Wartość netto biuro rachunkowe Lódź

Wartość netto - oznacza wartość danej rzeczy po odliczeniu pewnych kwot, odpisów, obciążeń. Jest to termin używany np. w kontekście towarów (usług), wynagrodzenia, aktywów.

Przykładowe użycia terminu wartość netto:

• wartość netto wynagrodzenia – jest to kwota wynagrodzenia po odliczeniu składki na ubezpieczenie społeczne (w Polsce ZUS), podatek dochodowy od osób fizycznych, składki na ubezpieczenie zdrowotne (potocznie jest to kwota wynagrodzenia, które pracownik otrzymuje "na rękę");
• wartość netto majątku trwałego (np. środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych) – jest to wartość majątku, która jest wykazywana w księgach rachunkowych danej jednostki gospodarczej (stanowi ona różnicę pomiędzy wartością początkową środków trwałych a dokonanymi odpisami amortyzacyjnymi);
• wartość netto aktywów (aktywa netto) – jest to wartość aktywów pomniejszona o zobowiązania danej jednostki gospodarczej (wartość aktywów netto odpowiada wartości kapitału własnego);
• wartość netto danego towaru / usługi – wartość towaru / usługi po potrąceniu zobowiązań publicznoprawnych (np. podatku VAT, cła, akcyzy);
• wartość sprzedaży netto składnika aktywów - możliwa do uzyskania na dzień bilansowy cena sprzedaży składnika aktywów, bez podatku od towarów i usług i podatku akcyzowego, pomniejszona o rabaty, opusty i inne podobne zmniejszenia oraz koszty związane z przystosowaniem składnika aktywów do sprzedaży i dokonaniem tej sprzedaży, a powiększona o należną dotację przedmiotową.

Przychód biuro rachunkowe Lódź

Przychód – pojęcie księgowe, które oznacza uzyskany lub należny wpływ wartości, korzyści materialnych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, działalności wykonywanej osobiście, pracy wykonywanej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy oraz z nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Najczęściej przychodem jest łączna wartość sprzedaży dóbr, towarów i usług netto (bez podatku VAT) w okresie rozliczeniowym (dzień, miesiąc, kwartał lub rok obrachunkowy).

Przychody to przypływy aktywów albo inne zwiększenie aktywów danego podmiotu lub zmniejszenie jego zobowiązań (lub kombinacja powyższych) wynikające z dostarczenia lub produkcji dóbr, świadczenia usług lub innych czynności będących podstawową działalnością danego podmiotu. (definicja z SFAC 6, par. 78)

W „Deklaracji APB nr 4" przychód został zdefiniowany jako: wzrost aktywów brutto lub spadek zobowiązań brutto uznanych i wycenionych zgodnie z akceptowanymi zasadami rachunkowości, który powstaje na skutek tych nakierowanych na osiągnięcie zysków działań [...] przedsiębiorstwa, które mogą zmienić wartość kapitału własnego... . (American Institute of Certified Public Accountants, APB No. 4)

Według art. 3 ust. 1 pkt 30 Ustawy o rachunkowości przychody należy rozumieć jako uprawdopodobnione powstanie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, które doprowadzą do wzrostu kapitału własnego (lub zmniejszenia jego niedoboru), w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli.

W świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego oraz zasad rachunkowości wyróżnia się:

• przychody ze sprzedaży
• przychody finansowe
• przychody operacyjne.

Przychodu nie stanowią uzyskane kredyty, wkłady własne akcjonariuszy itp.

Pojęcia przychód nie należy mylić z takimi pojęciami jak: dochód, utarg, zysk. Wysokość przychodów przedsiębiorstwa nie odzwierciedla jego rzeczywistej sytuacji finansowej. Podstawowymi wskaźnikami oceny finansowej przedsiębiorstwa są przepływy finansowe w postaci wpływów i wydatków przedsiębiorstwa.

Przychód w rachunkowości nie jest równoznaczny zgodnie z zasadą memoriałową z wpływem środków pieniężnych (choć może on być czasem tożsamy, np. przy sprzedaży gotówkowej), lecz przede wszystkim z powstaniem należności. W sprawozdaniu finansowym informacje o przychodach są prezentowane w rachunku zysków i strat (załącznik do UoR) i sprawozdaniu z całkowitych dochodów (według MSR). Ustawa o rachunkowości nie precyzuje kryteriów i momentu uznania przychodu w rachunku zysków i strat, szczegółowe wskazania na ten temat zawierają MSR 18 i 11.

Konto wynikowe biuro rachunkowe Lódź

Konto wynikowe – w rachunkowości rodzaj konta, służącego do rejestrowania i grupowania operacji gospodarczych odzwierciedlających wartościowo przebieg procesów prowadzonej przez jednostkę działalności w zakresie przychodów i kosztów, strat i zysków nadzwyczajnych oraz wyniku finansowego.

Prawidłowe ustalenie wyniku finansowego jednostki wymaga prowadzenia kont służących ewidencji: kosztów i strat oraz przychodów i zysków. Koszty i straty oznaczają wiarygodnie ustalone zmniejszenie korzyści ekonomicznych w formie zmniejszenia wartości aktywów, albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, co prowadzi do zmniejszenia kapitału własnego lub zwiększenia jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli.

Koszty wpływające na wynik finansowy można podzielić na:

• koszty „normalnej” działalności operacyjnej (osiągnięcia przychodów),
• pozostałe koszty operacyjne,
• koszty finansowe.

Ujemnie na wynik finansowy wpływają też straty nadzwyczajne.

Przychody i zyski oznaczają natomiast wiarygodnie ustalone korzyści ekonomiczne w postaci zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, co prowadzi do wzrostu kapitału własnego lub zmniejszenia jego niedoboru w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli.

Wśród przychodów można wyodrębnić:

• przychody z normalnej działalności operacyjnej jednostki,
• pozostałe przychody operacyjne,
• przychody finansowe.

Charakter porównywalny z przychodami mają też zyski nadzwyczajne.

Cechą charakterystyczną kont wynikowych jest brak salda początkowego. Wynika to z faktu, że konta wynikowe po przeniesieniu salda na konto wyniku finansowego wykazują saldo zerowe na początku kolejnego okresu rozliczeniowego. Pokazują wyłącznie dane o przebiegu określonego rodzaju działalności w ciągu okresu sprawozdawczego. Konta te otwiera się zatem z chwilą rozpoczęcia okresu (na początek każdego roku obrotowego), a zamyka z końcem okresu (na dzień kończący rok obrotowy).

Na kontach wynikowych księguje się koszty po stronie Winien (strona debetowa) a przychody po stronie Ma (strona kredytowa). Konta wynikowe kosztów i strat działają podobnie jak konta aktywów, to znaczy na stronie Winien (Dt) księguje się bieżąco poniesione koszty i straty nadzwyczajne, natomiast na stronie Ma (Ct) – wszelkie ich zmniejszenia oraz okresowe przeniesienia zbiorczych kwot w celu ustalenia wyniku finansowego. Konta wynikowe przychodów i zysków działają podobnie jak konta pasywów, to znaczy ujmuje się bieżąco na stronie Ma (Ct) osiągnięte przychody i zyski nadzwyczajne, a strona Winien (Dt) służy do księgowania ich zmniejszeń oraz okresowych przeniesień zbiorczych kwot na konto wyniku finansowego. Konto wyniku finansowego ujmuje dwie przeciwstawne sobie wielkości: przychody i zyski nadzwyczajne oraz koszty osiągnięcia tych przychodów i straty nadzwyczajne. Rezultat porównania tych wielkości może być zyskiem (saldo Ma) lub stratą (saldo Winien).

Zarejestrowane i pogrupowane na kontach wynikowych wielkości kosztów i strat nadzwyczajnych oraz przychodów i zysków nadzwyczajnych (salda debetowe i kredytowe tych kont) przenosi się – pod datą zamknięcia ksiąg rachunkowych (na dzień bilansowy) na konto służące do ustalania wyniku finansowego z prowadzonej przez daną jednostkę działalności. W związku z tym następuje zamknięcie tych kont i w przeciwieństwie do kont bilansowych, nie wykazują one już sald. Salda te tworzą wynik finansowy, który ustala się (na przeznaczonym do tego celu koncie) jako różnicę pomiędzy sumą sald kredytowych przeniesionych z kont przychodów i zysków, a sumą sald debetowych przeniesionych z kont kosztów i strat. Różnica ta w postaci wyniku finansowego może być dodatnia stanowiąca zysk, względnie ujemna – stanowiąca stratę.

Konto 86 „Wynik finansowy” pełni rolę szczególną. Poprzez to konto obie grupy kont (konta bilansowe i konta wynikowe) są wzajemnie powiązane, gdyż w rachunku zysków i strat na koniec roku obrotowego ustalony na tym koncie zysk lub strata znajduje równocześnie odzwierciedlenie w bilansie.

Przykłady kont wynikowych:
 Numer

	Nazwa konta
700	sprzedaż produktów
701	koszt sprzedaży produktów
711	koszt wytworzenia sprzedanych wyrobów
730	sprzedaż materiałów i towarów
731	wartość sprzedanych materiałów i towarów
750	przychody finansowe
751	koszty finansowe
760	pozostałe przychody operacyjne
761	pozostałe koszty operacyjne
770	zyski nadzwyczajne
771	straty nadzwyczajne
790	obroty wewnętrzne
791	koszt obrotów wewnętrznych

Kapital zapasowy biuro rachunkowe Lódź

Kapitał zapasowy – składnik kapitału własnego podmiotu przeznaczony na pokrycie ewentualnych strat finansowych. Kapitał zapasowy jest rezerwą finansową, która wspomaga i stabilizuje działalność przedsiębiorstwa. Kapitał zapasowy nie jest obowiązkowy dla spółek osobowych, umowy spółki oraz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą.

W spółce akcyjnej powinno się przeznaczać na kapitał zapasowy co najmniej 8% zysku za dany rok obrotowy, dopóki kapitał ten nie osiągnie co najmniej jednej trzeciej kapitału zakładowego. Do kapitału zapasowego należy przelewać wszelkie nadwyżki osiągnięte przy emisji akcji powyżej ich wartości nominalnej, a pozostałe – po pokryciu kosztów emisji akcji. Koszty emisji akcji bezpośrednio przy powstaniu spółki akcyjnej pokrywane są z rezerw znajdujących się w kapitale zapasowym. Do kapitału zapasowego również wpływają dopłaty, które uiszczają akcjonariusze w zamian za przyznanie szczególnych uprawnień ich dotychczasowym akcjom, o ile te dopłaty nie będą użyte na wyrównanie nadzwyczajnych odpisów albo strat.

O użyciu kapitału zapasowego rozstrzyga walne zgromadzenie akcjonariuszy. Jednakże część kapitału zapasowego (w wysokości jednej trzeciej kapitału zakładowego) można użyć jedynie na pokrycie wszelkich strat, które zostały wykazane w sprawozdaniu finansowym. Jeżeli bilans sporządzony przez zarząd wykaże stratę przewyższającą sumę kapitału zapasowego oraz jedną trzecią kapitału zakładowego, zarząd jest zobowiązany niezwłocznie zwołać walne zgromadzenie, którego celem jest podjęcie uchwały dotyczącej dalszego istnienia spółki.

Zmiany w kapitale zapasowym pociąga za sobą decyzja o umorzeniu akcji własnych. Dodatnią różnicę między wartością nominalną akcji a ich ceną nabycia należy odnieść na kapitał zapasowy. Powoduje to zwiększenia kapitału zapasowego spółki. Natomiast gdy różnica jest ujemna, trzeba ją ująć jako zmniejszenie kapitału zapasowego. Pozostałą stratę (jeżeli ta przewyższa kapitał zapasowy) przewyższającą kapitał zapasowy należy wykazać jako stratę z lat ubiegłych i opisać ten fakt w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego za rok, w którym nastąpiło obniżenia kapitału zakładowego. Podobnie należy robić w razie zbycia akcji własnych z zyskiem lub stratą.

W spółce z o.o. utworzenie kapitału zapasowego powinna przewidywać umowa spółki albo uchwały zgromadzenia wspólników. Do kapitału zapasowego spółki z o.o. mogą zaliczać się następujące pozycje: nadwyżka obejmowanych udziałów powyżej ich wartości nominalnej, zysk netto na mocy uchwały wspólników o podziale zysku, dodatkowe świadczenia na rzecz spółki dotyczące udziałów o szczególnych uprawnieniach, dodatnie różnice między wynagrodzeniem za umorzone udziały a ich wartością nominalną, gdy umorzenie nastąpiło drogą obniżenia kapitału zakładowego, nadwyżki z  aktualizacji wyceny rozchodowanych środków trwałych.

Zmiany kapitału zapasowego na początek okresu rozliczeniowego:

1. Zwiększenie (z tytułu):
   • emisji akcji powyżej wartości nominalnej,
   • podziału zysku (ustawowo),
   • podziału zysku (ponad wymaganą ustawowo minimalną wartość),
2. Zmniejszenie (z tytułu):
   • pokrycia straty,
   • zwiększenia kapitału zakładowego,
   • koszty emisji akcji podczas powstania spółki,
   • koszty organizacyjne związane z połączeniem lub przejęciem spółki.

Kapital staly biuro rachunkowe Lódź

Kapitał stały (pasywa stałe) – długoterminowy kapitał zaangażowany w działalność gospodarczą przedsiębiorstwa obejmujący kapitał własny i kapitał obcy długoterminowy.

Ta część kapitału stałego, która finansuje aktywa obrotowe, jest nazywana kapitałem obrotowym netto (ang. net working capital). Z uwagi na swój długoterminowy charakter kapitał stały powinien finansować najmniej płynne aktywa, czyli aktywa trwałe – jest to tzw. złota reguła bankowa.

Kapital obrotowy netto biuro rachunkowe Lódź

Kapitał obrotowy netto (kapitał pracujący) – w ujęciu bilansowym stanowi nadwyżkę aktywów obrotowych nad pasywami bieżącymi:

Kapitał obrotowy netto = Aktywa obrotowe - Zobowiązania bieżące

W ujęciu kapitałowym kapitał obrotowy netto to część kapitału stałego przedsiębiorstwa (kapitału własnego i zobowiązań długoterminowych), która finansuje aktywa obrotowe:

Kapitał obrotowy netto = Kapitał stały - Aktywa trwałe

Wartość kapitału obrotowego netto w przedsiębiorstwie ulega zmianom pod wpływem zmian wartości aktywów trwałych (majątku trwałego) i kapitału stałego. Poziom kapitału obrotowego netto wpływa na koszt pozyskania kapitału na finansowanie bieżącej działalności przedsiębiorstwa oraz poziom ryzyka utraty płynności ponoszonego przez przedsiębiorstwo.

Kapitał obrotowy netto błędnie nazywany jest majątkiem obrotowym netto. Majątek obrotowy netto jest pojęciem węższym i w porównaniu z kapitałem obrotowym netto nie uwzględnia on m.in.: zobowiązań krótkoterminowych powstałych z tytułu otrzymanych pożyczek czy kredytów, środków pieniężnych z wyjątkiem tzw. rezerwy transakcyjnej oraz inwestycji krótkoterminowych w aktywa finansowe.

Dzialalność finansowa biuro rachunkowe Lódź

Działalność finansowa – działalność przedsiębiorstwa, której przedmiotem jest pozaoperacyjne pozyskiwanie źródeł finansowania lub ich spłata (oraz związane z tym pieniężne koszty i korzyści), w wyniku których ulega zmianie wysokość i struktura wniesionego kapitału własnego oraz zadłużenia finansowego jednostki.

Działalność finansowa stanowi jeden z trzech z trzech podstawowych rodzajów działalności prowadzonej przez przedsiębiorstwo – obok działalności operacyjnej i inwestycyjnej.

Według ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 roku:

Przez działalność finansową rozumie się pozyskiwanie lub utratę źródeł finansowania [zmiany w rozmiarach i relacjach kapitału (funduszu) własnego i obcego w jednostce] oraz wszystkie z nimi związane pieniężne koszty i korzyści. (art. 48b, ust. 3, pkt. 3)

W działalności finansowej przedsiębiorstwa wykazuje się m.in.:

• Wpływy:
  • z wydania udziałów (akcji) i innych instrumentów kapitałowych oraz dopłat do kapitału,
  • z emisji długo- i krótkoterminowych dłużnych instrumentów finansowych,
  • zaciągnięcie kredytów i pożyczek (łącznie ze zrealizowanymi różnicami kursowymi),
  • pieniężne korzyści związane bezpośrednio z pozyskaniem kapitału.
• Wydatki:
  • płatności na rzecz właścicieli akcji lub udziałów jednostki z tytułu ich wykupu i zwrot dopłat do kapitału,
  • z tytułu podziału zysku, w tym z lat poprzednich,
  • spłata kredytów i pożyczek (łącznie ze zrealizowanymi różnicami kursowymi)
  • poniesione koszty na spłatę zobowiązań z tytułu umów leasingu finansowego,
  • zapłacone odsetki, prowizje bankowe i inne pieniężne koszty związane bezpośrednio z pozyskiwaniem kapitału.

Bilans rachunkowość biuro rachunkowe Lódź

Bilans – zestawienie aktywów i pasywów jednostki sporządzane na początek (bilans otwarcia) i koniec (bilans zamknięcia) okresu sprawozdawczego (obrachunkowego) w organizacjach prowadzących księgowość według zasad tzw. pełnej rachunkowości. Należy do obowiązkowych sprawozdań finansowych.

Bilans stanowi fotografię składników majątkowych przedsiębiorstwa i źródeł ich finansowania w określonym momencie. Jest obowiązkowym elementem sprawozdania finansowego i informuje o zasobach kontrolowanych przez jednostkę oraz sposobach ich pozyskania (zobowiązaniach i kapitałach własnych).

W międzynarodowych standardach rachunkowości (MSR) zamiast określenia „bilans” funkcjonuje nazwa: „sprawozdanie z sytuacji finansowej” (ang. statement of financial position). MSR nie narzucają (w przeciwieństwie do ustawy o rachunkowości) sztywnego nazewnictwa oraz formy prezentacji danych finansowych jednostki w sprawozdaniu finansowym, stad też np. spółki notowane na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie sporządzające sprawozdania finansowe według MSR często stosują takie określenia jak w ustawie o rachunkowości, to jest „bilans” zamiast „sprawozdanie z sytuacji finansowej”.

Jedną z pozycji bilansu jest zysk / strata, wykazywany w drugim obowiązkowym elemencie sprawozdania jakim jest rachunek zysków i strat (rachunek wyników).

Aktywa

A.	Aktywa trwałe
	I.	Wartości niematerialne i prawne
		1.	Koszty zakończonych prac rozwojowych
		2.	Wartość firmy
		3.	Inne wartości niematerialne i prawne
		4.	Zaliczki na wartości niematerialne i prawne
	II.	Rzeczowe aktywa trwałe
		1.	Środki trwałe
			a)	grunty (w tym prawo użytkowania wieczystego gruntu)
			b)	budynki, lokale i obiekty inżynierii lądowej i wodnej
			c)	urządzenia techniczne i maszyny
			d)	środki transportu
			e)	inne środki trwałe
		2.	Środki trwałe w budowie
		3.	Zaliczki na środki trwałe w budowie
	III.	Należności długoterminowe
		1.	Od jednostek powiązanych
		2.	Od pozostałych jednostek
	IV.	Inwestycje długoterminowe
		1.	Nieruchomości
		2.	Wartości niematerialne i prawne
		3.	Długoterminowe aktywa finansowe
		4.	Inne inwestycje długoterminowe
	V.	Długoterminowe rozliczenia międzyokresowe
		1.	Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego
		2.	Inne rozliczenia międzyokresowe
B.	Aktywa obrotowe
	I.	Zapasy
		1.	Materiały
		2.	Półprodukty i produkty w toku
		3.	Produkty gotowe
		4.	Towary
		5.	Zaliczki na dostawy
	II.	Należności krótkoterminowe
		1.	Należności od jednostek powiązanych
			a)	z tytułu dostaw i usług
			b)	inne
		2.	Należności od pozostałych jednostek
			a)	z tytułu dostaw i usług
			b)	z tytułu podatków, dotacji, ceł, ubezpieczeń...
			c)	inne
			d)	dochodzone na drodze sądowej
	III.	Inwestycje krótkoterminowe
		1.	Krótkoterminowe aktywa finansowe
		2.	Inne inwestycje krótkoterminowe
	IV.	Krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe

Pasywa
A.	Kapitał (fundusz) własny
	I.	Kapitał (fundusz) podstawowy
	II.	Należne wpłaty na kapitał ... (wielkość ujemna)
	III.	Udziały (akcje) własne (wielkość ujemna)
	IV.	Kapitał (fundusz) zapasowy
	V.	Kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny
	VI.	Pozostałe kapitały (fundusze) rezerwowe
	VII.	Zysk (strata) z lat ubiegłych
	VIII.	Zysk (strata) netto
	IX.	Odpisy z zysku netto w ciągu roku obrotowego (wielkość ujemna)
B.	Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania
	I.	Rezerwy na zobowiązania
		1.	Rezerwa z tyt. odroczonego podatku dochodowego
		2.	Rezerwa na świadczenia emerytalne i podobne
		3.	Pozostałe rezerwy
	II.	Zobowiązania długoterminowe (powyżej 12 miesięcy)
		1.	Wobec jednostek powiązanych
		2.	Wobec pozostałych jednostek
			a)	kredyty i pożyczki
			b)	z tytułu emisji dłużnych papierów wartościowych
			c)	inne zobowiązania finansowe
			d)	inne
	III.	Zobowiązania krótkoterminowe (do 12 miesięcy)
		1.	Wobec jednostek powiązanych
			a)	z tytułu dostaw i usług
			b)	inne
		2.	Wobec pozostałych jednostek
			a)	kredyty i pożyczki
			b)	z tytułu emisji dłużnych papierów wartościowych
			c)	inne zobowiązania finansowe
			d)	z tytułu dostaw i usług
			e)	zaliczki otrzymane na dostawy
			f)	zobowiązania wekslowe
			g)	z tytułu podatków, ceł, ubezpieczeń i innych świadczeń
			h)	z tytułu wynagrodzeń
			i)	inne
		3.	Fundusze specjalne
	IV.	Rozliczenia międzyokresowe
		1.	Ujemna wartość firmy
		2.	Inne rozliczenia międzyokresowe

Bilans jednostki gospodarczej powinien posiadać następujące cechy:

• zupełność,
• rzetelność,
• sprawdzalność,
• ciągłość,
• przejrzystość.

Zupełność bilansu oznacza, że obejmuje on dane dotyczące zdarzeń gospodarczych, które wystąpiły w danym okresie. Rzetelność, to prezentacja składników zgodnie ze stanem rzeczywistym co do ich rodzaju i wartości. Sprawdzalność, to możliwość porównania pozycji bilansu ze źródłami z których pochodzą pod względem kompletności i poprawności. Zasada ciągłości oznacza, że bilans zamknięcia jednego okresu jest bilansem otwarcia następnego okresu. Przejrzystość bilansu jest zachowana, gdy bilans przyjmuje odpowiednią formę prezentacji, pozycje są grupowane według treści ekonomicznej, ich ujęcie umożliwia analizę stanu środków i źródeł ich finansowania oraz orientację w sytuacji finansowej.

Zgodnie z IV Dyrektywą Unii Europejskiej bilans może być sporządzony w układzie jednostronnym lub dwustronnym.

W formie dwustronnej składniki majątku (aktywa) są wykazywane oddzielnie od źródeł ich finansowania (kapitału własnego i zobowiązań). W wersji jednostronnej aktywa są przedstawiane na przemian ze źródłami ich finansowania. W układzie jednostronnym uwidacznia się podejście właścicielskie: jest on tak prezentowany, aby dostarczał informację inwestorowi o wartości kapitału równoważonego aktywami netto. Formę dwustronną uznaje się za tradycyjną, jest ona stosowana szerzej niż jednostronna.

Tradycyjny bilans przedsiębiorstwa nie ujawnia wielu kategorii niematerialnych czynników wytwórczych charakterystycznych dla gospodarki opartej na wiedzy. Dlatego zgodnie z zasadami nowego działu rachunkowości finansowej, tj. rachunkowości aktywów kompetencyjnych i kapitału intelektualnego, zaleca się, aby obok tradycyjnego bilansu sporządzać bilans oparty na wiedzy lub bilans pełny. Bilans oparty na wiedzy stanowi logiczne rozwinięcie tradycyjnego bilansu, który został uzupełniony po stronie aktywów o część „Aktywa kompetencyjne” oraz po stronie pasywów o część „Kapitał intelektualny”. Aktywa kompetencyjne składają się z następujących pozycji sprawozdawczych: wiedza, umiejętności, doświadczenie oraz projekty badawcze. Na kapitał intelektualny składa się: kapitał intelektualny przyjęty, kapitał intelektualny wytworzony oraz kapitał doświadczenia. Z kolei bilans pełny dodatkowo zawiera części „Aktywa marketingowe” oraz „Kapitał relacji z otoczeniem”. Wprowadzenie tych kategorii sprawozdawczych nie narusza równowagi bilansowej, ponieważ wartości ekonomiczne prezentowane w nowych pozycjach bilansowych wynikają z dwustronnych zapisów operacji gospodarczych na odpowiadających im kontach księgowych. Bilans oparty na wiedzy oraz bilans pełny stanowią fakultatywny element sprawozdania finansowego, który można dołączać do informacji dodatkowej. Takie uzupełnienie sprawozdania finansowego, choć nie jest obowiązkowe, pozytywnie wpływa na jego cechy jakościowe, tj. istotność, wiarygodność, wierne odzwierciedlenie, przewaga treści nad formą oraz kompletność.