Przychód biuro rachunkowe Lódź

Przychód – pojęcie księgowe, które oznacza uzyskany lub należny wpływ wartości, korzyści materialnych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, działalności wykonywanej osobiście, pracy wykonywanej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy oraz z nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Najczęściej przychodem jest łączna wartość sprzedaży dóbr, towarów i usług netto (bez podatku VAT) w okresie rozliczeniowym (dzień, miesiąc, kwartał lub rok obrachunkowy).

Przychody to przypływy aktywów albo inne zwiększenie aktywów danego podmiotu lub zmniejszenie jego zobowiązań (lub kombinacja powyższych) wynikające z dostarczenia lub produkcji dóbr, świadczenia usług lub innych czynności będących podstawową działalnością danego podmiotu. (definicja z SFAC 6, par. 78)

W „Deklaracji APB nr 4" przychód został zdefiniowany jako: wzrost aktywów brutto lub spadek zobowiązań brutto uznanych i wycenionych zgodnie z akceptowanymi zasadami rachunkowości, który powstaje na skutek tych nakierowanych na osiągnięcie zysków działań [...] przedsiębiorstwa, które mogą zmienić wartość kapitału własnego... . (American Institute of Certified Public Accountants, APB No. 4)

Według art. 3 ust. 1 pkt 30 Ustawy o rachunkowości przychody należy rozumieć jako uprawdopodobnione powstanie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, które doprowadzą do wzrostu kapitału własnego (lub zmniejszenia jego niedoboru), w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli.

W świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego oraz zasad rachunkowości wyróżnia się:

• przychody ze sprzedaży
• przychody finansowe
• przychody operacyjne.

Przychodu nie stanowią uzyskane kredyty, wkłady własne akcjonariuszy itp.

Pojęcia przychód nie należy mylić z takimi pojęciami jak: dochód, utarg, zysk. Wysokość przychodów przedsiębiorstwa nie odzwierciedla jego rzeczywistej sytuacji finansowej. Podstawowymi wskaźnikami oceny finansowej przedsiębiorstwa są przepływy finansowe w postaci wpływów i wydatków przedsiębiorstwa.

Przychód w rachunkowości nie jest równoznaczny zgodnie z zasadą memoriałową z wpływem środków pieniężnych (choć może on być czasem tożsamy, np. przy sprzedaży gotówkowej), lecz przede wszystkim z powstaniem należności. W sprawozdaniu finansowym informacje o przychodach są prezentowane w rachunku zysków i strat (załącznik do UoR) i sprawozdaniu z całkowitych dochodów (według MSR). Ustawa o rachunkowości nie precyzuje kryteriów i momentu uznania przychodu w rachunku zysków i strat, szczegółowe wskazania na ten temat zawierają MSR 18 i 11.

Metody amortyzacji w prawie bilansowym biuro rachunkowe Lódź

Metoda amortyzacji powinna być odzwierciedleniem sposobu czerpania korzyści z amortyzowanego składnika aktywów. Prawo bilansowe nie narzuca konkretnej metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych. W praktyce dla celów sprawozdawczości finansowej jednostki gospodarcze stosują:

• metodę liniową,
• metody degresywne (przyspieszoną podwójną, sumy cyfr rocznych)
• metody progresywne,
• metody oparte na nakładach i efektach (metodę godzin pracy, metodę wydajności pracy środka trwałego).

Zastosowana metoda amortyzacji nie ma wpływu na łączną kwotę odpisów amortyzacyjnych, które zawsze będą równe wartości odtworzeniowej obiektu. Determinuje ona jednak nie tylko długość okresu amortyzacji, ale także kwoty obciążeń podatkowych, które stanowią konsekwencję wysokości osiągniętego dochodu.

Metoda liniowa (inaczej równomierna lub proporcjonalna) polega na równomiernym rozłożeniu w czasie zużycia środka trwałego. Jest ona oparta na założeniu, że użyteczność środka trwałego zmniejsza się w takim samym stopniu w każdym kolejnym okresie użytkowania środka. Metoda liniowa stanowi najpopularniejszą, a zarazem najprostszą metodę amortyzacji. Zalecana jest w sytuacji, gdy spadek użyteczności środka lub wydatki związane z jego utrzymaniem są równomierne w całym okresie eksploatacji środka np. dla budynków.

Często amortyzację obliczaną tą metodą przedstawia się jako stopę procentową, którą ustala się przy uwzględnieniu planowanego czasu użytkowania środka.

Metody degresywne (metody przyspieszone), to metody uznające większy odpis amortyzacyjny we wcześniejszych okresach użytkowania środków, gdy dają one więcej korzyści bo są bardziej wydajne, wymagają mniej napraw i konserwacji. Zakłada się, że z czasem korzyści związane z tymi środkami maleją, maleją też kwoty odpisów amortyzacyjnych.

W ramach metod przyspieszonych w praktyce stosuje się metodę przyspieszoną podwójną i sumy cyfr rocznych.

Metoda przyspieszona podwójna opiera się na zasadzie metody liniowej, której stawka ulega podwojeniu. Należy pamiętać, że w tym przypadku wartość rezydualna nie jest uwzględniania przy obliczaniu stopy amortyzacji i nie odejmuje się jej od wartości początkowej. Dodatkowo kwotę amortyzacji ustala się w każdym okresie użytkowania w oparciu o wartość księgową netto środka z końca poprzedniego okresu, a nie w oparciu o wartość początkową środka trwałego a w ostatnim okresie dopasowuje się odpis, tak aby pozostała minimalna wartość odzysku.

Metoda przyspieszona jest stosowana także w zmienionej postaci dla celów podatkowych. Wtedy odpisy zmniejszają się aż do momentu zrównania się z odpisem z metody liniowej. Gdyby wartość odpisywanej raty metodą degresywną będzie mniejsza niż metodą liniową, to dalsze odpisy powinny być naliczane metodą liniową.

Roczną amortyzację oblicza się przy tej metodzie mnożąc wartość początkową środka (pomniejszoną o wartość odzysku) przez zmieniający się w poszczególnych latach ułamek. Licznik ułamka: to liczba lat, przez jaką będzie jeszcze użytkowany środek trwały. W kolejnych latach licznik będzie się zmniejszał o 1. Mianownik ułamka: to suma cyfr całkowitego okresu użytkowania środka np. 1+2+3+4+5 = 15, gdy środek będzie użytkowany w firmie przez 5 lat.

Metoda progresywna to metoda rosnących odpisów amortyzacyjnych. Oparta jest na założeniu, że wraz z upływem czasu zużycie środka trwałego i utrata jego wartości następują coraz szybciej. Argumentem propagującym wykorzystanie metody progresywnej jest stopniowe osiąganie maksymalnego potencjału produkcyjnego przez środek trwały, gdy wartość narastających odpisów ma racjonalne uzasadnienie w ilościowych przyrostach wytworzonych przedmiotów.

Podstawowym założeniem naturalnych metod amortyzacji jest intensywność z jaką wykorzystywane są środki trwałe w przedsiębiorstwie. Wartość rzeczywiście wykonanej przez nie pracy określa się w jednostkach naturalnych (takich jak metry czy kilogramy) oraz umownych (w maszyno- i roboczogodzinach bądź tonokilometrach). Metody naturalnej amortyzacji stosuje się najczęściej do składników o charakterze typowo produkcyjnym. Wśród metod naturalnych można wyróżnić metodę godzin pracy oraz metodę wydajności pracy środka trwałego.

• Metoda godzin pracy środka trwałego - za pomocą metody godzin pracy określa się stosunek wartości środka trwałego do ilości godzin jego eksploatacji. Okresowy odpis amortyzacyjny ustala się przez pomnożenie godzin pracy przez amortyzację na godzinę pracy środka. Metoda pozwala zachować współmierność przychodów i kosztów - koszty amortyzacji zależą od faktycznego czasu pracy środka.

• Metoda wydajności pracy środka trwałego – w tej metodzie odpis amortyzacyjny zależy od ilości jednostek wyprodukowanych przy użyciu środka trwałego (wyrobów, usług, np. przejechanych tonokilometrów przez środki transportu) w danym okresie i zmienia się wraz z rozmiarami produkcji.

Często pojęcie amortyzacji podatkowej jest utożsamiane z amortyzacją bilansową, gdy tymczasem są to dwa odrębne zagadnienia. Amortyzacja bilansowa wynika z przepisów, które są zawarte w ustawie o rachunkowości, natomiast podatkowa jest regulowana przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i prawnych. Amortyzacja jest generalnie kosztem podatkowym. Jednakże o ile przepisy prawa bilansowego zakładają, że stawka amortyzacyjna powinna odzwierciedlać planowany okres ekonomicznego użytkowania danego składnika majątku i dają duża swobodę w ustalaniu tego okresu (aktywa), o tyle w ujęciu podatkowym istnieją z góry ustalone w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (CIT) stawki amortyzacji uznawanej podatkowo przez urzędy skarbowe w Polsce (Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych). Taka sytuacja powoduje to, że koszty amortyzacji w danym okresie w ujęciu księgowym, czyli w sprawozdaniu finansowym i w księgach rachunkowych różnią się niekiedy od amortyzacji wykazywanej jako koszt w deklaracji podatkowej. Przejściowe różnice między amortyzacją w ujęciu księgowym a tą w ujęciu podatkowym skutkują powstawaniem aktywów bądź rezerw z tytułu odroczonego podatku dochodowego w sprawozdaniach finansowych firm. Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego ustala się w związku z ujemnymi różnicami przejściowymi (gdy np. wartość bilansowa środka trwałego jest niższa niż jego wartość podatkowa). Rezerwę z tytułu odroczonego podatku dochodowego tworzy się w związku z występowaniem dodatnich różnic przejściowych, które spowodują zwiększenie podstawy obliczenia podatku dochodowego w przyszłości.

Lista plac biuro rachunkowe Lódź

Lista płac – rodzaj dokumentu księgowego stosowany w rachunkowości potwierdzający naliczenie wynagrodzeń dla pracowników wraz ze wszystkimi obowiązującymi składkami płaconymi zarówno przez pracodawcę jak i pracownika. Dokument ten może być podstawą rozchodu kasowego.

Nie ma nakazu sporządzania listy płac, jednak praktycznie wszyscy przedsiębiorcy tworzą ją co miesiąc by na jej podstawie wypłacić wynagrodzenia swym pracownikom. Jest ona także punktem wyjścia dla prawidłowego wypełnienia deklaracji podatkowej oraz dokumentów ubezpieczeniowych, służy także poprawnemu zaksięgowaniu płac.

Gdy liczba pracowników jest duża, z reguły w liście płac ujmuje się zbiorcze wyliczenie pensji pracowników zakładu, a przedsiębiorstwa z niewielką liczbą zatrudnionych ograniczają się najczęściej do miesięcznego wypełnienia indywidualnych kart przychodów.

Przedsiębiorcy zatrudniający pracowników, bez względu na formę organizacyjną, prowadzą karty przychodów. Nie ma jednego, powszechnie obowiązującego, jej wzoru. Rozporządzenia ministra finansów określają ich minimalne części składowe:

• imię i nazwisko pracownika,
• kwota przychodów w naturze i gotówce, którą osiągnął w danym miesiącu,
• koszty uzyskania przychodów,
• potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia społeczne z przychodu pracownika: emerytalne (9,76 proc. podstawy wymiaru), rentowe (1,5 proc.) i chorobowe (2,45 proc.),
• dochód osiągnięty w danym miesiącu,
• dochód narastająco od początku roku (pracodawcy muszą kontrolować, czy pracownicy nie przekroczyli kolejnej skali podatkowej; wówczas trzeba pobierać wyższą zaliczkę na podatek dochodowy),
• kwota zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych,
• kwota składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne,
• kwota należnej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych do przekazania do urzędu skarbowego,
• datę przekazania zaliczki podatkowej.

Dodatkowo, gdy chodzi o ryczałtowców, karty przychodów przez nich sporządzane muszą jeszcze określać NIP pracownika i miesiąc wypłaty.

Lista płac sporządzana jest dla wszystkich pracowników na podstawie innych dokumentów płacowych i kadrowych, m.in. umowy o pracę, wykazu godzin nadliczbowych, wykazu prowizji, nagród, zwolnień lekarskich.

Lista płac powinna zawierać pewne stałe elementy takie jak:

• nazwę pracodawcy,
• numery stron,
• oznaczenie lub nazwę listy płac,
• miesiąc, którego dotyczy,
• datę sporządzenia,
• podpisy osoby sporządzającej i akceptującej.

Lista płac sporządzana jest zazwyczaj co miesiąc (tak najczęściej rozlicza się wypłaty wynagrodzeń <art. 85 § 1 KP>), jednak pracodawcy mogą sporządzać listy płac znacznie częściej np. co 2 tygodnie, co tydzień, a także wtedy, kiedy mając być wypłacone dodatkowe składniki pensji takie jak premia, odszkodowanie, wyrównanie, itp.

Lista płac może być mniej lub bardzie rozwinięta. Związane jest to z ilością składników wynagrodzenia oraz obowiązków związanych z płaceniem składek na ubezpieczenie chorobowe, emerytalne, rentowe i zdrowotne, a także z m.in. obowiązkami podatkowymi.

Najważniejsze jest, aby w liście płac wynagrodzenia brutto były podzielone na „składkowe” i „nieskładkowe”. Ważne jest to ze względu na obowiązki względem ubezpieczeń społecznych. W grupie wynagrodzeń "nieskładkowych" trzeba wyodrębnić wynagrodzenie za czas choroby, ponieważ dodaje się to do do podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Bardzo ważne jest również rozróżnienie składki na ubezpieczenie zdrowotne (w roku 2008 nadal wynosi 9% podstawy wymiaru) od składki zdrowotnej odliczanej od podatku (stanowiącej 7,75% podstawy wymiaru składki).

W firmach zatrudniających wielu pracowników, na liście płac oprócz imienia i nazwiska, umieszczony powinien być dodatkowy identyfikator pracownika (np. PESEL), dzięki któremu można uniknąć pomyłek w przypadku powtarzających się nazwisk i imion.

Ważne jest również, aby na liście płac znajdowała się rubryka "Pracownik pobrał", zwłaszcza w odniesieniu do tych zatrudnionych, którzy wypłaty odbierają co miesiąc w zakładowej kasie.

Ewidencję wynagrodzeń można prowadzić w formie elektronicznej, pod dwoma jednak warunkami:

1. zawsze powinna być możliwość odtworzenia jej na papierze,
2. musi być tak zabezpieczona, by została zachowana zasada poufności wynagrodzeń.