Zasada indywidualnej wyceny księgowość Lódź

Zasada indywidualnej wyceny (zakaz kompensaty) - jedna z zasad rachunkowości określona przez ustawę o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. w art. 7 ust. 3:

Wartość poszczególnych składników aktywów i pasywów, przychodów i związanych z nimi kosztów, jak też zysków i strat nadzwyczajnych ustala się oddzielnie. Nie można kompensować ze sobą wartości różnych co do rodzaju aktywów i pasywów, przychodów i kosztów związanych z nimi oraz zysków i strat nadzwyczajnych.

Wartość księgowa biuro rachunkowe Lódź

Wartość księgowa przedsiębiorstwa wyceniana jest na podstawie pozycji bilansowych przedsiębiorstwa (aktywów i pasywów). Jest to różnica aktywów i zobowiązań spółki, równa jest wartości kapitału własnego.

Jednym z podstawowych wskaźników analizy fundamentalnej służących do oceny bieżącej wartości rynkowej przedsiębiorstwa jest C/WK, czyli cena akcji do wartości księgowej.

Rozrachunki biuro rachunkowe Lódź

Rozrachunki – należności lub zobowiązania zarachowane w księgach jednostki gospodarczej na podstawie dokumentów księgowych (zewnętrznych lub wewnętrznych), charakteryzujące się precyzyjnym określeniem wierzyciela i dłużnika, zaakceptowaną przez nich kwotą, będącą przedmiotem rozrachunku, oraz ściśle określonym terminem i sposobem rozliczenia. Rozrachunki wykazywane są w kwotach nominalnych (brutto, tj. wraz z naliczonym podatkiem VAT). W księgach przedsiębiorstw działających w Polsce rozrachunki wykazywane są w walucie polskiej, to znaczy, że rozrachunki wyrażone w walucie obcej przeliczane są zgodnie z obowiązującymi przepisami na walutę polską.

W rachunkowości dzieli się rozrachunki, stosując następujące kryteria:

Podmiotowość:

• z odbiorcami i dostawcami,
• z pracownikami,
• z właścicielami (udziałowcami, wspólnikami, akcjonariuszami),
• z jednostkami publicznoprawnymi,
• z bankami,
• z innymi osobami fizycznymi i prawnymi.

Przedmiotowość:

• z tytułu dostaw i usług,
• podatków i ubezpieczeń społecznych,
• dotacji,
• rozrachunków wewnątrzzakładowych,
• wynagrodzeń,
• zaliczek,
• emisji papierów wartościowych,
• udzielonych i zaciągniętych pożyczek i kredytów,
• niedoborów, szkód i nadwyżek w majątku przedsiębiorstwa
• zobowiązania i należności warunkowe.

Zasięg terytorialny:

• krajowe i zagraniczne

Termin spłaty:

• długoterminowe,
• krótkoterminowe.

Rodzaj działalności jednostki:

• dotyczące działalności operacyjnej,
• finansowej i związane z budową środków trwałych.

Pewność dokonywania rozliczeń:

• pewne,
• wątpliwe, czyli o charakterze spornym,

a także:

• bezwarunkowe,
• warunkowe.

W bilansie rozrachunki ujmowane są zarówno w aktywach (należności długo- i krótkoterminowe), jak i w pasywach (zobowiązania długo- i krótkoterminowe).

Rozliczenia międzyokresowe biuro rachunkowe Lódź

Rozliczenia międzyokresowe – termin w rachunkowości określający koszty związane z zawarciem udokumentowanej transakcji w jednym okresie a dotyczące innego okresu lub wielu okresów.

Rozliczenia międzyokresowe kosztów dzieli się na:

• rozliczenia międzyokresowe czynne, prezentowane po stronie aktywów – występują w przypadku gdy transakcja została zawarta i udokumentowana (otrzymano fakturę) w jednym okresie (np. miesiącu), a dotyczy także przyszłych okresów. dotyczące przyszłych okresów (np. koszt ubezpieczenia, prenumeraty, abonamentu itp.);
• rozliczenia międzyokresowe bierne, prezentowane po stronie pasywów – występują w przypadku gdy jednostka gospodarcza poniosła koszt danego okresu, ale nie otrzymała jeszcze faktury na ten koszt. Przykładem może być np. zużycie wody, odczytywane na podstawie licznika, na które faktura przychodzi raz na kwartał na koniec okresu rozliczeniowego.

Przedsiębiorstwo wykupuje prenumeratę czasopisma fachowego na okres od listopada jednego roku do października następnego roku. Faktura w wysokości 1200 zł otrzymana jest w momencie podpisania umowy prenumeraty. Faktura księgowana jest na rozliczenia międzyokresowe czynne i w każdym kolejnym miesiącu 1/12 otrzymanej faktury księgowana jest w koszty okresu.

Zgodnie z Ustawą o Rachunkowości, rozliczenia międzyokresowe przychodów dokonywane są z zachowaniem zasady ostrożności, obejmują w szczególności:

• równowartość otrzymanych lub należnych od kontrahentów środków z tytułu świadczeń, których wykonanie nastąpi w następnych okresach sprawozdawczych;
• środki pieniężne otrzymane na sfinansowanie nabycia lub wytworzenia środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie oraz prac rozwojowych, jeżeli stosownie do innych ustaw nie zwiększają one kapitałów (funduszy) własnych (zaliczone do rozliczeń międzyokresowych przychodów kwoty zwiększają stopniowo pozostałe przychody operacyjne, równolegle do odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środków trwałych lub kosztów prac rozwojowych sfinansowanych z tych źródeł);
• ujemną wartość firmy;
• przyjęte nieodpłatnie, w tym także w drodze darowizny, środki trwałe w budowie, środki trwałe oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Podatek odroczony biuro rachunkowe Lódź

Podatek odroczony – część składowa podatku dochodowego wpływająca na wynik finansowy za dany okres sprawozdawczy.

Podatek dochodowy obejmuje:

• część bieżącą (podatek fiskalny)
• część odroczoną (podatek odroczony).

Wykazywana w rachunku zysków i strat część odroczona stanowi różnicę pomiędzy stanem rezerw i aktywów z tytułu podatku odroczonego na koniec i początek okresu sprawozdawczego (Ustawa o rachunkowości, art. 37 ust 8)

Podatek odroczony zgodnie z Krajowym Standardem Rachunkowości nr 2 ( który jest zgodny z MSR 12) powstaje w wyniku pojawienia się różnic przejściowych pomiędzy wartością bilansową danego składnika aktywów lub pasywów a jego wartością podatkową.

Różnice przejściowe mogą być:

a) Dodatnimi różnicami przejściowymi. Są to te różnice przejściowe, które spowodują powstanie kwot zwiększających podstawę opodatkowania w przyszłych okresach, gdy wartość bilansowa składnika aktywów zostanie zrealizowana lub składnika pasywów rozliczona. Dodatnie różnice przejściowe powstają, gdy wartość bilansowa składnika aktywów jest wyższa niż jego wartość podatkowa albo wartość bilansowa składnika zobowiązań jest niższa niż jego wartość podatkowa. Dodatnie różnice przejściowe mogą również powstawać w związku z pozycjami nieujętymi w księgach jako aktywa lub zobowiązania.

b) Ujemnymi różnicami przejściowymi. Są to te różnice przejściowe, które powodują powstanie kwot pomniejszających podstawę opodatkowania w przyszłych okresach, gdy wartość bilansowa składnika aktywów zostanie zrealizowana lub składnika pasywów rozliczona. Ujemne różnice przejściowe powstają, gdy wartość bilansowa składnika aktywów jest niższa niż jego wartość podatkowa albo wartość bilansowa składnika zobowiązań jest wyższa niż jego wartość podatkowa. Ujemne różnice przejściowe mogą również powstawać w związku z pozycjami nieujętymi w księgach jako aktywa lub zobowiązania.

Rezerwa z tytułu odroczonego podatku dochodowego – kwota zobowiązania z tytułu podatku dochodowego, które według przewidywań powstanie w przyszłości, w związku z występowaniem dodatnich różnic przejściowych.

Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego – kwota, jaka według przewidywań zmniejszy w przyszłości zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego lub będzie podlegać zwrotowi, w związku z występowaniem ujemnych różnic przejściowych lub w związku ze stratą podatkową, możliwą do odliczenia od dochodu w przyszłości.

Łódzkie biuro rachunkowe.

Pasywa biuro rachunkowe Lódź

Pasywa – termin księgowy oznaczający źródła pochodzenia majątku przedsiębiorstwa. Istnieją generalnie dwa źródła pozyskiwania majątku: kapitały (fundusze) własne, przekazane jednostce przez właścicieli, oraz wypracowane w trakcie działalności jednostki gospodarczej kapitały (fundusze) obce, czyli wszelkie zobowiązania.

Każdy składnik aktywów musi mieć swoje źródło pochodzenia, zatem suma aktywów musi być zawsze równa sumie pasywów. Jest to podstawowe równanie bilansowe, wyrażające tzw. równowagę finansową.

Składniki pasywów dzieli się według różnych kryteriów:

• w zależności od tego, czy są one pochodzenia własnego (kapitał własny) czy obcego (zobowiązania),
• w zależności od tego, czy pozostają trwale (kapitały własne) czy przejściowo w dyspozycji przedsiębiorstwa,
• według zapadalności (zobowiązania długo- i krótkoterminowe).

Prezentacja pasywów w bilansie

1. Kapitał (fundusz) własny
   1. kapitał (fundusz) podstawowy
   2. należne wpłaty na kapitał podstawowy (wielkość ujemna)
   3. udziały (akcje) własne (wielkość ujemna)
   4. kapitał (fundusz) zapasowy
   5. kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny
   6. pozostałe kapitały (fundusze) rezerwowe
   7. zysk (strata) z lat ubiegłych
   8. zysk (strata) netto
   9. odpisy zysku netto w ciągu roku obrotowego (wielkość ujemna)
2. Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania (kapitał obcy)
   1. rezerwy na zobowiązania
      • rezerwa z tytułu odroczonego podatku
      • rezerwa na świadczenie emerytalne i podobne:
        • długoterminowa
        • krótkoterminowa
      • pozostałe rezerwy
        • długoterminowe
        • krótkoterminowe
   2. zobowiązania długoterminowe
      • wobec jednostek powiązanych
      • wobec pozostałych jednostek
        • kredyty i pożyczki
        • zobowiązania z tytułu emisji dłużnych papierów wartościowych
        • inne zobowiązania finansowe
        • inne zobowiązania długoterminowe
   3. zobowiązania krótkoterminowe
      • wobec jednostek powiązanych
        • z tytułu dostaw i usług o okresie wymagalności (do 12 miesięcy / powyżej 12 miesięcy)
        • inne zobowiązania krótkoterminowe
      • wobec pozostałych jednostek
        • kredyty i pożyczki
        • zobowiązania z tytułu emisji dłużnych papierów
        • inne zobowiązania finansowe
        • zobowiązania z tytułu dostaw i usług w okresie wymagalności (do 12 miesięcy / powyżej 12 miesięcy)
        • zaliczki otrzymane na dostawy
        • zobowiązania wekslowe
        • zobowiązania z tytułu podatków
        • zobowiązania z tytułu wynagrodzeń
      • fundusze specjalne
   4. rozliczenia międzyokresowe
      • ujemna wartość firmy
      • inne rozliczenia międzyokresowe
        • długoterminowe
        • krótkoterminowe

Aktywa organizacji opartej na wiedzy obejmują tradycyjne aktywa trwałe i obrotowe oraz charakterystyczne dla niej aktywa kompetencyjne. Bilansową równowagą aktywów kompetencyjnych jest kapitał intelektualny, który dzieli się na: kapitał intelektualny przyjęty, kapitał intelektualny wytworzony i kapitał doświadczenia.

Dobrowolne ujawnianie w sprawozdaniu finansowym wartości kapitału intelektualnego nie wynika wprost z aktualnie obowiązujących przepisów prawa bilansowego, ale z zasady prawdziwego i rzetelnego obrazu oraz zasady wyższości treści nad formą.

Księgi rachunkowe biuro rachunkowe Lódź

Księgi rachunkowe prowadzone są na podstawie dowodów księgowych i ujmują zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym. Obejmują one zbiory zapisów księgowych, obrotów i sald, które tworzą dziennik, księgę główną, księgi pomocnicze, zestawienia: obrotów i sald kont księgi głównej oraz sald kont ksiąg pomocniczych, a także wykaz składników aktywów i pasywów.

Księgi rachunkowe prowadzi się w siedzibie jednostki. Mogą być prowadzone poza siedzibą jednostki, w przypadku powierzenia ich prowadzenia jednostce uprawnionej – zgodnie z obowiązującymi przepisami – do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. W takiej sytuacji kierownik jednostki jest obowiązany:

• powiadomić właściwy urząd skarbowy o miejscu prowadzenia ksiąg w terminie 15 dni od dnia ich wydania poza siedzibę jednostki,
• zapewnić dostępność ksiąg rachunkowych do badania przez upoważnione organy kontrolne.

Otwarcia ksiąg rachunkowych dokonuje się na:

• dzień rozpoczęcia działalności,
• początek każdego następnego roku obrotowego,
• dzień zmiany formy prawnej, połączenia lub podziału jednostki,
• dzień rozpoczęcia likwidacji lub postępowania upadłościowego.

Księgi otwiera się w ciągu 15 dni od dnia wymienionych zdarzeń. Otwarcia ksiąg rachunkowych pod datą rozpoczęcia działalności dokonuje się przez wprowadzenie do ewidencji księgowej stanu aktywów i pasywów, potwierdzonego spisem z natury rzeczowych składników majątku i gotówki (inwentaryzacja).

Księgi rachunkowe zamyka się na:

• dzień kończący rok obrotowy,
• dzień zakończenia działalności, w tym również sprzedaży i zakończenia likwidacji lub postępowania upadłościowego,
• dzień poprzedzający zmianę formy prawnej, postawienia w stan likwidacji lub upadłości.

Księgi zamyka się nie później niż w ciągu trzech miesięcy od dnia tych zdarzeń. Ostateczne zamknięcie ksiąg jednostki powinno być dokonane nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia zaistnienia tych zdarzeń.

Księgi rachunkowe obejmują:

1. dziennik – służy do zapisywania w porządku chronologicznym, dzień po dniu, danych o operacjach gospodarczych. Zapisy w dzienniku muszą być kolejno numerowane, a sumy zapisów (obroty) liczone w sposób ciągły
2. konta księgi głównej – wprowadza się pod datą otwarcia ksiąg rachunkowych salda początkowe aktywów i pasywów, a następnie dokonuje zapisów wszystkich operacji za kolejne miesiące, zarejestrowanych uprzednio lub jednocześnie w dzienniku
3. konta ksiąg pomocniczych (ewidencji analitycznej) – prowadzi się w szczególności dla:
   1. środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonanych od nich odpisów amortyzacyjnych (umorzeniowych)
   2. rozrachunków z kontrahentami
   3. rozrachunków z pracownikami
   4. operacji sprzedaży (kolejno numerowane własne faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do celów podatkowych)
   5. operacji zakupu (obce faktury i inne dowody)
   6. kosztów
4. zestawienie obrotów i sald księgi głównej oraz zestawienia sald kont ksiąg pomocniczych
5. wykaz składników aktywów i pasywów

Księgi rachunkowe mogą być prowadzone przez:

• osoby fizyczne posiadające certyfikat księgowego
• biegłych rewidentów
• doradców podatkowych
• inne podmioty (od 10 sierpnia 2014 roku prowadzeniem ksiąg rachunkowych mogą zajmować się wszystkie podmioty posiadające zdolność prawną, niekarane w zakresie określonych przepisów (przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniężnemu, obrotowi papierami wartościowymi, przestępstwa skarbowe, inne określone w ustawie o rachunkowości) oraz posiadające ubezpieczenie OC).

Zalety:

• możliwość szerokiej analizy finansowej podmiotu gospodarczego,
• bieżące monitorowanie przychodów, kosztów, wydatków oraz innych kategorii,
• opracowanie własnej polityki rachunkowości, wybór rozwiązań dostosowanych do specyfiki działalności.

Wady:

• wysokie koszty prowadzenia ksiąg rachunkowych,
• skomplikowany i zaawansowany system,
• obowiązek spełniania wielu wymagań narzuconych przez ustawę o rachunkowości.

Konto bilansowe biuro rachunkowe Lódź

Konto bilansowe służy do ewidencji zmian w stanie składników aktywów oraz pasywów ujętych w bilansie i jego zadaniem jest:

• przejęcie stanów początkowych z bilansu otwarcia (bilansu początkowego),
• ujęcie zmian tych stanów spowodowanych zaistniałymi operacjami gospodar­czymi,
• wykazanie stanów końcowych poszczególnych składników aktywów i pasywów celem ich prezentacji w bilansie zamknięcia (bilansie końcowym).

Aktywa i pasywa są ujęte w bilansie na zasadzie przeciwstawności, co pociąga za sobą konsekwencję przeciwstawnego funkcjonowania kont aktywów i pasywów.

Zasady funkcjonowania kont aktywów:

1. Po stronie debetowej zapisywany jest stan początkowy danego składnika pochodzący z bilansu otwarcia oraz wszystkie jego zwiększenia zaistniałe w ciągu roku obrotowego.
2. Po stronie kredytowej są zapisywane wszystkie zmniejszenia danego skład­nika bilansu zaistniałe w ciągu roku obrotowego.
3. Obrót debetowy kont aktywów jest większy lub równy obrotowi kredytowemu.
4. Saldo końcowe kont aktywów jest debetowe (zapisywane dla równowagi po stronie kredytowej) lub nie występuje.

Zasady funkcjonowania kont pasywów:

1. Po stronie kredytowej zapisywany jest stan początkowy danego składnika pochodzący z bilansu otwarcia oraz wszelkie zwięk­szenia składnika bilansu zaistniałe w ciągu roku obrotowego.
2. Po stronie debetowej zapisywane są wszystkie zmniejszenia danego składnika bilansu zaistniałe w ciągu roku obrotowego.
3. Obrót kredytowy kont pasywów jest większy lub równy obrotowi debetowemu.
4. Saldo końcowe kont pasywów jest kredytowe (zapisywane dla równowagi po stronie debetowej) lub nie występuje.

Konta bilansowe otwierane są oddzielnie dla każdej pozycji bilansowej i noszą nazwę składnika majątkowego, dla którego są prowadzone.

Inwentaryzacja biuro rachunkowe Lódź

Inwentaryzacja – ogół czynności rachunkowych zmierzających do sporządzenia szczegółowego spisu z natury składników majątkowych i źródeł ich pochodzenia na określony dzień. Inwentaryzacja polega na ustaleniu za pomocą spisu faktycznego stanu wszystkich rzeczowych i pieniężnych składników majątkowych, jak też wyjaśnienie różnic pomiędzy stanem stwierdzonym podczas inwentaryzacji (rzeczywistym) a stanem wynikającym z ewidencji księgowej.

Różnice te wynikają głównie z dwóch następujących powodów:

1. zmiany naturalnych cech przedmiotów, których nie można ustalić na podstawie dowodów (ulatnianie się, wysychanie, niedokładny pomiar przyjęcia i wydania materiałów masowych, przeterminowanie zapasów, zmiany mody itp.);
2. błędów i nadużyć popełnionych przez pracowników w ewidencji księgowej (omyłki liczbowe w dokumentacji i zapisach), pomyłki w przyjmowaniu i wydawaniu rzeczowych składników majątku, kradzieże i nadużycia.

Głównym celem inwentaryzacji jest ustalenie rzeczywistego stanu aktywów i pasywów. W szczególności sprowadza się to do:

• uzgodnienia zapisów księgowych ze stanem rzeczywistym,
• rozliczenia osób materialnie odpowiedzialnych za powierzony im majątek,
• dokonania oceny przydatności gospodarczej składników majątku objętych spisem,
• przeciwdziałania stwierdzonym w czasie spisu nieprawidłowościom w gospodarce składnikami majątku (nadmierna ilość, niechodliwość).

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, inwentaryzacja dotyczy następujących czynności:

• przeprowadzenia spisu z natury wszystkich składników majątkowych pozostających w dyspozycji jednostki gospodarczej,
• wyceny wartości spisanych składników,
• uzyskania od kontrahentów jednostki gospodarczej pisemnych informacji o stanie jej środków pieniężnych na rachunkach bankowych, o stanie zaciągniętych kredytów bankowych, należnościach i zobowiązaniach oraz stanie własnych składników majątku powierzonych kontrahentom,
• porównania danych ewidencyjnych niektórych składników z odpowiednimi dokumentami, np. stanem posiadanych gruntów,
• ustalenia i wyjaśnienia przyczyn ilościowych niedoborów i szkód,
• postawienia i umotywowania wniosków o sposobie rozliczenia różnic inwentaryzacyjnych,
• wskazania sposobów usunięcia nieprawidłowości w gospodarce majątkiem jednostki.

Rozróżnia się następujące rodzaje inwentaryzacji:

• spis z natury – dokonywany przez członków komisji inwentaryzacyjnej, na podstawie bezpośrednich obserwacji i pomiarów środków majątkowych w jednostce gospodarczej. Obejmuje możliwe do obejrzenia środki trwałe, rzeczowe składniki majątku obrotowego, środki pieniężne w kasie, papiery wartościowe. Zgodnie z art. 26 ustawy o rachunkowości inwentaryzacją drogą spisu z natury obejmuje się również znajdujące się w jednostce składniki aktywów, będące własnością innych jednostek, powierzone jej do sprzedaży, przechowania, przetwarzania lub używania, powiadamiając te jednostki o wynikach spisu. Obowiązek ten nie dotyczy jednostek świadczących usługi pocztowe, transportowe, spedycyjne i składowania.
• uzgadnianie sald z kontrahentami – obejmuje stan środków pieniężnych na rachunkach bankowych, pożyczki i kredyty, należności, zobowiązania.
• weryfikacja stanu ewidencyjnego – dotyczy aktywów i pasywów, których stanu nie można ustalić przez spis inwentaryzacyjny lub uzgodnienie sald z kontrahentami. Dotyczy to w szczególności gruntów rolnych, należności i zobowiązań publicznoprawnych i innych składników niemożliwych do obejrzenia.

Inwentaryzację środków majątkowych i źródeł ich pochodzenia w jednostce gospodarczej przeprowadza się co najmniej raz w każdym roku obrotowym, najczęściej na ostatni dzień roku obrotowego.

Za poprawne i terminowe przeprowadzenie inwentaryzacji odpowiedzialność ponosi kierownik jednostki.

Inwentaryzacja powinna być tak zorganizowana, by normalna działalność jednostki gospodarczej nie została przerwana.

Spis z natury powinien zostać poddany wyrywkowej kontroli przez przewodniczącego komisji inwentaryzacyjnej.

Inwentaryzacja może być przeprowadzana ręcznie lub za pomocą narzędzi informatycznych, wspomaganych przez sprzęt elektroniczny. Identyfikacja poszczególnych elementów majątku metodą automatyczną wykorzystuje znakowanie i odczyt za pomocą kodów kreskowych oraz znaczników RFID. Dane zidentyfikowane przez czytniki i kolektory przetwarzane są przez oprogramowanie współpracujące z bazami danych. Narzędzia wspomagające automatyczną inwentaryzację:

• oprogramowanie do zarządzania majątkiem,
• drukarka etykiet,
• czytniki kodów kreskowych,
• kolektory danych,
• kod kreskowy,
• tagi RFID.

Bilans instytucji finansowych biuro rachunkowe Lódź

Bilans instytucji finansowych (ang. financial institutions’ balance sheet) – jeden z elementów sprawozdania finansowego instytucji finansowej (np. banku), w którym ujęte są aktywa (majątek) i pasywa (źródła finansowania) podmiotu. Bilans instytucji finansowych sporządzany jest zgodnie z uniwersalnymi metodami rachunkowości.

Specyfika bilansu instytucji finansowych w porównaniu z bilansami innych podmiotów gospodarczych (np. przedsiębiorstw produkcyjnych, usługowych) polega na:

• odwrotnym umiejscowieniu depozytów i kredytów w stosunku do standardowych przedsiębiorstw (np. w przypadku banku udzielone kredyty są aktywami, ponieważ bank uzyskuje z ich tytułu przypływ gotówki ze spłacanych rat kredytowych; z kolei przyjęte lokaty są zobowiązaniami, gdyż spowodują one w przyszłości odpływ gotówki),
• zestawieniu aktywów według stopnia płynności, tj. od najbardziej płynnych (np. gotówki) do najmniej płynnych (np. elementów majątku trwałego),
• zestawieniu pasywów według poziomu stabilności,
• niewielkim udziale majątku trwałego w całości sumy bilansowej.

Wzór bilansu banku, z przykładami pozycji po stronie aktywów i pasywów

Aktywa	Pasywa
kasa, operacje z bankiem centralnym, należności od sektora finansowego, należności od sektora niefinansowego, należności od sektora budżetowego, należności z tytułu zakupionych papierów wartościowych z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu, papiery wartościowe, aktywa trwałe, inne aktywa.	operacje z bankiem centralnym, zobowiązania wobec sektora finansowego, zobowiązania wobec sektora niefinansowego, zobowiązania wobec sektora budżetowego, zobowiązania z tytułu sprzedanych papierów wartościowych z udzielonym przyrzeczeniem odkupu, zobowiązania z tytułu emisji własnych papierów wartościowych, inne pasywa, rezerwy celowe na zobowiązania pozabilansowe, kapitały (fundusze), wynik w trakcie zatwierdzania, wynik (zysk/strata) roku bieżącego
RAZEM AKTYWA	RAZEM PASYWA

Bilans banku biuro rachunkowe Lódź

Bilans banku – sprawozdawczy dokument księgowy banku.

Banki stosują układy bilansu daleko odmienne od „normalnych” przedsiębiorstw produkcyjnych czy handlowych. Aktualna pozostaje zasada aktywa = pasywa, natomiast z powodu innego charakteru biznesu znacznie różnią się składniki aktywów i zobowiązań. W wypadku banku, aktywami są (oprócz majątku trwałego, gotówki i papierów wartościowych) udzielone kredyty – ponieważ z ich tytułu bank uzyskuje przypływ gotówki ze spłacanych rat kredytowych. Natomiast zobowiązaniami są przyjęte lokaty, gdyż spowodują one w przyszłości odpływ gotówki na wypłatę zakończonych lokat. Banki są od strony analizy bilansu bardzo kapitałochłonne i mocno zadłużone, dlatego do ich oceny stosuje się specjalnie dobrane wskaźniki.

Bilans rachunkowość biuro rachunkowe Lódź

Bilans – zestawienie aktywów i pasywów jednostki sporządzane na początek (bilans otwarcia) i koniec (bilans zamknięcia) okresu sprawozdawczego (obrachunkowego) w organizacjach prowadzących księgowość według zasad tzw. pełnej rachunkowości. Należy do obowiązkowych sprawozdań finansowych.

Bilans stanowi fotografię składników majątkowych przedsiębiorstwa i źródeł ich finansowania w określonym momencie. Jest obowiązkowym elementem sprawozdania finansowego i informuje o zasobach kontrolowanych przez jednostkę oraz sposobach ich pozyskania (zobowiązaniach i kapitałach własnych).

W międzynarodowych standardach rachunkowości (MSR) zamiast określenia „bilans” funkcjonuje nazwa: „sprawozdanie z sytuacji finansowej” (ang. statement of financial position). MSR nie narzucają (w przeciwieństwie do ustawy o rachunkowości) sztywnego nazewnictwa oraz formy prezentacji danych finansowych jednostki w sprawozdaniu finansowym, stad też np. spółki notowane na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie sporządzające sprawozdania finansowe według MSR często stosują takie określenia jak w ustawie o rachunkowości, to jest „bilans” zamiast „sprawozdanie z sytuacji finansowej”.

Jedną z pozycji bilansu jest zysk / strata, wykazywany w drugim obowiązkowym elemencie sprawozdania jakim jest rachunek zysków i strat (rachunek wyników).

Aktywa

A.	Aktywa trwałe
	I.	Wartości niematerialne i prawne
		1.	Koszty zakończonych prac rozwojowych
		2.	Wartość firmy
		3.	Inne wartości niematerialne i prawne
		4.	Zaliczki na wartości niematerialne i prawne
	II.	Rzeczowe aktywa trwałe
		1.	Środki trwałe
			a)	grunty (w tym prawo użytkowania wieczystego gruntu)
			b)	budynki, lokale i obiekty inżynierii lądowej i wodnej
			c)	urządzenia techniczne i maszyny
			d)	środki transportu
			e)	inne środki trwałe
		2.	Środki trwałe w budowie
		3.	Zaliczki na środki trwałe w budowie
	III.	Należności długoterminowe
		1.	Od jednostek powiązanych
		2.	Od pozostałych jednostek
	IV.	Inwestycje długoterminowe
		1.	Nieruchomości
		2.	Wartości niematerialne i prawne
		3.	Długoterminowe aktywa finansowe
		4.	Inne inwestycje długoterminowe
	V.	Długoterminowe rozliczenia międzyokresowe
		1.	Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego
		2.	Inne rozliczenia międzyokresowe
B.	Aktywa obrotowe
	I.	Zapasy
		1.	Materiały
		2.	Półprodukty i produkty w toku
		3.	Produkty gotowe
		4.	Towary
		5.	Zaliczki na dostawy
	II.	Należności krótkoterminowe
		1.	Należności od jednostek powiązanych
			a)	z tytułu dostaw i usług
			b)	inne
		2.	Należności od pozostałych jednostek
			a)	z tytułu dostaw i usług
			b)	z tytułu podatków, dotacji, ceł, ubezpieczeń...
			c)	inne
			d)	dochodzone na drodze sądowej
	III.	Inwestycje krótkoterminowe
		1.	Krótkoterminowe aktywa finansowe
		2.	Inne inwestycje krótkoterminowe
	IV.	Krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe

Pasywa
A.	Kapitał (fundusz) własny
	I.	Kapitał (fundusz) podstawowy
	II.	Należne wpłaty na kapitał ... (wielkość ujemna)
	III.	Udziały (akcje) własne (wielkość ujemna)
	IV.	Kapitał (fundusz) zapasowy
	V.	Kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny
	VI.	Pozostałe kapitały (fundusze) rezerwowe
	VII.	Zysk (strata) z lat ubiegłych
	VIII.	Zysk (strata) netto
	IX.	Odpisy z zysku netto w ciągu roku obrotowego (wielkość ujemna)
B.	Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania
	I.	Rezerwy na zobowiązania
		1.	Rezerwa z tyt. odroczonego podatku dochodowego
		2.	Rezerwa na świadczenia emerytalne i podobne
		3.	Pozostałe rezerwy
	II.	Zobowiązania długoterminowe (powyżej 12 miesięcy)
		1.	Wobec jednostek powiązanych
		2.	Wobec pozostałych jednostek
			a)	kredyty i pożyczki
			b)	z tytułu emisji dłużnych papierów wartościowych
			c)	inne zobowiązania finansowe
			d)	inne
	III.	Zobowiązania krótkoterminowe (do 12 miesięcy)
		1.	Wobec jednostek powiązanych
			a)	z tytułu dostaw i usług
			b)	inne
		2.	Wobec pozostałych jednostek
			a)	kredyty i pożyczki
			b)	z tytułu emisji dłużnych papierów wartościowych
			c)	inne zobowiązania finansowe
			d)	z tytułu dostaw i usług
			e)	zaliczki otrzymane na dostawy
			f)	zobowiązania wekslowe
			g)	z tytułu podatków, ceł, ubezpieczeń i innych świadczeń
			h)	z tytułu wynagrodzeń
			i)	inne
		3.	Fundusze specjalne
	IV.	Rozliczenia międzyokresowe
		1.	Ujemna wartość firmy
		2.	Inne rozliczenia międzyokresowe

Bilans jednostki gospodarczej powinien posiadać następujące cechy:

• zupełność,
• rzetelność,
• sprawdzalność,
• ciągłość,
• przejrzystość.

Zupełność bilansu oznacza, że obejmuje on dane dotyczące zdarzeń gospodarczych, które wystąpiły w danym okresie. Rzetelność, to prezentacja składników zgodnie ze stanem rzeczywistym co do ich rodzaju i wartości. Sprawdzalność, to możliwość porównania pozycji bilansu ze źródłami z których pochodzą pod względem kompletności i poprawności. Zasada ciągłości oznacza, że bilans zamknięcia jednego okresu jest bilansem otwarcia następnego okresu. Przejrzystość bilansu jest zachowana, gdy bilans przyjmuje odpowiednią formę prezentacji, pozycje są grupowane według treści ekonomicznej, ich ujęcie umożliwia analizę stanu środków i źródeł ich finansowania oraz orientację w sytuacji finansowej.

Zgodnie z IV Dyrektywą Unii Europejskiej bilans może być sporządzony w układzie jednostronnym lub dwustronnym.

W formie dwustronnej składniki majątku (aktywa) są wykazywane oddzielnie od źródeł ich finansowania (kapitału własnego i zobowiązań). W wersji jednostronnej aktywa są przedstawiane na przemian ze źródłami ich finansowania. W układzie jednostronnym uwidacznia się podejście właścicielskie: jest on tak prezentowany, aby dostarczał informację inwestorowi o wartości kapitału równoważonego aktywami netto. Formę dwustronną uznaje się za tradycyjną, jest ona stosowana szerzej niż jednostronna.

Tradycyjny bilans przedsiębiorstwa nie ujawnia wielu kategorii niematerialnych czynników wytwórczych charakterystycznych dla gospodarki opartej na wiedzy. Dlatego zgodnie z zasadami nowego działu rachunkowości finansowej, tj. rachunkowości aktywów kompetencyjnych i kapitału intelektualnego, zaleca się, aby obok tradycyjnego bilansu sporządzać bilans oparty na wiedzy lub bilans pełny. Bilans oparty na wiedzy stanowi logiczne rozwinięcie tradycyjnego bilansu, który został uzupełniony po stronie aktywów o część „Aktywa kompetencyjne” oraz po stronie pasywów o część „Kapitał intelektualny”. Aktywa kompetencyjne składają się z następujących pozycji sprawozdawczych: wiedza, umiejętności, doświadczenie oraz projekty badawcze. Na kapitał intelektualny składa się: kapitał intelektualny przyjęty, kapitał intelektualny wytworzony oraz kapitał doświadczenia. Z kolei bilans pełny dodatkowo zawiera części „Aktywa marketingowe” oraz „Kapitał relacji z otoczeniem”. Wprowadzenie tych kategorii sprawozdawczych nie narusza równowagi bilansowej, ponieważ wartości ekonomiczne prezentowane w nowych pozycjach bilansowych wynikają z dwustronnych zapisów operacji gospodarczych na odpowiadających im kontach księgowych. Bilans oparty na wiedzy oraz bilans pełny stanowią fakultatywny element sprawozdania finansowego, który można dołączać do informacji dodatkowej. Takie uzupełnienie sprawozdania finansowego, choć nie jest obowiązkowe, pozytywnie wpływa na jego cechy jakościowe, tj. istotność, wiarygodność, wierne odzwierciedlenie, przewaga treści nad formą oraz kompletność.

Analiza bilansu biuro rachunkowe Lódź

Analiza bilansu – określenie stanu faktycznego danej firmy, który jest określony w postaci liczb bilansowych. Zadaniem tej analizy jest określenie i uzyskanie informacji o płynności finansowej i dokonanych trafnych decyzjach inwestycyjnych w firmie.

Wskaźniki analizy bilansu:

• struktura majątku,
• inwestycje,
• finansowanie,
• stopień płynności,
• rentowność.

Analiza bilansu oznacza zestawienie ocen aktywów, przez które dana firma osiąga zyski i źródła ich finansowania.

Wstępna analiza bilansu przedsiębiorstwa obejmuje badanie dynamiki sumy bilansowej oraz ważniejszych pozycji aktywów i pasywów (analiza pozioma), a także badanie struktury aktywów (patrz aktywa) i pasywów (patrz: pasywa) oraz wewnętrznej struktury wybranych pozycji bilansowych (analiza pionowa).

Badaniu podlegają także powiązania wewnętrzne pomiędzy pozycjami kapitałów i majątku. Analiza wstępna bilansu może być prowadzona w ujęciu statycznym i dynamicznym.

Analiza statyczna dotyczy badania struktury majątku przedsiębiorstwa i źródeł jego finansowania w wybranym momencie (np. na koniec roku).

Ujęcie dynamiczne pozwala natomiast ocenić również kierunki zmian struktur oraz dynamikę poszczególnych elementów aktywów i pasywów z kilku kolejnych lat.

Analiza pionowa bilansu polega na badaniu:

• struktury aktywów – na podstawie analizy pionowej ustala się udział wybranej opcji w aktywach razem lub w konkretnej grupie aktywów oraz oblicza się wskaźniki struktury aktywów;
• struktury pasywów – na podstawie analizy pionowej ustala się udział wybranej pozycji w pasywach razem lub w konkretnej grupie pasywów oraz oblicza się wskaźniki struktury pasywów.

Analiza taka może być sporządzona w ujęciu statycznym, kiedy porównujemy wskaźniki struktury wybranych składników bilansu w określonym momencie (na koniec roku) lub też w ujęciu dynamicznym, kiedy bada się zmiany strukturalne poszczególnych składników bilansu na przestrzeni określonego czasu (np. w okresie dwóch lat).

Ogólny wzór obliczania wskaźników struktury przedstawić można następująco:

Wielkość badana/Wielkość zbiorcza x 100%