Glówny księgowy biuro rachunkowe Lódź

Główny księgowy to osoba odpowiedzialna za prowadzenie rachunkowości w przedsiębiorstwie. Zazwyczaj główny księgowy jest zwierzchnikiem pozostałych księgowych w przedsiębiorstwie, a w szczególności księgowych prowadzących rachunkowość finansową (statutową). 

W prawie polskim nie występuje wymóg posiadania głównego księgowego przez przedsiębiorstwo. Funkcja ta, historycznie bardzo wysoko umiejscowiona w strukturze zarządzania, traci coraz bardziej na znaczeniu, zastępowana przez funkcję kontrolera, skoncentrowaną znacznie bardziej na kontroli kosztów i wykonaniu budżetów. W wielu przedsiębiorstwach funkcja głównego księgowego zdegradowana została do prowadzenia jedynie rachunkowości statutowej, wynikającej z przepisów prawa, podczas gdy rachunkowość zarządcza oraz raportowanie konsolidacyjne spółki, będącej częścią grupy kapitałowej, prowadzone są przez kontrolera oraz w krajach nierozwiniętych przez dyrektora finansowego.

Stanowisko głównego księgowego istnieje również w jednostkach sektora finansów publicznych.

Budżetowanie biuro rachunkowe Lódź

Budżetowanie – jest jednym z instrumentów rachunkowości zarządczej, wspomagającym osiąganie celów przedsiębiorstw. Jest to proces obejmujący projektowanie, tworzenie i zatwierdzanie budżetu, a także jego późniejszą kontrolę. Budżetowanie jest wynikiem planowania zamierzeń rozwojowych przedsiębiorstwa, wskazującego cele i kierunki jego działania oraz sposób wykorzystania zasobów. Budżetowanie jest kwantyfikowaniem założeń przyjętych w planach, ich uszczegółowieniem i ma za zadanie przypisanie konkretnych środków i działań do miejsc i czasu ich wykonania oraz osób odpowiedzialnych, jak również ich kontrolę. Pomiędzy planowaniem, budżetowaniem a kontrolą istnieje związek dwukierunkowy. Wzajemna relacja powoduje potrzebę regularnego rewidowania przyjętych założeń.

Budżet to finansowy plan działania przedsiębiorstwa, który prezentuje sposób alokacji zasobów wyrażony w jednostkach pieniężnych lub w jednostkach naturalnych, sporządzany na okres roku lub na czas trwania projektu, zaakceptowany i realizowany przez pracowników poszczególnych szczebli zarządzania.

Wyróżnia się budżet stały (opracowany dla jednego poziomu działalności) i elastyczny (tworzony w oparciu o analizę czynników zmienności kosztów dla różnych poziomów działalności).

Wyodrębniamy różne typy budżetowania:

• budżetowanie kroczące – stworzenie dokładnego budżetu dla pierwszego kwartału oraz ogólnego dla pozostałych kwartałów;
• przyrostowe – stworzenie budżetu na podstawie danych z poprzedniego okresu najczęściej pomnożonych o odpowiedni wskaźnik, „od zera” – opracowanie budżetu na podstawie dokładnej analizy, tak jakby był on wdrażany dla danej jednostki po raz pierwszy;
• odgórne – opracowanie budżetu na poziomie menadżerów wyższego szczebla zarządzania;
• budżetowanie partycypacyjne – kierownictwo opracowuje strategie firmy, a pracownicy opracowują budżety cząstkowe.

Budżetowanie składa się z:

1. opracowania założeń do budżetu,
2. opracowania budżetu,
3. uzgodnienia i zatwierdzenia budżetu,
4. kontroli wykonania budżetu,
5. reakcji na wyniki kontroli.

Do funkcji budżetowania można zaliczyć:

• mobilizowanie do okresowego planowania,
• koordynacja działań i współpracy,
• umożliwienie komunikowania zamierzeń,
• dostarczanie podstaw do kontroli i oceny dokonań,
• dostarczanie danych do opracowania systemów motywacyjnych.

Analiza CVP biuro rachunkowe Lódź

Analiza CVP, analiza koszt-wolumen-zysk (ang. cost-volume-profit analysis) – jedno z narzędzi rachunkowości zarządczej, ułatwiające podejmowanie decyzji dotyczących m.in.:

• Jaka ilość produktów (towarów, usług) powinna być wytworzona i sprzedana aby założony zysk operacyjny został spełniony?
• Jaka część przychodu będzie pokrywać koszty stałe?
• Ile należy sprzedawać aby podmiot nie generował strat?
• Jak kształtuje się rentowność sprzedawanych usług, produktów, towarów.

Podstawowe założenia:

• Analiza koszt-wolumen-zysk zakłada liniowy związek między badanymi wielkościami kosztów stałych, zmiennych jednostkowych, ceny i ilości sprzedaży. Koszty zmienne całkowite i przychód ze sprzedaży są wprost proporcjonalnie zależne od wolumenu sprzedaży.Przyjmuje się, że ceny jednostkowe i koszty zmienne jednostkowe są stałe w badanym okresie. Koszty stałe stanowią wielkość niezmienną w badanym przedziale istotności. Analiza CVP pomija zagadnienie zmiany wartości pieniądza w czasie.

• Analiza CVP przyjmuje poza tym jednoznaczny podział kosztów na stałe i zmienne. Podział ten dotyczy jedynie kosztów operacyjnych, gdyż sama analiza ogranicza się do operacyjnej sfery działania podmiotu gospodarczego.

• Analiza CVP stosowana jest zazwyczaj w odniesieniu do produkcji jednorodnej, co upraszcza znacznie określenie nośnika kosztów, którym w takim wypadku staje się rozmiar produkcji. Jednak, w przypadkach produkcji mieszanej, niezbędne jest określenie kombinacji produktów, tzw. sales mix. Sales mix powinien być rozpoznawalny przez kadrę zarządzającą i w badanym okresie uznany za stały.

• Zakładany jest brak zapasów towarów(usług, produktów) lub ich określona, stała w istotnym przedziale czasu, wysokość.

Podstawowymi wielkościami występującymi w analizie CVP są:

Koszt całkowity (Total Costs, TC) ${\displaystyle TC=VC+FC\ }$ Koszty całkowite są sumą całkowitych kosztów zmiennych i kosztów stałych.

Koszt zmienny ( Variable Costs, VC) ${\displaystyle VC=uvc*u\ }$ Całkowite koszty zmienne otrzymuje się przez przemnożenie jednostek przez zmienny koszt jednostkowy. Jednostkowy koszt zmienny jest stałą, o którą wzrastają całkowite koszty zmienne wraz ze wzrostem produkcji.

Koszt zmienny jednostkowy (unit variable cost, uvs) ${\displaystyle usp=VC/u\ }$

Koszt stały (Fixed Costs, FC) Koszty stałe są stałe w przyjętym do analizy okresie lub przedziale istotności. Jako takie, koszty stałe mogą się zmieniać w przyjętych progach wielkości produkcji – skokowo. Dla uproszczenia analizy przyjmuje się jednak, że są niezmienne.

Marża kontrybucyjna, marża brutto I (contribution, CM) ${\displaystyle CM=TR-VC\ }$

Lub

${\displaystyle CM=FC+OI\ }$

Gdzie OI= zysk operacyjny

Marża kontrybucyjna jest liniowo zależna od wielkości sprzedaży oraz wysokości kosztów zmiennych. Marża kontrybucyjna przeznaczana jest na pokrycie kosztów stałych i – w razie kiedy jest wyższa niż koszty stałe – na wypracowanie zysku. Na potrzeby podmiotu możliwe jest także określenie jednostkowej marży kontrybucyjnej która jest różnicą pomiędzy jednostkową ceną sprzedaży a jednostkowym kosztem zmiennym. Kolejną modyfikacją jest określenie stopy marży kontrybucyjnej – udział marży w przychodach ze sprzedaży – dostarcza to informacji jaka część przychodów ze sprzedaży jest przeznaczana na pokrycie kosztów stałych i wypracowanie zysku. Z pojęciem marzy kontrybucyjnej wiąże się tzw. paradoks marży kontrybucyjnej który przejawia się tym, iż samo istnienie dodatniej marży kontrybucyjnej nie przekłada się liniowo na osiągnięcie zysku operacyjnego. Należy pamiętać, że z marży tej pokrywane są przede wszystkim koszty stałe, dopiero potem można mówić o wypracowanym zysku. Jeżeli zatem marża kontrybucyjna, pomimo iż jest dodania, jest mniejsza od kosztów stałych, jednostka nie osiągnie dodatniego wyniku operacyjnego. Fakt ten zwraca uwagę na to, że cena jednostkowa produktu powinna być ustalana nie tylko w oparciu o koszty zmienne jednostkowe ale także o planowany wolumen sprzedaży i koszty stałe jakie ponosi podmiot gospodarczy.

Przychody ze sprzedaży (total revenue, TR) ${\displaystyle TR=u*usp\ }$ Wyrażane przez ilość produktów sprzedanych pomnożoną przez cenę jednostkową sprzedaży

Cena jednostkowa (unit sales price, usp) czyli cena po jakiej sprzedawana jest jednostka wyrobu.

Próg rentowności (breakeven point)określa wielkość sprzedażyp w sztukach lub jej wartość), dla jakiej następuje zrównanie się przychodów osiąganych ze sprzedaży usług(produktów, towarów etc) i kosztów całkowitych. Próg rentowności – lub inaczej – punkt krytyczny – dostarcza zatem podstawowych informacji dotyczących minimalnej wielkości sprzedaży. Próg rentowności może być wyliczony: ${\displaystyle BEP=FC/(usp-uvc)\ }$ Wyznaczając próg rentowności wartościowy należy przemnożyć wynik w sztukach uzyskany z powyższego wzoru przez cenę jednostkową sprzedaży: ${\displaystyle BEP=[FV/(usp-uvc)]*usp\ }$

Margines bezpieczeństwa to ilościowa nadwyżka ( w sztukach) wielkości sprzedaży jaką jednostka osiąga wypracowując dany zysk nad ilościowym progiem rentowności. Wyrażany opisowym wzorem: MB = wolumen sprzedaży dla zakładanego zysku – ilościowy próg rentowności Margines bezpieczeństwa może być wyrażony także wartościowo, określany jest wtedy marżą bezpieczeństwa i wyliczany ze wzoru: Marża bezpieczeństwa = przychód dla zakładanego zysku – wartościowy próg rentowności.

Zastosowanie analizy koszt-wolumen-zysk do produkcji wieloasortymentowej jest możliwe tylko pod warunkiem posiadania dokładnych informacji o strukturze sprzedaży wyrobów która jest określona w sposób trwały w badanym okresie. Do przeprowadzenia analizy potrzebna jest średnioważona marża kontrybucyjna (Weighted Average Cotribution Margin). Wagami poszczególnych produktów(usług, towarów etc) jest ich procentowy udział w określonym z góry sales mix. Średnioważona marża kontrybucyjna wyraża się zatem wzorem: ${\displaystyle WACM=\sum \limits _{i=1}^{n}(ucm*s\%)}$ Dzięki wyznaczeniu wielkości średnioważonej marży kontrybucyjnej możliwe jest także określenie innych składowych modelu CVP, takich jak ilościowy próg rentowności. W ten sposób wyliczona zostanie ogólna wielkość wolumenu produkcji dla wszystkich produktów objętych analizą danego sales mix. Ilościowy próg rentowności nie określa jednak samej struktury sprzedaży. Aby wyznaczyć odpowiednią strukturę ilościową sprzedaży należy przemnożyć otrzymany ilościowy próg rentowności przez procentowe udziały poszczególnych towarów (produktów, usług) w sales mix.

Ograniczenia modelu:

• Liniowy związek między wielkościami kosztów-wolumenu produkcji i zysku. Analiza CVP prezentuje zależności między przychodem, kosztami a wielkością sprzedaży w dużym uproszczeniu, z góry zakładając liniowe powiązanie wyżej wymienionych wartości. Nie zawsze tak jednak jest. Problem stanowi nie tylko zakładany liniowy związek między poszczególnymi wielkościami ale także jego jednoznaczne zidentyfikowanie i określenie. Przyjęte założenie może w dużym stopniu zniekształcić niektóre wielkości.
• Identyfikacja i podział na koszty zmienne i stałe. Kłopotliwy może być także jednoznaczny podział kosztów na zmienne i stałe. Nie wszystkie koszty są jednoznacznie zmienne lub stałe, niektóre mają charakter mieszany i nie zawsze możliwe jest rozbicie ich na część stałą i zmienną.
• Stały poziom zapasów (lub ich brak). Jest to bardzo trudne do spełnienia i mało realistyczne założenie przyjmowane do uproszczenia analizy. W rzeczywistości gospodarczej jednak bardzo rzadko spotykane.
• Mała elastyczność modelu. Istnieją pewne narzędzia, tak jak wspomniany margines (marża) bezpieczeństwa, które w pewnym stopniu zwiększają elastyczność modelu. Warto jednak wspomnieć iż CVP to analiza statyczna, nie przewidująca zmian wielkości w ramach analizowanego okresu.
• Krótki horyzont czasowy. Pomiędzy analizowanymi wielkościami a szczególnie kosztami, rzadko występuje doskonała zgodność czasowa. Szczególnie uwydatnia się to w dłuższych okresach. Dlatego też analiza koszt-wolumen-zysk ma krótki lub bardzo krótki horyzont czasowy. Wiąże się o także z niewielką elastycznością modelu.