Rezerwy na świadczenia pracownicze biuro rachunkowe Lódź

Rezerwy na świadczenia pracownicze (ang. provisions for employee benefits) – rezerwy na przyszłe zobowiązania podmiotu gospodarczego w stosunku do obecnie zatrudnionych pracowników, ujmowane w księgach rachunkowych spółki według ich wartości bieżącej na datę bilansową. Zobowiązania te wynikają z przepisów prawa pracy, regulaminów wynagrodzeń, układów zbiorowych pracy i innych wiążących porozumień pracodawców z pracownikami lub zwyczaju panującego w danej spółce.

Ustawa o rachunkowości precyzuje, że ujmowanie rezerw na świadczenia pracownicze powinno być przeprowadzone zgodnie z Krajowym Standardem Rachunkowości Nr 6 „Rezerwy, bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów, zobowiązania warunkowe” lub Międzynarodowy Standard Rachunkowości Nr 19 – „Świadczenia pracownicze”. Oba te standardy nakazują użycie metodologii aktuarialnej i nakazują (KSR 6) bądź zalecają (MSR 19), aby modelowanie zostało wykonane przez wykwalifikowanego aktuariusza.

Niektóre polskie firmy prowadzą dodatkowo równoległą sprawozdawdczość na potrzeby właścicieli zagranicznych według innych standardów (np. US GAAP).

Spółkom korzystającym z MSR 19 punkt 57 zaleca przy tym korzystanie z usług wykwalifikowanego aktuariusza, przy czym standard nie narzuca takiego obowiązku. Jedyną dopuszczalną przez standard metodą jest metoda prognozowanych uprawnień jednostkowych (ang. Projected Unit Credit Method). MSR 19 nakłada dużo większe obowiązki ujawnieniowe niż KSR 6. W szczególności wymaga się (MSR 19 120A), aby aby sprawozdanie zawierało uzgodnienie sald otwarcia i zamknięcia wartości bieżącej zobowiązania z tytułu określonych świadczeń prezentujące odrębnie pozycje tzw. rachunku zysków i strat aktuarialnych, tj:

• koszty bieżącego zatrudnienia,
• koszty odsetek,
• składki wpłacane przez uczestników,
• zyski i straty aktuarialne
• zmiany kursów wymiany walut obcych stosowanych w programach wycenianych w walucie innej niż waluta prezentacji jednostki,
• wypłacone świadczenia,
• koszty przeszłego zatrudnienia
• połączenie jednostek gospodarczych,
• ograniczenia oraz
• uregulowanie zobowiązań.

Krajowy Standard Rachunkowości nr 6 odwołuje się bezpośrednio do metodologii i zaleceń MSR 19, czyli do metody prognozowanych uprawnień jednostkowych, wskazując jednak przy tym obowiązek uczestnictwa licencjonowanego aktuariusza w procesie wyceny (KSR 6 punk 4.7) wskazując że wynika to z potrzeby przyjęcia szeregu założeń z makroekonomii i demografii oraz biegłego się nimi posługiwania. KSR 6 został on przygotowany z myślą o specyfice polskich świadczeń odroczonych i wymienia on w związku z tym explicite świadczenia, które muszą być rezerwowane:

• nagrody jubileuszowe,
• odprawy emerytalne, pośmiertne, rentowe,
• dodatki stażowe,
• opieka medyczna, itd.

Jednak w praktyce zakres ten jest dużo szerszy z powodu odesłania do MSR 19, który nakazuje tworzenie rezerw dla wszystkich świadczeń odroczonych, tj. takich na które pracuje się w innym okresie niż są one realizowane. Są to takie świadczenia jak deputaty węglowe, ekwiwalent z tytułu prawa do ulgi w taryfie energetycznej, kolejowe świadczenia przejazdowe, czy świadczenia dla emerytów płatne z tytułu zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W internecie możliwe jest samodzielne oszacowanie rezerw przy pomocy bezpłatnych narzędzi, jednak zgodnie z KSR 6 nie mogą być one podstawą księgowań bez poświadczenia przez licencjonowanego aktuariusza.

Rezerwy na świadczenia emerytalne biuro rachunkowe Lódź

Rezerwy na świadczenia emerytalne - zobowiązania wynikające z przeszłych zdarzeń oraz obowiązki wykonania świadczeń o wiarygodnie określonej wartości, które spowodują wykorzystanie już posiadanych lub przyszłych aktywów a ich termin wymagalności nie jest pewien.

Podmioty gospodarcze zobligowane są przepisami bilansowymi do dokonania tzw. biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów w wysokości prawdopodobnych zobowiązań przypadających na bieżący okres sprawozdawczy, wynikających z obowiązku wykonania, związanych z bieżącą działalnością, przyszłych świadczeń na rzecz pracowników, w tym świadczeń emerytalnych, których kwotę można oszacować w sposób wiarygodny, mimo że data powstania zobowiązania nie jest jeszcze znana. Te zobowiązania powinny być prezentowane jako rezerwy na zobowiązania.

Rezerwy na odprawy emerytalne tworzy się tylko wtedy, gdy z przepisów prawa, układu pracy lub umów o pracę jednoznacznie wynika, że na pracodawcy ciąży obowiązek ich wypłaty i ich wysokość jest istotna, w związku z czym ich nieuwzględnienie w sprawozdaniu finansowym zniekształciłoby obraz sytuacji finansowej i majątkowej oraz wynik finansowy jednostki.

Jest wiele metod liczenia rezerw na odprawy emerytalne. Krajowy Standard Rachunkowości wskazuje, aby przy wycenie świadczeń emerytalnych i podobnych kierować się postanowieniami MSR 19 „Świadczenia pracownicze”. Zalecaną metodą szacowania rezerw na te świadczenia jest wycena aktuarialna. Wycena rezerw uwarunkowana jest wieloma czynnikami (np. warunki makroekonomiczne, rotacja pracowników, ryzyko śmierci).

Placa biuro rachunkowe Lódź

Płaca (z łac. pensio, inne nazwy pensja, wynagrodzenie, zapłata, gratyfikacja) – ogół wydatków pieniężnych i innych świadczeń wypłacanych pracownikom z tytułu zatrudnienia w podmiocie gospodarczym. Obejmuje wypłaty pieniężne, inne świadczenia oraz wartość tzw. świadczeń w naturze (towary, materiały, usługi itp.) lub ekwiwalenty wypłacane pracownikom lub innym osobom fizycznym przez pracodawcę za wykonaną na jego rzecz pracę.

Konwencja MOP Nr 95 o ochronie płacy z 1 lipca 1949 r. ustanawia, że zarobki powinny być wypłacane w regularnych odstępach czasu (art. 12), zabrania takich sposobów wypłaty, które pozbawiają pracownika istotnej możliwości porzucenia pracy. Zabrania też by pracodawca ograniczał w jakikolwiek sposób wolność pracownika w dysponowaniu swą płacą (art. 6). W razie upadku przedsiębiorstwa pracownicy w nim zatrudnieni mają być traktowani jako wierzyciele uprzywilejowani, ich roszczenia mają pierwszeństwo (art. 11). Zabronione jest wypłacanie w środkach odurzających (art. 4) lub dokonywanie wypłaty w sklepach sprzedaży takich środków (art. 13).

Postanowienia te uzupełnia Konwencja nr 173 dotycząca ochrony roszczeń pracowników w wypadku niewypłacalności pracodawcy z 3 czerwca 1992 r.

Konwencja nr 100 z 29 czerwca 1951 gwarantuje jednakowe wynagrodzenie dla pracujących mężczyzn i kobiet za pracę jednakowej wartości.

O prawie do godziwego wynagrodzenia mówi Powszechna Deklaracja Praw Człowieka w art. 23 oraz Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych w art. 7.

Wysokość wynagrodzenia jest ustalana przy zawieraniu umowy (o pracę, dzieło lub zlecenie), a więc przed wykonaniem pracy lub dzieła. Wynagrodzenie obciążone jest podatkiem dochodowym oraz składkami ubezpieczeń społecznych, dlatego rozróżnia się:

• płacę brutto – jest to łączna kwota wynagrodzenia uwzględniająca obciążenia podatkowe i składki na ubezpieczenia społeczne (w części płaconej przez pracownika);
• płacę netto – jest to kwota wynagrodzenia brutto pomniejszona o kwotę należnego podatku dochodowego oraz składek ubezpieczeniowych (w części płaconej przez pracownika).

Wysokość wynagrodzenia jest uzależniona od wielu czynników. Na wysokość wynagrodzenia wpływają czynniki z makrootoczenia takie, jak poziom rozwoju gospodarczego kraju i regionu, regulacje prawne, sytuacja na rynku pracy oraz pozycja związków zawodowych i organizacji pracodawców. Wysokość płacy wynika również z cech organizacji, w której pracownik jest zatrudniony: branży, jej sytuacji finansowej, technologii wytwarzania oraz kultury organizacyjnej. Istotny wpływ mają także charakterystyki pracownika: jego wykształcenie, umiejętności, pełnione role oraz osiągane wyniki.

Od 1 stycznia 2016 roku minimalna płaca pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze czasu pracy zwiększyła się o 100 zł i wynosi 1850 zł. Z kolei minimalne wynagrodzenie w pierwszym roku pracy osiągnie 1480 zł.

Z punktu widzenia pracodawcy wynagrodzenia dzielą się na:

• wynagrodzenia osobowe – wynikające z tytułu umowy o pracę,
• wynagrodzenia bezosobowe – wynikające z tytułu umowy o dzieło, zlecenia lub agencyjnej.

Na wynagrodzenia osobowe składają się:

• wynagrodzenie zasadnicze,
• dopłaty (premie, wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, dodatek stażowy, dodatek funkcyjny, dodatek za pracę w warunkach szkodliwych itp.),
• płace uzupełniające (za czas nieprzepracowany np. wynagrodzenie za czas choroby),
• ekwiwalenty za niewykorzystany urlop.

Do wynagrodzeń nie zalicza się w rozumieniu przepisów:

• świadczeń wypłacanych ze środków ZUS,
• ekwiwalentów (np. za odzież roboczą, używanie własnych samochodów itp.),
• kosztów podróży służbowych,
• wypłat z tytułu projektów wynalazczych i racjonalizatorskich.

Z ustalonego w umowie wynagrodzenia brutto są obligatoryjnie potrącane różne elementy, w zależności od rodzaju zawartej umowy oraz kilku innych warunków:

Tytuł potrącenia		Umowa o pracę	Umowa zlecenie i agencyjna	Umowa o dzieło
zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych		według skali podatkowej	według skali podatkowej pomniejszone o 20% zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów	według skali podatkowej pomniejszone o 20% lub 50% zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów
składki na ubezpieczenia	emerytalne	zawsze	uwarunkowane	jeśli umowę zawarto z własnym pracownikiem
	rentowe	zawsze
	chorobowe	zawsze
	zdrowotne	częściowo potrącane z zaliczki podatku dochodowego
inne potrącenia obowiązkowe wynikające z tytułów egzekucyjnych i wykonawczych

Potrącenia dobrowolne dotyczą wynagrodzeń wypłacanych z tytułu umowy o pracę. Pracownik musi na nie złożyć pisemną zgodę. Do takich potrąceń należą np. składki na ubezpieczenie grupowe, składki na związki zawodowe, kluby sportowe, wpłaty do kasy zapomogowo-pożyczkowej itp.

Przykładowe obliczenie wynagrodzenia z tytułu umowy o pracę dla pracownika, który nie dojeżdża do pracy do innej miejscowości i przysługuje mu odliczenie ulgi podatkowej, wg parametrów obowiązujących w 2015 roku:

Opis	Kwota	%
Wynagrodzenie brutto	2000 zł	100,0
Składka ubezpieczenia emerytalnego (9,76%)	195,20 zł
Składka ubezpieczenia rentowego (1,50%)	30 zł
Składka ubezpieczenia chorobowego (2,45%)	49 zł
Razem składki ubezpieczeń społecznych	274,20 zł
Podstawa naliczenia składki ubezpieczenia zdrowotnego	1725,80 zł
Składka ubezpieczenia zdrowotnego (9%)	155,32 zł
Zaliczka na podatek dochodowy po umniejszeniu o część składki ubezpieczenia zdrowotnego	111 zł
Wynagrodzenie netto	1459,48 zł	73
Potrącenia (np. ubezpieczenie grupowe)	30 zł
Kwota do wypłaty	1419,48 zł	71

Plan kont biuro rachunkowe Lódź

Plan kont – układ kont księgowych przyjęty w danym podmiocie gospodarczym w celu uporządkowania ewidencji operacji gospodarczych, uwzględniający przepisy prawa oraz potrzeby zarządzających. Plan kont ma formę szczegółowej listy określającej porządek poszczególnych kont w księdze.

Plany kont są często do siebie podobne w różnych przedsiębiorstwach, co może być związane z wymogami prawnymi danego państwa. Podobieństwa planów kont mogą również wynikać z faktu, że większość księgowych przy jego tworzeniu posiłkuje się wzorcowymi planami kont dostępnymi w rozmaitych publikacjach fachowych, adaptując wzorzec do potrzeb jednostki gospodarczej.

W Polsce zgodnie z zapisami Ustawy o rachunkowości jednostka powinna m.in. posiadać dokumentację dotyczącą zakładowego planu kont ustalającego wykaz kont księgi głównej, przyjęte zasady klasyfikacji zdarzeń, zasady prowadzenia kont ksiąg pomocniczych oraz ich powiązania z kontami księgi głównej (Art. 10 Ustawy o rachunkowości).

Biuro rachunkowe lódzkie biuro księgowe

Biuro rachunkowe – podmiot gospodarczy świadczący usługi w na rzecz innych podmiotów gospodarczych oraz organizacji, instytucji oraz osób fizycznych. Przedmiotem działalności biura rachunkowego jest wykonywanie w imieniu i na rzecz zlecającego usług w zakresie rachunkowości, prowadzenie dokumentacji płacowej i kadrowej itp. Poprzez zawarcie umowy zlecenia z biurem rachunkowym zleceniobiorca zleca, w zakresie określonym umową, wykonywanie ciążących na nim obowiązków z zakresu prawa podatkowego, prawa pracy, przepisów o ubezpieczeniu społecznym, przepisów z zakresu statystyki itp., podmiotowi zwanemu „biuro rachunkowe”.