Zdarzenie gospodarcze rachunkowość Łódź

Zdarzenie gospodarcze – każde zdarzenie (fakt, zjawisko) związane z prowadzoną działalnością gospodarczą przez jednostki. Pojęcie z zakresu rachunkowości oznaczające zdarzenia wywołane działalnością jednostki gospodarczej w zakresie zaopatrzenia, produkcji i sprzedaży dóbr i usług.

Zdarzenie gospodarcze, które:

• jest wyrażone wartościowo;
• ma wpływ na stan majątku bądź źródła jego finansowania;
• ma wpływ na wynik finansowy jednostki;
• powoduje zmiany zawsze dwóch składników (zapis podwójny), a zmiany te są równoczesne i równe co do wartości (zapis dwustronny i jednakowy)

jest operacją gospodarczą.

Zdarzenie gospodarcze jest pojęciem szerszym niż operacja gospodarcza – każda operacja gospodarcza jest zdarzeniem gospodarczym, ale nie każde zdarzenie gospodarcze jest operacją gospodarczą. Zdarzenie gospodarcze pociąga za sobą określone operacje gospodarcze: np. podpisanie umowy z pracownikiem jest zdarzeniem gospodarczym, które w przyszłości spowoduje operację gospodarczą w postaci wypłaty wynagrodzenia. Zdarzenie gospodarcze, które nie jest operacją gospodarczą nie jest zaksięgowane. 

Podział zdarzeń gospodarczych

Operacje gospodarcze	Pozostałe zdarzenia gospodarcze
Wywołują zmiany w: samych tylko aktywach (operacje aktywne), samych pasywach (operacje pasywne), lub aktywach i pasywach jednocześnie (operacje aktywno-pasywne).	Nie wywołują bezpośrednio zmian ani w pasywach ani w aktywach. Jednak zdarzenia te mogą mieć w przyszłości wpływ na majątek i kapitał przedsiębiorstwa (np. zdarzenie gospodarcze w postaci wysłania zamówienia do dostawcy - w przyszłości, gdy zamówienie zostanie zrealizowane, jednostce powiększą się aktywa w postaci dostarczonego towaru i zwiększą pasywa - w postaci kredytu kupieckiego).
Są wyrażane wartościowo (w cenach) - np. operacja gospodarcza w postaci zakupu samochodu za gotówkę, zwiększa wartość środków trwałych o 40 000 zł oraz zmniejsza wartość gotówki na rachunku bankowym o 40 000 zł.	Nie są wyrażane wartościowo (są to np. przyjęte w przedsiębiorstwie normy, podpisane umowy o współpracy, itp.)
Podlegają obowiązkowi ewidencji księgowej	Nie są ewidencjonowane w księgach rachunkowych
Dokumentem je potwierdzającym jest dowód księgowy	Są dowolnie dokumentowane (np. poprzez umowę, list, e-mail)
Przykłady operacji gospodarczych	Przykłady pozostałych zdarzeń gospodarczych
zakup maszyn, urządzeń, materiałów do produkcji wypłata wynagrodzeń pracownikom otrzymanie zapłaty za towar, otrzymanie darowizny opłacenie podatku	zawarcie umowy z nowym pracownikiem umowa o założeniu konsorcjum wyznaczenie norm zużycia materiałów w przedsiębiorstwie otrzymanie zamówienia

Struktura wiekowa należności biuro rachunkowe Lódź

Struktura wiekowa należności - instrument służący do monitorowania odbiorców zalegających z zapłatą.

Stanowi przekrój czasowy poszczególnych faktur (sprzedażowych dokumentów firmy, która taką strukturę sporządza), w oparciu o kwartały, półrocza, lata.

Zestawienie to służy sprawozdawczości samej jednostki gospodarczej i podejmowaniu dodatkowych decyzji w oparciu o informacje w nim przedstawione, jak również jest istotnym elementem sprawozdawczości finansowej w przypadku jednostek publicznych do nadrzędnych instytucji państwowych.

Rzeczowe aktywa trwale biuro rachunkowe Lódź

Rzeczowe aktywa trwałe – część aktywów trwałych jednostki gospodarczej, które posiadają materialną formę (w odróżnieniu od wartości niematerialnych i prawnych). Pojęcie rzeczowych aktywów trwałych dokładniej precyzuje Ustawa o Rachunkowości oraz Międzynarodowy Standard Rachunkowości (tzw. MSR) nr 16.

W skład rzeczowych aktywów trwałych wchodzą:

• środki trwałe,
• środki trwale w budowie,
• zaliczki na środki trwałe w budowie

rzeczowe aktywa trwałe:

• a. grunty
  • budowle, lokale, magazyny
  • urządzenia, maszyny
  • środki transportu
  • ulepszenia w obcych środkach trwałych
• b. środki trwałe w budowie
  • środki trwale w czasie budowy, montażu lub ulepszenia

Przyjęcie zewnętrzne biuro rachunkowe Lódź

Przyjęcie zewnętrzne, przyjęcie towaru z zewnątrz (skrót: PZ) – dokument występujący w gospodarce magazynowej, potwierdzający przyjęcie danego towaru, surowca, produktu lub materiału do jednostki gospodarczej lub jej jednostki organizacyjnej (np. magazynu, składu konsygnacyjnego lub sklepu). PZ wystawia się na podstawie dokumentu potwierdzającego dostawę, zwykle na podstawie faktury dokumentującej dokonanie zakupu lub dokumentu WZ dostawcy. Jednostki prowadzące ewidencję magazynową wprowadzają do niej dane przyjętego towaru (materiału). Dokument PZ może być zarejestrowany w księgach rachunkowych jako zdarzenie gospodarcze obrazujące zmiany w sytuacji finansowo-rzeczowej jednostki gospodarczej (zmiana stanu zapasów).

W większości przypadków nie ma obowiązku wystawiania i rejestracji dokumentu PZ. Dokumentacja magazynowa może się opierać na dokumentach handlowych, np. fakturze VAT opisującej m.in. ilość, cenę jednostkową oraz całkowitą wartość zakupu. Dokument PZ jest istotny szczególnie przy tzw. dostawach niefakturowanych (najpierw następuje dostawa, a później wystawiana jest dokumentująca ją faktura), zwłaszcza w przypadku rozbieżności wartościowych (pomiędzy wartością dostawy wynikającą z dokumentu PZ a wartością faktury).

Niedobór biuro rachunkowe Lódź

Niedobór – ujawniona w toku inwentaryzacji ujemna różnica pomiędzy stanem rzeczywistym składników majątku jednostki gospodarczej, a ich stanem ewidencyjnym (wykazanym w księgach rachunkowych).

Podział niedoborów ze względu na przyczyny

• niedobory zawinione - stanowią należność lub roszczenie po ustaleniu osoby odpowiedzialnej za ich powstanie, np. pracownika.
• niedobory spowodowane wypadkami losowymi - powstają w wyniku zdarzeń nadzwyczajnych, nie przewidzianych przez osoby odpowiedzialne za stan majątku np. kradzieży, pożaru.
• niedobory w granicach norm - wynikają ze specyficznej i nieuniknionej skłonności danego składnika majątku do powstawania w nim ubytków naturalnych z powodu jego właściwości (np. psucie się towarów spożywczych) lub czynności, jakie się z nim wykonuje (np. ubytki powstałe w wyniku rozsypywania mąki przy pakowaniu). Nie mogą przekraczać pewnych ustalonych limitów.
• niedobory niezawinione przekraczające normy - przewyższają limity określone na ubytki naturalne, jednak nie stwierdzono, że odpowiedzialnością za ich powstanie należy obarczyć konkretną osobę.
• niedobory pozorne - różnice wynikające z błędów popełnionych w toku ewidencji składników majątku, np. nie zaksięgowaniu rozchodów materiałów.

Kasa rachunkowość biuro rachunkowe Lódź

Kasa - w rachunkowości jednostek gospodarczych konto lub grupa kont księgowych ewidencjonujących stan gotówkowych środków finansowych krajowych i zagranicznych, wykazywanych w bilansie jednostki w pozycji Inwestycje krótkoterminowe.

Kalkulacja podzialowa ze wspólczynnikami biuro rachunkowe Lódź

Kalkulacja podziałowa ze współczynnikami. - metoda stosowana wtedy, gdy jednostka gospodarcza wytwarza w sposób masowy kilka prostych produktów najczęściej w oparciu o te same surowce. Wytwarzane wyroby często różnią się rozmiarem, formą, złożonością zdobienia itp.

W kalkulacji podziałowej ze współczynnikiem szczególnie istotne jest wyrażenie produkcji różnych wyrobów jednym miernikiem (w jednostkach umownych). W tym celu stosuje się współczynniki. Podstawą ich określenia może być ciężar wyrobów, ich powierzchnia lub pracochłonność. W przypadku bardzo prostych pod względem technologicznym wyrobów możliwe jest zastosowanie w przeliczeniu na jednostki umowne jednego współczynnika, natomiast w przypadku produktów złożonych wymagane jest opracowanie i zastosowanie odrębnych współczynników dla poszczególnych pozycji kalkulacyjnych.

Etapy procedury kalkulacji w metodzie podziałowej ze współczynnikami:

1. Obliczenie rozmiaru produkcji,
   1. Wyrobów, których produkcję rozpoczęto w ubiegłym roku
   2. Wyrobów, których produkcję rozpoczęto i zakończono w bieżącym roku
   3. Wyrobów, których produkcję rozpoczęto w bieżącym roku, ale jeszcze nie zakończono
2. Określenie stopnia przetworzenia remanentów.
3. Ustalenie współczynników.
4. Ustalenie sumy liczby jednostek współczynnikowych dla każdej pozycji kalkulacyjnej.
5. Obliczenie kosztu wytworzenia jednostki współczynnikowej.
6. Obliczenie jednostkowego kosztu wytworzenia wyrobu gotowego i produktu nie zakończonego.

Aktywa biuro rachunkowe Lódź

Środki gospodarcze, aktywa – kontrolowane przez jednostkę gospodarczą zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, uzyskane w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych. Jeśli zasób majątkowy nie spełnia któregoś z powyższych kryteriów, nie może być ujęty w bilansie.

Przykład: w sklepie znajdują się jogurty, a ich termin przydatności do spożycia upłynął; przedsiębiorstwo odzieżowe posiada w magazynie tkaniny, które uległy trwałemu zabrudzeniu – w obu przypadkach nie jest spełnione oczekiwanie, że składnik przyniesie w przyszłości korzyści, nie powinien być zatem ujęty w bilansie. Przykład drugi: zatrudnieni są pracownicy, ale ich umiejętności i wiedzę trudno wiarygodnie wycenić i kontrolować, nie są więc zgodnie z prawem bilansowym ujmowani wśród aktywów.

Jednostka gospodarcza nie musi mieć prawa własności do składnika majątkowego, aby ująć go w bilansie. Jednym z przykładów jest obowiązek ujęcia bilansowego aktywów, które stanowią przedmiot leasingu finansowego, a do których prawo własności posiada podmiot finansujący, do momentu spłaty całości zobowiązań z tytułu umowy leasingowej.

Środki gospodarcze klasyfikuje się według możliwości ich zamiany na gotówkę, upłynnienia (stopnia płynności). Kierując się zasadą wzrastającej płynności jako pierwsze należy zaprezentować w bilansie aktywa trwałe, które stosunkowo trudno zamienić na gotówkę w krótkim czasie, następnie bardziej płynne aktywa obrotowe. W ramach tych dwóch grup należy ująć aktywa według postaci, w jakiej występują i przedstawionej poniżej kolejności:

• majątek trwały, aktywa trwałe:
  • wartości niematerialne i prawne,
  • rzeczowy majątek trwały, należności długoterminowe,
  • inwestycje długoterminowe,
  • długoterminowe rozliczenia międzyokresowe,
• majątek obrotowy, aktywa obrotowe:
  • zapasy, rzeczowe aktywa obrotowe,
    • materiały,
    • produkcja niezakończona (półprodukty i produkcja w toku),
    • produkty gotowe (wyroby gotowe, usługi),
    • towary,
  • należności krótkoterminowe,
  • inwestycje krótkoterminowe, w tym.m.in.:
    • papiery wartościowe,
    • środki pieniężne,
  • krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe.

Struktura aktywów jest zależna od specyfiki działalności jednostki, rodzaju branży, technologii wytwarzania i asortymentu produktów. Wysoki udział aktywów trwałych w ogólnej sumie aktywów świadczy o małej możliwości dostosowania się jednostki do zmieniającego się otoczenia.

W warunkach gospodarki opartej na wiedzy pojęcie majątku coraz częściej nabiera szerszego znaczenia wykraczającego poza tradycyjne zbywalne zasoby przedsiębiorstwa. Pojęcie majątku używane w szerokim sensie obejmuje obok rzeczy i praw majątkowych, również zdobytą wiedzę i umiejętności przynależne osobie fizycznej, a więc wykwalifikowanemu pracownikowi. Tego rodzaju niematerialne zasoby stanowią kluczowy czynnik generujący wpływ korzyści ekonomicznych do organizacji opartej na wiedzy, np. przedsiębiorstwa doradczego lub informatycznego.

Uzyskanie prawdziwego i rzetelnego obrazu takiej organizacji w jej sprawozdaniu finansowym może wymagać fakultatywnego rozbudowania bilansu o kategorię aktywów kompetencyjnych, które dzieli się na następujące pozycje: wiedza, umiejętności, doświadczenie, projekty badawcze. Podstawą normatywną dla uzupełnienia sprawozdania finansowego o te kategorie nie są przepisy prawa bilansowego w aktualnie obowiązującej formule, ale zasada wyższości treści nad formą, która obliguje jednostkę do ujawniania zasobów i zdarzeń gospodarczych zgodnie z ich treścią ekonomiczną i rzeczywistością gospodarczą, a nie tylko normą prawną.