zaliczka na podatek dochodowy po umniejszeniu o część składki ubezpieczenia zdrowotnego	111 zł
Wynagrodzenie netto	1459,48 zł	73
Potrącenia (np. ubezpieczenie grupowe)	30 zł
Kwota do wypłaty	1419,48 zł	71

Niedobór biuro rachunkowe Lódź

Niedobór – ujawniona w toku inwentaryzacji ujemna różnica pomiędzy stanem rzeczywistym składników majątku jednostki gospodarczej, a ich stanem ewidencyjnym (wykazanym w księgach rachunkowych).

Podział niedoborów ze względu na przyczyny

• niedobory zawinione - stanowią należność lub roszczenie po ustaleniu osoby odpowiedzialnej za ich powstanie, np. pracownika.
• niedobory spowodowane wypadkami losowymi - powstają w wyniku zdarzeń nadzwyczajnych, nie przewidzianych przez osoby odpowiedzialne za stan majątku np. kradzieży, pożaru.
• niedobory w granicach norm - wynikają ze specyficznej i nieuniknionej skłonności danego składnika majątku do powstawania w nim ubytków naturalnych z powodu jego właściwości (np. psucie się towarów spożywczych) lub czynności, jakie się z nim wykonuje (np. ubytki powstałe w wyniku rozsypywania mąki przy pakowaniu). Nie mogą przekraczać pewnych ustalonych limitów.
• niedobory niezawinione przekraczające normy - przewyższają limity określone na ubytki naturalne, jednak nie stwierdzono, że odpowiedzialnością za ich powstanie należy obarczyć konkretną osobę.
• niedobory pozorne - różnice wynikające z błędów popełnionych w toku ewidencji składników majątku, np. nie zaksięgowaniu rozchodów materiałów.

Manko biuro rachunkowe Lódź

Manko – nieusprawiedliwiony bądź zawiniony brak towarów lub pieniędzy w kasie danego przedsiębiorstwa. Taka sytuacja może powstać we wszystkich ogniwach łańcucha handlowego, przez co obciąża materialnie odpowiedzialnego za to pracownika oraz powoduje pociągniecie go do odpowiedzialności karnej.

Źródłem słowa jest francuski czasownik manquer, który oznacza „brakować”.

Przeciwieństwem manka jest superata.

Dieta prawo pracy biuro rachunkowe Lódź

Dieta za czas podróży służbowej – kwota należna pracownikowi odbywającemu z polecenia pracodawcy podróż służbową w ramach wykonywanej pracy, na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży.

 

Wysokość diet krajowych i zagranicznych w sferze budżetowej określa rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej. W pozostałych zakładach pracy określa je wewnętrzne prawo zakładowe. Nie mogą to być stawki niższe niż określone w rozporządzeniu. Zakład może jednak przyjąć wyższe kwoty. Jeśli przepisy wewnętrzne zakładu pracy nie określają wysokości diety, przyjmuje się wysokość określoną w rozporządzeniu.

Wysokość diet jest corocznie waloryzowana stosownie do planowanego wzrostu średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem przyjętego w ustawie budżetowej na dany rok. Od 1.01.2007 dieta za czas podróży na terenie kraju określona w rozporządzeniu wynosiła 23,00 zł. Od dnia 1 marca 2013 kwota ta została podniesiona do 30 zł. Wysokość diet zagranicznych uzależniona jest od kraju docelowego podróży i określona jest w załączniku do rozporządzenia.

 

Należność z tytułu diety obliczana jest za czas liczony od rozpoczęcia (wyjazd) do zakończenia (powrót) podróży.

Diety krajowe

• od 8 do 12 godzin – połowa diety
• ponad 12 godzin – pełna dieta
• za każdą następną rozpoczętą dobę:
  • do 8 godzin – połowa diety
  • ponad 8 godzin – pełna dieta

Diety zagraniczne

• do 8 godzin – 1/3 diety,
• ponad 8 do 12 godzin – 1/2 diety,
• ponad 12 godzin i za każdą pełną dobę podróży przysługuje dieta w pełnej wysokości

Diety w wysokości nieprzekraczającej limitu określonego w rozporządzeniu są wolne od podatku dochodowego i nie stanowią podstawy do naliczenia składek ZUS.