Zdarzenie gospodarcze rachunkowość Łódź

Zdarzenie gospodarcze – każde zdarzenie (fakt, zjawisko) związane z prowadzoną działalnością gospodarczą przez jednostki. Pojęcie z zakresu rachunkowości oznaczające zdarzenia wywołane działalnością jednostki gospodarczej w zakresie zaopatrzenia, produkcji i sprzedaży dóbr i usług.

Zdarzenie gospodarcze, które:

• jest wyrażone wartościowo;
• ma wpływ na stan majątku bądź źródła jego finansowania;
• ma wpływ na wynik finansowy jednostki;
• powoduje zmiany zawsze dwóch składników (zapis podwójny), a zmiany te są równoczesne i równe co do wartości (zapis dwustronny i jednakowy)

jest operacją gospodarczą.

Zdarzenie gospodarcze jest pojęciem szerszym niż operacja gospodarcza – każda operacja gospodarcza jest zdarzeniem gospodarczym, ale nie każde zdarzenie gospodarcze jest operacją gospodarczą. Zdarzenie gospodarcze pociąga za sobą określone operacje gospodarcze: np. podpisanie umowy z pracownikiem jest zdarzeniem gospodarczym, które w przyszłości spowoduje operację gospodarczą w postaci wypłaty wynagrodzenia. Zdarzenie gospodarcze, które nie jest operacją gospodarczą nie jest zaksięgowane. 

Podział zdarzeń gospodarczych

Operacje gospodarcze	Pozostałe zdarzenia gospodarcze
Wywołują zmiany w: samych tylko aktywach (operacje aktywne), samych pasywach (operacje pasywne), lub aktywach i pasywach jednocześnie (operacje aktywno-pasywne).	Nie wywołują bezpośrednio zmian ani w pasywach ani w aktywach. Jednak zdarzenia te mogą mieć w przyszłości wpływ na majątek i kapitał przedsiębiorstwa (np. zdarzenie gospodarcze w postaci wysłania zamówienia do dostawcy - w przyszłości, gdy zamówienie zostanie zrealizowane, jednostce powiększą się aktywa w postaci dostarczonego towaru i zwiększą pasywa - w postaci kredytu kupieckiego).
Są wyrażane wartościowo (w cenach) - np. operacja gospodarcza w postaci zakupu samochodu za gotówkę, zwiększa wartość środków trwałych o 40 000 zł oraz zmniejsza wartość gotówki na rachunku bankowym o 40 000 zł.	Nie są wyrażane wartościowo (są to np. przyjęte w przedsiębiorstwie normy, podpisane umowy o współpracy, itp.)
Podlegają obowiązkowi ewidencji księgowej	Nie są ewidencjonowane w księgach rachunkowych
Dokumentem je potwierdzającym jest dowód księgowy	Są dowolnie dokumentowane (np. poprzez umowę, list, e-mail)
Przykłady operacji gospodarczych	Przykłady pozostałych zdarzeń gospodarczych
zakup maszyn, urządzeń, materiałów do produkcji wypłata wynagrodzeń pracownikom otrzymanie zapłaty za towar, otrzymanie darowizny opłacenie podatku	zawarcie umowy z nowym pracownikiem umowa o założeniu konsorcjum wyznaczenie norm zużycia materiałów w przedsiębiorstwie otrzymanie zamówienia

Zasoby rzeczowe przedsiębiorstwa uslugi księgowe Łódź

Zasoby rzeczowe przedsiębiorstwa – czynniki wytwórcze posiadane i kontrolowane przez przedsiębiorstwo, które mają formę materialną. Można do nich przykładowo zaliczyć aktywa trwałe (nieruchomości, urządzenia techniczne, maszyny, środki transportu) oraz niektóre aktywa obrotowe (surowce, zapasy).

W najszerszym ujęciu zasoby rzeczowe są wykorzystywane do realizacji określonych celów przedsiębiorstwa.

Oprócz zasobów rzeczowych w przedsiębiorstwie można również wyróżnić zasoby ludzkie (np. pracownicy), zasoby finansowe (np. środki pieniężne) oraz zasoby informacyjne (np. know-how, bazy danych).

Zasada istotności rachunkowość Lódź

Zasada istotności – zasada, według której wszystkie zdarzenia wpływające znacząco na działalność i sytuację finansową jednostki powinny być wykazane w sprawozdaniu finansowym.

Jeśli natomiast ich waga jest nieznaczna, można je księgować w sposób uproszczony i pomijać w sprawozdaniu, o ile nie zniekształca to obrazu sytuacji majątkowo-finansowej danego podmiotu gospodarczego. Zasada istotności została uregulowana w art. 4 ust.4 Ustawy o rachunkowości: Jednostka może w ramach przyjętych zasad (polityki) rachunkowości stosować uproszczaniem jeżeli nie wywiera to istotnie ujemnego wpływu na realizacje obowiązku określonego w ust. 1.

Zasada indywidualnej wyceny księgowość Lódź

Zasada indywidualnej wyceny (zakaz kompensaty) - jedna z zasad rachunkowości określona przez ustawę o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. w art. 7 ust. 3:

Wartość poszczególnych składników aktywów i pasywów, przychodów i związanych z nimi kosztów, jak też zysków i strat nadzwyczajnych ustala się oddzielnie. Nie można kompensować ze sobą wartości różnych co do rodzaju aktywów i pasywów, przychodów i kosztów związanych z nimi oraz zysków i strat nadzwyczajnych.

Zapasy ekonomia uslugi księgowe Lódź

Zapasy – środki będące w posiadaniu przedsiębiorstwa, które mogą być sprzedane lub wykorzystane w procesie produkcji. Należą do nich: produkty finalne, czynniki wytwórcze, produkcja w toku, grunty i nieruchomości przeznaczone na sprzedaż. 

Zapasy stanowią rezerwy w obliczu nieterminowości dostaw oraz niepewności związanej z sytuacją na rynku produktów i czynników, a także na skutek sezonowości sprzedaży produktów i zakupu czynników. Ponadto, dokonywanie zakupów w większej skali na ogół wiąże się z niższymi cenami np. zakupu, czy transportu. Zarządzanie zapasami decyduje o ich wielkości, a ta jest wypadkową korzyści z ich posiadania i kosztów ich utrzymywania. 

W bilansie przedsiębiorstwa zapasy wykazywane są jako jedna z pozycji aktywów obrotowych, a zmiany w ich wycenie oraz sposobie ewidencji wpływają na wynik finansowy przedsiębiorstwa. Dlatego metody ewidencji zapasów są ściśle określone jak np. FIFO, LIFO lub metoda średniej ważonej. 

W modelu Keynesa zapasy zaliczane są do inwestycji i jest to jedyny komponent inwestycji, który jest częściowo determinowany decyzjami gospodarstw domowych dotyczących konsumpcji, a więc zapasy nie są w pełni kontrolowane przez firmy.

Wynik finansowy uslugi księgowe Lódź

Wynik finansowy – różnica pomiędzy przychodami a kosztami ich uzyskania obliczona dla określonego przedsiębiorstwa (podmiotu rachunkowości) w wybranym okresie sprawozdawczym. Dodatni wynik finansowy jest nazywany zyskiem, zaś ujemny stratą. Wynik finansowy podzielony przez wartość przychodu, aktywów lub zaangażowanego kapitału jest nazywany rentownością.

Wynik finansowy brutto przedsiębiorstwa ustalony w rachunku zysków i strat tworzonym zgodnie z ustawą o rachunkowości stanowi podstawę naliczenia podatku dochodowego brutto) oraz w przypadku spółek kapitałowych podstawę określenia wysokości dywidendy. 

Wielkość podatku dochodowego obliczona od zysku brutto jest z reguły inna niż ustalone na podstawie przepisów podatkowych zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych. Zysk brutto nie jest równy podstawie opodatkowania. Jest to spowodowane występowaniem przejściowych i stałych różnic między wykazywaną w księgach rachunkowych wartością aktywów i pasywów a ich wartością podatkową. Na przykład nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej 20 000 euro.

Wynik finansowy brutto pomniejszony o podatek dochodowy i inne obowiązkowe obciążenia to wynik finansowy netto.

Wyniku finansowy przedsiębiorstwa jest obliczany w rachunku zysków i strat w następujących krokach:

• zysk (strata) ze sprzedaży - równy przychodom pomniejszonym o koszty podstawowej działalności
• zysk (strata) brutto - równy zyskowi (stracie) ze sprzedaży pomniejszonemu (powiększonemu) o pozostałe koszty (przychody) operacyjne i finansowe,
• zysk (strata) netto - równy zyskowi (stracie) brutto pomniejszonemu o podatek dochodowy.

Przedsiębiorstwa mogą podawać dodatkowe poziomy:

• zysk (strata) brutto ze sprzedaży - równy przychodom pomniejszonym o koszty sprzedanych produktów, towarów i materiałów,
• zysk (strata) z działalności operacyjnej - równy zyskowi (stracie) ze sprzedaży pomniejszonemu (powiększonemu) o pozostałe koszty (przychody) operacyjne.

Wynik finansowy:

• informuje w sposób syntetyczny o finansowym rezultacie działalności gospodarczej przedsiębiorstwa,
• jest efektem decyzji ekonomicznych podejmowanych we własnym zakresie, na własny koszt i ryzyko przez przedsiębiorstwo,
• służy jako baza przy podejmowaniu optymalnych decyzji w zakresie bieżącego gospodarowania,
• jest powszechnie uznanym i stosowanym miernikiem oceny działalności przedsiębiorstwa,
• podlega weryfikacji sprawdzającej rzetelność i prawdziwość dokonanych ustaleń liczbowych
• pokazuje w jakiej sumarycznej wysokości kształtowały się przychody i koszty w minionym okresie
• pokazuje jakie wyniki zostały osiągnięte podczas normalnej działalności gospodarczej, a jakie w wyniku operacji nadzwyczajnych,
• (zysk) jest składnikiem formuł służących do obliczania efektywności gospodarowania,
• jest wielkością ustalaną w rachunku zysków i strat,
• informuje o realizacji bezpośredniego celu działalności przedsiębiorstwa tzn. o ilości i jakości produkowanych wyrobów i świadczonych usług, o tym czy istnieje odpowiednie zapotrzebowanie na wyroby i usługi oraz czy znajdujące się w dyspozycji przedsiębiorstwa środki produkcji są wykorzystywane racjonalnie i efektywnie,
• (zysk) jest głównym źródłem finansowania rozwoju i modernizacji przedsiębiorstwa,
• (zysk) jest źródłem tworzenia funduszy specjalnych dla przedsiębiorstwa i załogi,
• (zysk) jest źródłem finansowania zadań ogólnospołecznych (oświata, ochrona zdrowia, ochrona środowiska),
• (zysk) jest traktowany jako pieniężny odpowiednik wartości wytworzonego i zrealizowanego produktu czystego,
• (zysk) jest bodźcem materialnego zainteresowania,
• (zysk) odzwierciedla efekty w sferze produkcji, jak również w sferze obrotu,
• ma charakter wynikowy.

Wynik brutto ze sprzedaży uslugi księgowe Lódź

Wynik brutto ze sprzedaży – to różnica między przychodami netto ze sprzedaży towarów, materiałów i produktów, a kosztami sprzedanych towarów, materiałów i produktów. 

Do kosztów sprzedanych produktów zaliczamy koszt wytworzenia sprzedanych produktów oraz wartość sprzedanych towarów i materiałów. Wynik brutto na sprzedaży występuje tylko w wariancie kalkulacyjnym rachunku zysków i strat. Wynik ten, jeżeli jest dodatni, nazywamy zyskiem brutto ze sprzedaży, jeżeli ujemny, stratą brutto na sprzedaży.

Wydatek uslugi księgowe Lódź

Wydatek (zjawisko pieniężne) – w ujęciu ekonomicznym jest to rozchód środków pieniężnych w różnych formach:

• gotówką ze środków pochodzących z zaliczki lub bezpośrednio z kasy,
• bezgotówkowej z rachunku bankowego

jednostki gospodarczej w związku z regulowaniem różnych zobowiązań (np. spłata kredytu, zapłata za usługę lub dostawę) lub przekazaniem środków pieniężnych w postaci darowizny. Nie każda wypłata środków z rachunku bankowego jest wydatkiem, ponieważ pobranie środków do kasy czy w postaci zaliczki nie reguluje zobowiązania. Odprowadzenie środków z kasy do banku nie stanowi wydatku, ponieważ w takim przypadku nie płacimy za zrealizowaną dostawę, czy wykonaną usługę, a stan środków pieniężnych nie ulega zmianie. Uregulowanie zobowiązania w wyniku potrącenia (kompensaty) nie jest wydatkiem. Nie można utożsamiać wydatku z kosztem, ponieważ wydatek powstaje z chwilą zapłaty (pieniądzem), a koszt w chwili zużycia nakładów. Relacje między kosztem, a wydatkiem są takie, że są wydatki, które nie są kosztami (np. spłata raty pożyczki) oraz koszty niebędące wydatkami (np. amortyzacja środków trwałych otrzymanych nieodpłatnie). Wydatek nie wynika ze zużycia czynników produkcji.

Wycena zapasów uslugi księgowe łódź

Wycena zapasów (wycena rzeczowych składników majątku obrotowego) – wycena bilansowa na koniec okresu sprawozdawczego zgodnie z regulacjami prawnymi składników majątkowych zakupionych i przeznaczonych do odsprzedaży. Polega ona na wycenie według ceny nabycia i kosztów wytworzenia. 

W skład rzeczowych aktywów obrotowych (zapasów) wchodzą:

• towary – stanowiące własność jednostki wyroby obcej produkcji przeznaczone do odsprzedaży w stanie nieprzetworzonym, znajdujące się w magazynach lub punktach sprzedaży;
• materiały – nabyte od obcych kontrahentów i ewentualnie wyprodukowane przez własne komórki pomocnicze: surowce i inne materiały podstawowe, paliwa, materiały pomocnicze, opakowania, części zamienne do maszyn i urządzeń; ponadto w skład materiałów wchodzą także odpady, produkty uboczne i odzyski powstałe w toku produkcji, likwidacji środków trwałych kwalifikujących się do zużycia na własne potrzeby oraz sprzedaż.

Materiały i towary są wyceniane po cenie nabycia w związku z tym że zostały zakupione od innej jednostki gospodarczej, natomiast produkty są wyceniane po koszcie wytworzenia jako ze zostały przez nas wyprodukowane.

Cena zakupu – jest to cena, która musi zapłacić nabywca za dostarczone mu materiały lub towary bez naliczonego podatku VAT. Jeżeli materiały lub towary zostały sprowadzone z zagranicy cena zakupu powiększona zostaje dodatkowo o cło, podatek importowy od towarów sprowadzanych lub nadsyłanych z zagranicy i podatek akcyzowy. Koszty zakupu, jakie ponosi odbiorca nie są wliczane do ceny zakupu. 

Cena nabycia – obejmuje cenę zakupu (Cz) składnika majątku powiększoną o koszty zakupu (Kz) i pomniejszoną o ewentualne rabaty lub opusty (R).

Zatem: Cena nabycia = Cz + Kz – R

Kosztami zakupu mogą być:

• koszty transportu,
• koszty ubezpieczenia,
• koszty załadunku i wyładunku,
• koszty montażu i przeszkolenia pracowników,
• inne uzasadnione koszty bezpośrednio związane z zakupem składnika aktywów i przystosowaniem do stanu zdatnego użytkowania lub wprowadzenia do obrotu.

Koszty wytworzenia – obejmują koszty, które są w sposób bezpośredni związane z produkcją poszczególnych produktów oraz te koszty pośrednie, które przypadają na okres ich wytworzenia. Do kosztów wytworzenia nie zalicza się kosztów ogólnego zarządu oraz kosztów sprzedaży. 

Z reguły w jednostce gospodarczej mamy do czynienia z różnorodnym asortymentem materiałów. W związku z tym wycena rozchodów materiałów według rzeczywistej ceny nabycia byłaby bardzo uciążliwa, dlatego też wiele jednostek gospodarczych stosuje stałe ceny ewidencyjne. Podstawową cechą stałych cen ewidencyjnych jest ich niezmienność w ciągu roku obrotowego lub cyklu produkcyjnego. Za podstawę ustalenia tych cen przyjmuje się te ceny nabycia lub zakupu, które występowały najczęściej. Podczas stosowania stałych cen ewidencyjnych prowadzi się tzw. rachunek odchyleń. Po prostu ustala się dla każdej transakcji różnice pomiędzy rzeczywistą wyceną zakupu a stałą ceną ewidencją.

Metoda ta ma wiele zalet:

• usprawnia znacznie wycenę, dokumentacje,
• umożliwia uproszczenie techniki rachunkowej,
• pozwala na zaobserwowanie różnic pomiędzy cenami zaplanowanymi a cenami które rzeczywiście są płacone w ciągu roku,
• umożliwia sprawniejszą ewidencję przyjęcia i wydania materiałów oraz sprawniejszą kontrolę kosztów ich zakupu.

Metody stałych cen ewidencyjnych nie można stosować, gdy różnice pomiędzy cenami są duże, gdyż może to spowodować zniekształcenie wyceny. 

Przy stałych w czasie cenach nabycia wycena rozchodów rzeczowych składników majątku obrotowego opiera się na metodzie rzeczywistej jednostkowej ceny nabycia bądź kosztu wytworzenia rozchodowego składnika. Zdarza się jednak tak, że koszty zakupu każdej partii tego samego materiału mogą być różne. Może to być związane z inflacją czy też nawet położeniem siedziby dostawcy. Przy wycenie rozchodów materiałów można zastosować opisane poniżej rozwiązania.  

FIFO (first in – first out, czyli pierwsze weszło – pierwsze wyszło) – czyli przyjęcie ceny najwcześniejszej; dowody rozchodów są wyceniane na podstawie pierwszej dostawy, która znajduje się w magazynie, a po jej wyczerpaniu na podstawie dostawy następnej. Metoda ta jest stosowana najczęściej i jest najlepsza w przypadku szybkiej rotacji materiałów. 

LIFO (last in – first out, czyli ostatnie weszło – pierwsze wyszło) – czyli przyjęcie ceny najpóźniejszej; rozchody wycenia się na podstawie ostatniej dostawy, która zalega w magazynie, a po ich wyczerpaniu według cen dostawy, która była wcześniej. Metoda ta jest najlepsza w warunkach inflacji.  

Metda ceny przeciętnej polega na przyjęciu ceny przeciętnej – po każdej dostawie ustala się cenę średnią, którą można policzyć według wzoru:

(wartość stanu poprzedniego + ostatni przychód materiałów) / ilość odpowiadająca tym wartościom

W przypadku przyjęcia cen przeciętnych należy pamiętać, ze wymagają one każdorazowego ustalenia ich od nowa w kolejnych okresach sprawozdawczych.

Wprowadzenie do sprawozdania finansowego biuro rachunkowe Lódź

Wprowadzenie do sprawozdania finansowego - jest jednym z dwóch elementów informacji dodatkowej. Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy o rachunkowości (ustawa z dnia 9 września 1994 r. o rachunkowości; tekst jednolity Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.) wprowadzenie do sprawozdania finansowego powinno zawierać:

1. opis przyjętych zasad (polityki) rachunkowości, w tym metod wyceny i sporządzania finansowego w zakresie, w jakim ustawa pozostawia jednostce prawo do wyboru;
2. przedstawienie przyczyn i skutków ich ewentualnych zmian w stosunku do roku poprzedzającego.

A zatem wprowadzenie do sprawozdania finansowego zawiera między innymi takie dane jak:

• nazwa, siedziba, podstawowy cel działalności firmy,
• czas trwania działalności,
• zakres sprawozdania,
• wskazanie do kontynuacji działania,
• okres sprawozdawczy, oraz
• przyjętą politykę rachunkowości.

Wartość rezydualna biuro rachunkowe Lódź

Wartość rezydualna zwana także wartością resztową – wartość przedmiotu w momencie jego odsprzedaży.

W przypadku leasingu wartością rezydualną nazywana jest wartość przedmiotu leasingu, po zakończeniu okresu amortyzacji i w tym wypadku wartość rezydualna jest kwotą, która umożliwia nabycie przedmiotu po zakończeniu umowy leasingu.

Wartość podatkowa aktywów biuro rachunkowe Lódź

Wartość podatkowa aktywów – kwota wpływająca na pomniejszenie podstawy obliczenia podatku dochodowego w przypadku uzyskania z nich korzyści ekonomicznych, które napłyną do jednostki gospodarczej, gdy zrealizuje ona wartość bilansową danego składnika aktywów.

Jeśli ww. korzyści ekonomiczne spowodują pomniejszenie podstawy obliczenia podatku dochodowego, wartość podatkowa takiego składnika aktywów będzie równa jego wartości bilansowej.

1. Różnice przejściowe
2. Różnice przejściowe dodatnie
3. Różnice przejściowe ujemne

Wartość netto biuro rachunkowe Lódź

Wartość netto - oznacza wartość danej rzeczy po odliczeniu pewnych kwot, odpisów, obciążeń. Jest to termin używany np. w kontekście towarów (usług), wynagrodzenia, aktywów.

Przykładowe użycia terminu wartość netto:

• wartość netto wynagrodzenia – jest to kwota wynagrodzenia po odliczeniu składki na ubezpieczenie społeczne (w Polsce ZUS), podatek dochodowy od osób fizycznych, składki na ubezpieczenie zdrowotne (potocznie jest to kwota wynagrodzenia, które pracownik otrzymuje "na rękę");
• wartość netto majątku trwałego (np. środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych) – jest to wartość majątku, która jest wykazywana w księgach rachunkowych danej jednostki gospodarczej (stanowi ona różnicę pomiędzy wartością początkową środków trwałych a dokonanymi odpisami amortyzacyjnymi);
• wartość netto aktywów (aktywa netto) – jest to wartość aktywów pomniejszona o zobowiązania danej jednostki gospodarczej (wartość aktywów netto odpowiada wartości kapitału własnego);
• wartość netto danego towaru / usługi – wartość towaru / usługi po potrąceniu zobowiązań publicznoprawnych (np. podatku VAT, cła, akcyzy);
• wartość sprzedaży netto składnika aktywów - możliwa do uzyskania na dzień bilansowy cena sprzedaży składnika aktywów, bez podatku od towarów i usług i podatku akcyzowego, pomniejszona o rabaty, opusty i inne podobne zmniejszenia oraz koszty związane z przystosowaniem składnika aktywów do sprzedaży i dokonaniem tej sprzedaży, a powiększona o należną dotację przedmiotową.

Wartość księgowa biuro rachunkowe Lódź

Wartość księgowa przedsiębiorstwa wyceniana jest na podstawie pozycji bilansowych przedsiębiorstwa (aktywów i pasywów). Jest to różnica aktywów i zobowiązań spółki, równa jest wartości kapitału własnego.

Jednym z podstawowych wskaźników analizy fundamentalnej służących do oceny bieżącej wartości rynkowej przedsiębiorstwa jest C/WK, czyli cena akcji do wartości księgowej.

Wartość firmy biuro rachunkowe Lódź

Wartość firmy w rachunkowości – jest to termin określający tę część wartości przedsiębiorstwa, która nie wynika bezpośrednio z wyceny jego aktywów netto. Wartość firmy powstaje w przypadku przejęć i jest wykazywana w skonsolidowanym sprawozdaniu finansowym. Jest to różnica między ceną nabycia innej jednostki lub jej zorganizowanej części a wartością godziwą przejętych aktywów netto.

Jeżeli cena nabycia jednostki lub jej zorganizowanej części jest niższa od wartości godziwej przejętych aktywów, to różnica stanowi ujemną wartość firmy (ang. badwill) prezentowaną w pasywach bilansu. Jeżeli cena nabycia jednostki lub jej zorganizowanej części jest wyższa od wartości godziwej przejętych aktywów netto, to różnica stanowi dodatnią wartość firmy (ang.  goodwill), ujmowaną w aktywach bilansu.

Wartość firmy powstaje niekiedy także w przypadku nabycia udziałów (akcji) metodą praw własności.

Wartość firmy musi być amortyzowana metodą liniową przez okres nie dłuższy niż 5 lat. W uzasadnionych przypadkach może on zostać wydłużony do 20 lat.

Gdy wartość firmy powstaje w wyniku przejęcia innego podmiotu na podstawie MSSF 3, to wówczas jest zakaz jej amortyzacji. Należy przeprowadzać wtedy, co najmniej raz w roku, test na utratę wartości firmy.

Wartości niematerialne i prawne biuro rachunkowe Lódź

Wartości niematerialne i prawne – pozycja w bilansie przedsiębiorstwa. Oznacza nabyte przez jednostkę prawa majątkowe zaliczane do aktywów trwałych nadające się do gospodarczego wykorzystania, o przewidywalnym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby jednostki.

Z ustawy o rachunkowości wynika, że muszą być one nabyte (np. zakupione, otrzymane w drodze darowizny, wniesione w formie aportu). Praw majątkowych wytworzonych we własnym zakresie jednostka nie może zaliczyć do tej grupy aktywów. Wyjątek stanowią koszty prac rozwojowych.

Wyjaśnienia wymagają znaczenia dwóch składników wartości niematerialnych i prawnych, a mianowicie wartość firmy i koszty zakończonych prac rozwojowych.

Wartość firmy (tzw. „goodwill”) reprezentuje wartość marki – reputację firmy, jej renomę. Jest ona wartością pozamajątkową i pozamaterialną. Stanowi ją różnica między ceną nabycia określonej jednostki lub zorganizowanej jej części a wartością godziwą przejętych aktywów netto (aktywów pomniejszonych o przejęte zobowiązania). Wartość godziwą stanowi kwota, za jaką dany składnik aktywów mógłby zostać wymieniony, a zobowiązania uregulowane na warunkach transakcji rynkowej. Goodwill posiadają tylko te jednostki, które generują zyski wyższe od przeciętnych. Jest ona trudna w wycenie i łatwo ją przeszacować.

Koszty zakończonych prac rozwojowych obejmują koszty poniesione przez jednostkę przed podjęciem produkcji lub zastosowaniem technologii, poniesione na badania lub w inny sposób uzyskaną wiedzę, których wynik może być wykorzystany w produkcji nowych lub ulepszonych wyrobów oraz nowej technologii.

Know-how, patenty, wynalazki – wartości niematerialne i prawne, których jednostka nie wykorzystuje na własne potrzeby, ale posiada je celem osiągnięcia korzyści ekonomicznych w wyniku przyrostu ich wartości lub innych pożytków zalicza się do inwestycji długoterminowych.

Utarg przeciętny biuro rachunkowe Lódź

Utarg przeciętny - utarg przypadający na określoną jednostkę. Utarg ten występuje wówczas, gdy dane przedsiębiorstwo ma niewielki udział w ogólnej podaży danego produktu na rynku, nie jest w stanie wpływać na jego cenę. To przedsiębiorstwo musi zaakceptować cenę będącą wynikiem popytu oraz podaży. Żadna zmiana wielkości produkcji tego przedsiębiorstwa nie jest na tyle znacząca, aby mogła wpłynąć na cenę rynkową. Popyt na produkty po określonej cenie rynkowej jest stały i nie wpływa na ogólny poziom cen.

Utarg przeciętny jest to iloraz utargu całkowitego (U_c) i sumy sprzedanego produktu (towaru) (p), czyli jest to cena (c) jednostkowa produktu:

${\displaystyle U_{p}={\dfrac {U_{c}}{p}}={\dfrac {c*p}{p}}=c}$

• U_p – utarg przeciętny
• U_c – utarg całkowity
• p – suma ilości sprzedanego towaru
• c – cena jednej sztuki towaru

Utarg krańcowy biuro rachunkowe Lódź

Utarg krańcowy – przyrost utargu osiągnięty ze wzrostu sprzedaży produktów w określonym czasie po stałej cenie.

Utarg krańcowy jest zmianą utargu całkowitego (ΔU_c), wynikająca ze wzrostu sprzedaży o jedną sztukę produktu (towaru) (Δp):

${\displaystyle U_{k}={\dfrac {\Delta U{c}}{\Delta p}}}$

• U_k – utarg krańcowy
• ΔU_c – zmiana utargu całkowitego
• Δp – suma wzrostu ilości sprzedanego towaru o jedną sztukę

Utarg calkowity biuro rachunkowe Lódź

Utarg całkowity - łączny przychód przedsiębiorstwa uzyskany ze sprzedaży towarów w określonym czasie. Tak więc przy stałej cenie sprzedaży, utarg całkowity będzie wzrastał wraz ze wzrostem sprzedaży.

Utarg całkowity jest to iloczyn sumy sztuk sprzedanego produktu (towaru) (p) na rynku i ceny (c) jednej sztuki tego produktu (towaru):

 U_c = p * c

${\displaystyle U_{c}=p*c}$

• U_c – utarg całkowity
• p – suma ilości sprzedanego towaru
• c – cena jednej sztuki towaru

Utarg biuro rachunkowe Lódź

Utarg – w ujęciu ekonomicznym to suma przychodów przedsiębiorstwa w pewnym okresie ze sprzedaży określonej ilości produktów (Q) po określonej cenie (P).

Utarg = cena x ilość sprzedanych produktów

W ujęciu rachunkowości utarg jest to suma wpływów gotówkowych brutto ze sprzedaży dóbr (towarów i usług) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w ustalonym okresie rozliczeniowym. Pojęcie utargu w rachunkowości nie jest tożsame z przychodem ze sprzedaży.

Utarg - w odróżnieniu od przychodu ze sprzedaży - obejmuje wpływy faktycznie uzyskane (przychód obejmuje również wartości należne) oraz obejmuje podatek VAT, który nie jest przychodem w rozumieniu rachunkowości i prawa podatkowego.

Okresem rozliczeniowym dla utargu jest zwykle dzień (utarg dzienny) lub miesiąc (utarg miesięczny). Pojęcie utargu np. w jednostkach handlowych jest zwykle tożsame ze stanem kasy (stan początkowy + utarg = stan końcowy).