Wycena zapasów uslugi księgowe łódź

Wycena zapasów (wycena rzeczowych składników majątku obrotowego) – wycena bilansowa na koniec okresu sprawozdawczego zgodnie z regulacjami prawnymi składników majątkowych zakupionych i przeznaczonych do odsprzedaży. Polega ona na wycenie według ceny nabycia i kosztów wytworzenia. 

W skład rzeczowych aktywów obrotowych (zapasów) wchodzą:

• towary – stanowiące własność jednostki wyroby obcej produkcji przeznaczone do odsprzedaży w stanie nieprzetworzonym, znajdujące się w magazynach lub punktach sprzedaży;
• materiały – nabyte od obcych kontrahentów i ewentualnie wyprodukowane przez własne komórki pomocnicze: surowce i inne materiały podstawowe, paliwa, materiały pomocnicze, opakowania, części zamienne do maszyn i urządzeń; ponadto w skład materiałów wchodzą także odpady, produkty uboczne i odzyski powstałe w toku produkcji, likwidacji środków trwałych kwalifikujących się do zużycia na własne potrzeby oraz sprzedaż.

Materiały i towary są wyceniane po cenie nabycia w związku z tym że zostały zakupione od innej jednostki gospodarczej, natomiast produkty są wyceniane po koszcie wytworzenia jako ze zostały przez nas wyprodukowane.

Cena zakupu – jest to cena, która musi zapłacić nabywca za dostarczone mu materiały lub towary bez naliczonego podatku VAT. Jeżeli materiały lub towary zostały sprowadzone z zagranicy cena zakupu powiększona zostaje dodatkowo o cło, podatek importowy od towarów sprowadzanych lub nadsyłanych z zagranicy i podatek akcyzowy. Koszty zakupu, jakie ponosi odbiorca nie są wliczane do ceny zakupu. 

Cena nabycia – obejmuje cenę zakupu (Cz) składnika majątku powiększoną o koszty zakupu (Kz) i pomniejszoną o ewentualne rabaty lub opusty (R).

Zatem: Cena nabycia = Cz + Kz – R

Kosztami zakupu mogą być:

• koszty transportu,
• koszty ubezpieczenia,
• koszty załadunku i wyładunku,
• koszty montażu i przeszkolenia pracowników,
• inne uzasadnione koszty bezpośrednio związane z zakupem składnika aktywów i przystosowaniem do stanu zdatnego użytkowania lub wprowadzenia do obrotu.

Koszty wytworzenia – obejmują koszty, które są w sposób bezpośredni związane z produkcją poszczególnych produktów oraz te koszty pośrednie, które przypadają na okres ich wytworzenia. Do kosztów wytworzenia nie zalicza się kosztów ogólnego zarządu oraz kosztów sprzedaży. 

Z reguły w jednostce gospodarczej mamy do czynienia z różnorodnym asortymentem materiałów. W związku z tym wycena rozchodów materiałów według rzeczywistej ceny nabycia byłaby bardzo uciążliwa, dlatego też wiele jednostek gospodarczych stosuje stałe ceny ewidencyjne. Podstawową cechą stałych cen ewidencyjnych jest ich niezmienność w ciągu roku obrotowego lub cyklu produkcyjnego. Za podstawę ustalenia tych cen przyjmuje się te ceny nabycia lub zakupu, które występowały najczęściej. Podczas stosowania stałych cen ewidencyjnych prowadzi się tzw. rachunek odchyleń. Po prostu ustala się dla każdej transakcji różnice pomiędzy rzeczywistą wyceną zakupu a stałą ceną ewidencją.

Metoda ta ma wiele zalet:

• usprawnia znacznie wycenę, dokumentacje,
• umożliwia uproszczenie techniki rachunkowej,
• pozwala na zaobserwowanie różnic pomiędzy cenami zaplanowanymi a cenami które rzeczywiście są płacone w ciągu roku,
• umożliwia sprawniejszą ewidencję przyjęcia i wydania materiałów oraz sprawniejszą kontrolę kosztów ich zakupu.

Metody stałych cen ewidencyjnych nie można stosować, gdy różnice pomiędzy cenami są duże, gdyż może to spowodować zniekształcenie wyceny. 

Przy stałych w czasie cenach nabycia wycena rozchodów rzeczowych składników majątku obrotowego opiera się na metodzie rzeczywistej jednostkowej ceny nabycia bądź kosztu wytworzenia rozchodowego składnika. Zdarza się jednak tak, że koszty zakupu każdej partii tego samego materiału mogą być różne. Może to być związane z inflacją czy też nawet położeniem siedziby dostawcy. Przy wycenie rozchodów materiałów można zastosować opisane poniżej rozwiązania.  

FIFO (first in – first out, czyli pierwsze weszło – pierwsze wyszło) – czyli przyjęcie ceny najwcześniejszej; dowody rozchodów są wyceniane na podstawie pierwszej dostawy, która znajduje się w magazynie, a po jej wyczerpaniu na podstawie dostawy następnej. Metoda ta jest stosowana najczęściej i jest najlepsza w przypadku szybkiej rotacji materiałów. 

LIFO (last in – first out, czyli ostatnie weszło – pierwsze wyszło) – czyli przyjęcie ceny najpóźniejszej; rozchody wycenia się na podstawie ostatniej dostawy, która zalega w magazynie, a po ich wyczerpaniu według cen dostawy, która była wcześniej. Metoda ta jest najlepsza w warunkach inflacji.  

Metda ceny przeciętnej polega na przyjęciu ceny przeciętnej – po każdej dostawie ustala się cenę średnią, którą można policzyć według wzoru:

(wartość stanu poprzedniego + ostatni przychód materiałów) / ilość odpowiadająca tym wartościom

W przypadku przyjęcia cen przeciętnych należy pamiętać, ze wymagają one każdorazowego ustalenia ich od nowa w kolejnych okresach sprawozdawczych.

Pozostale przychody operacyjne biuro rachunkowe Lódź

Pozostałe przychody operacyjne – w myśl ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (art. 3, ust. 1, pkt. 32) rozumiemy przez to przychody związane pośrednio z działalnością operacyjną jednostki, a w szczególności przychody związane:

• z działalnością socjalną;
• ze zbyciem środków trwałych, środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych, a także z utrzymywaniem i zbyciem nieruchomości oraz wartości niematerialnych i prawnych, zaliczanych do inwestycji;
• z odpisaniem zobowiązań przedawnionych, umorzonych, nieściągalnych, z wyjątkiem zobowiązań o charakterze publicznoprawnym nieobciążających kosztów;
• z rozwiązaniem rezerw, z wyjątkiem rezerw związanych z operacjami finansowymi;
• z odpisami aktualizującymi wartość aktywów i ich korektami, z wyjątkiem odpisów obciążających koszty wytworzenia sprzedanych produktów lub sprzedanych towarów, koszty sprzedaży lub koszty finansowe;
• z otrzymanymi odszkodowaniami, karami i grzywnami;
• z otrzymaniem nieodpłatnie, w tym w drodze darowizny, aktywów, w tym także środków pieniężnych na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych, środków trwałych w budowie albo wartości niematerialnych i prawnych.

Kalkulacja podzialowa biuro rachunkowe Lódź

Kalkulacja podziałowa – element metody kalkulacji kosztów. Polega na podzieleniu wszystkich kosztów bezpośrednich i pośrednich przez liczbę ustalonych jednostek kalkulacyjnych. W efekcie uzyskujemy przeciętny koszt jednostkowy.

Przykład: Na podstawie raportu o wykonaniu produkcji: 4000 szt. wykonano i przekazano do magazynu, 1000 szt. zakończono w 60%, 500 szt. zakończono w 20%. Należy określić liczbę jednostek gotowych, przeliczonych do celu kalkulacji. W przeliczeniu należy uwzględnić rodzaj składnika kosztu

• materiały zużywane na początku procesu

4000 + 1000 + 500 = 5500 sztuk

• robocizna

4000 + 1000 * 0,6 + 500 * 0,2 = 4700 sztuk

• koszty wydziałowe

4000 + 1000 * 0,6 + 500 * 0,2 = 4700 sztuk Komentarz: Kalkulacja podziałowa polega zatem na podzieleniu właściwie dobranych kosztów przez właściwie dobrane liczby produktów dotyczące okresu kalkulacyjnego.

Dzieli się ją na następujące części:

• prosta
• współczynnikowa
• odjemna
• fazowa (procesowa)
  • półfabrykatowa
  • bezpółfabrykatowa

Kalkulacja podziałowa prosta stosowana jest w tych przedsiębiorstwach, które wytwarzają, z reguły w jednym procesie produkcyjnym, produkty jednorodne na skalę masową np. w cementowniach, elektrowniach, cegielniach, gazowniach. Kalkulacja ta polega na podziale kosztów poniesionych w danym okresie przez wielkość produkcji według następującego wzoru:

gdzie:
– koszty produkcji
– wielkość produkcji
– jednostkowe koszty produkcji

We wzorze tym w liczniku mamy poszczególne pozycje kalkulacyjne kosztów, a więc koszty bezpośrednie oraz koszty pośrednie z dalszym ich podziałem. W wyniku przeprowadzonej kalkulacji otrzymujemy przeciętny koszt wytworzenia według pozycji kalkulacji kosztów.

Jest odmianą kalkulacji podziałowej, stosowaną w tych przedsiębiorstwach, które w wyniku takiego samego produktu wytwarzają, najczęściej z takich samych surowców, produkty spełniające tę samą funkcję, różniące się jedynie rozmiarami (gabarytami, masą). Stosowana może być w przemyśle ceramicznym, szklarskim, budowlanym.

Ewidencja księgowa w tego typu produkcji prowadzona jest dla całej produkcji, bez uwzględniania poszczególnych odmian produktów. Nie ma więc rzeczywistego obiektu kalkulacyjnego. Natomiast procedura kalkulacyjna ustalająca koszty poszczególnych produktów rozpoczyna się od ustalenia tzw. produkcji przeliczeniowej, czyli doprowadzenia do wspólnego mianownika wszystkich produktów. Czyni się to przez przemnożenie poszczególnych produktów przez ustalone dla nich współczynniki przeliczeniowe. Współczynnikami takimi mogą być np. waga, pojemność, rozmiary, czasochłonność itp. Współczynniki te mogą być ustalone dla wszystkich kosztów produkcji jednakowe bądź dla każdej pozycji kosztów inne. Po czym następuje ustalenie kosztu jednostkowego jednostki przeliczeniowej produktu. Ostatecznym etapem jest ustalenie kosztu jednostkowego rzeczywistego produktu przez pomnożenie kosztu jednostki przeliczeniowej przez liczbę jednostek przeliczeniowych produktu.

Stosowana jest w przypadku tych przemysłów, w których w wyniku procesu produkcyjnego otrzymujemy produkt główny oraz produkty uboczne. Stosowana ona jest w przemyśle chemicznym, przetwórczym, wydobywczym. Kalkulacja ta znana jest w literaturze pod nazwą kalkulacji resztowej, łącznej, sprzężonej, skojarzonej.

Produkcja sprzężona polega na tym, że proces technologiczny wymusza powstawanie oprócz produktu głównego także produkty uboczne oraz odpady produkcyjne. Produkty główne stanowią podstawowy cel działalności przedsiębiorstwa, produkty uboczne maja zwykle pewną wartość użytkową i znajdują zwykle nabywców. Odpady najczęściej nie mają żadnej wartości użytkowej.

Procedura kalkulacyjna przy produkcji sprzężonej polega na odjęciu od kosztów produkcji wartości produktów ubocznych i odpadów produkcyjnych i podzieleniu otrzymanej różnicy przez liczbę produktów głównych. W ramach tej procedury niezbędne jest dokonanie wyceny odpadów i produktów ubocznych. Procedura ta przebiega według następujących etapów:

1. Odpady produkcyjne najczęściej nie są wycenianie, przeciwnie- wymagają one często poniesienia dodatkowych kosztów na ich utylizację. W takim przypadku koszty te zwiększają koszty procesu produkcyjnego.

2. Produkty uboczne wyceniane są według tzw. wartości likwidacyjnej netto (wpływów netto uzyskanych z ich sprzedaży). Wpływy te ustalane są jako różnica między przychodami z ich sprzedaży oraz wszelkimi kosztami związanymi z tą sprzedażą.

W przypadku, gdy proces produkcyjny przy produkcji masowej przebiega w kilku następujących po sobie fazach (procesach) produkcyjnych, to do ustalenia kosztów jednostkowych stosujemy odmianę kalkulacji podziałowej nazywanej kalkulacja podziałową procesowa lub fazową. Mamy wówczas do czynienia z tzw. wielostopniowym rachunkiem kalkulacyjnym. Produkcja procesowa charakteryzuje się tym, że w ramach każdego procesu otrzymujemy półprodukt, który najczęściej jest przekazywany do następnej fazy procesu produkcyjnego lub do magazynu wydziałowego. Produkt gotowy otrzymywany jest w ostatniej fazie procesu produkcyjnego.

Kalkulacja procesowa może być przeprowadzona według dwóch metod:

1. metodą półfabrykatową
2. metodą bezpółfabrykatową

Metoda półfabrykatowa polega na kalkulacji poszczególnych półproduktów i produktów gotowego w sposób narastający, a więc z uwzględnieniem kosztu produkcji z fazy lub faz poprzednich. Ustala się w ten sposób koszt wytworzenia półproduktów po każdej fazie, a produktu gotowego po ostatniej fazie.

Metoda bezpółfabrykatowa polega na kalkulacji kosztów ponoszonych wyłącznie w poszczególnych fazach. W tym przypadku koszty poszczególnych półproduktów oraz produktu gotowego jest sumą kosztów kolejnych faz procesu produkcyjnego.

Aktywa obrotowe biuro rachunkowe Lódź

Aktywa obrotowe – aktywa, od których oczekuje się, że zostaną zużyte (np. surowce), sprzedane (np. wyroby) lub w inny sposób wykorzystane w bliskiej przyszłości, zazwyczaj w ciągu dwunastu miesięcy od dnia bilansowego.

Do aktywów obrotowych zaliczane są:

• zapasy (rzeczowe aktywa obrotowe):
  • towary,
  • materiały,
  • produkty gotowe,
  • półprodukty i produkty w toku,
  • zaliczki na dostawy krótkoterminowe.

Rzeczowe aktywa obrotowe (zapasy) są przeznaczone do zbycia lub zużycia w ciągu 12 miesięcy od dnia bilansowego lub w ciągu normalnego cyklu operacyjnego właściwego dla danej działalności, jeżeli trwa ona dłużej niż 12 miesięcy. Zalicza się do nich:

• materiały podstawowe, tj. materiały zużywane w procesie produkcji wyrobów gotowych, w tym także opakowania związane z wyrobem gotowym,
• materiały pomocnicze, tj. środki czystości, materiały biurowe, narzędzia itp., które są przeznaczone do użycia na potrzeby własnej działalności gospodarczej,
• paliwo zużywane na cele technologiczne i transportowe,
• odpady użytkowe, które zostały przyjęte do magazynu,
• materiały w drodze, czyli materiały, za które jednostka otrzymała fakturę, a które do końca okresu sprawozdawczego nie zostały przyjęte do magazynu,
• wytworzone lub przetworzone przez jednostkę produkty gotowe (wyroby i usługi) zdatne do sprzedaży lub w toku produkcji,
• półprodukty oraz towary nabyte celem odsprzedaży w stanie nieprzetworzonym,
• zaliczki wypłacone dostawcom materiałów lub towarów.

Jednostka gospodarcza może pozyskać zapasy w drodze zakupu – płacąc za nie ceny nabycia, darowizny – szacując ich wartość, lub wytworzyć we własnym zakresie. W przypadku produkcji zapasów (np. wyrobów, usług) muszą być ustalone jednostkowe koszty wytworzenia.

Sposób kalkulacji kosztu wytworzenia składnika zapasów (wyrobu, usługi) zależy od typu produkcji, organizacji produkcji, dostępu do informacji oraz potrzeb odbiorców informacji. Według prawa bilansowego koszt wytworzenia powinien obejmować koszty bezpośrednie produkcji i uzasadnioną część kosztów pośrednich produkcji. Nie zalicza się do kosztu wytworzenia kosztów związanych z procesem sprzedaży produktów i ogólnym zarządzaniem jednostką gospodarczą, kosztów związanych z niewykorzystanymi zdolnościami produkcyjnymi strat produkcyjnych.

Przykład: w fabryce rowerów poniesiono koszty surowców 20 000 zł, koszty pracy pracowników produkcyjnych 20 000 zł, koszty utrzymania maszyn produkcyjnych 20 000 zł, koszty reklamy 50 000 zł, koszty utrzymania działu księgowości 50 000 zł. Wytworzono 100 szt. rowerów jednego rodzaju. Koszt wytworzenia wynosi 600 zł/szt.

• należności krótkoterminowe – należności z tytułu dostaw i usług niezależnie od terminu ich spłaty oraz należności z innych tytułów o terminie spłaty do 12 miesięcy, których nie zalicza się do aktywów finansowych,
  • z tytułu podatków, dotacji, ceł, ubezpieczeń,
  • inne (np. dochodzone na drodze sądowej),
• inwestycje krótkoterminowe, w tym krótkoterminowe aktywa finansowe:
  • aktywa finansowe – (płatne lub wymagane) aktywa pieniężne, które w ciągu 12 miesięcy mają być zbyte lub wystawione do sprzedaży: udziały lub akcje, inne papiery wartościowe, pożyczki,
  • środki pieniężne – w kasie i na rachunkach w banku, inne środki pieniężne (weksle, czeki obce, lokaty), inne aktywa pieniężne.
• krótkoterminowe rozliczenia międzyokresowe – nieprzekraczające 12 miesięcy liczonych od dnia bilansowego. Wiążą się z ponoszeniem wydatków, które niekiedy mogą dotyczyć nie tylko okresu bieżącego, lecz także okresów następnych. Sytuacja taka może mieć miejsce na przykład wtedy, gdy na początku roku dokonano zakupu usług, np. zapłacono z góry półroczny czynsz za lokal. Zaliczenie całości dokonanej opłaty w koszty jednego miesiąca spowodowałoby zbyt duże obciążenie wyniku finansowego w tym okresie. Rozwiązanie takie byłoby niezgodne z obowiązkiem stosowania w rachunkowości zasady współmierności przychodów i kosztów.

Aktywa obrotowe w każdej chwili mogą zostać zamienione na środki pieniężne z racji ich dużej płynności.