Wycena zapasów uslugi księgowe łódź

Wycena zapasów (wycena rzeczowych składników majątku obrotowego) – wycena bilansowa na koniec okresu sprawozdawczego zgodnie z regulacjami prawnymi składników majątkowych zakupionych i przeznaczonych do odsprzedaży. Polega ona na wycenie według ceny nabycia i kosztów wytworzenia. 

W skład rzeczowych aktywów obrotowych (zapasów) wchodzą:

• towary – stanowiące własność jednostki wyroby obcej produkcji przeznaczone do odsprzedaży w stanie nieprzetworzonym, znajdujące się w magazynach lub punktach sprzedaży;
• materiały – nabyte od obcych kontrahentów i ewentualnie wyprodukowane przez własne komórki pomocnicze: surowce i inne materiały podstawowe, paliwa, materiały pomocnicze, opakowania, części zamienne do maszyn i urządzeń; ponadto w skład materiałów wchodzą także odpady, produkty uboczne i odzyski powstałe w toku produkcji, likwidacji środków trwałych kwalifikujących się do zużycia na własne potrzeby oraz sprzedaż.

Materiały i towary są wyceniane po cenie nabycia w związku z tym że zostały zakupione od innej jednostki gospodarczej, natomiast produkty są wyceniane po koszcie wytworzenia jako ze zostały przez nas wyprodukowane.

Cena zakupu – jest to cena, która musi zapłacić nabywca za dostarczone mu materiały lub towary bez naliczonego podatku VAT. Jeżeli materiały lub towary zostały sprowadzone z zagranicy cena zakupu powiększona zostaje dodatkowo o cło, podatek importowy od towarów sprowadzanych lub nadsyłanych z zagranicy i podatek akcyzowy. Koszty zakupu, jakie ponosi odbiorca nie są wliczane do ceny zakupu. 

Cena nabycia – obejmuje cenę zakupu (Cz) składnika majątku powiększoną o koszty zakupu (Kz) i pomniejszoną o ewentualne rabaty lub opusty (R).

Zatem: Cena nabycia = Cz + Kz – R

Kosztami zakupu mogą być:

• koszty transportu,
• koszty ubezpieczenia,
• koszty załadunku i wyładunku,
• koszty montażu i przeszkolenia pracowników,
• inne uzasadnione koszty bezpośrednio związane z zakupem składnika aktywów i przystosowaniem do stanu zdatnego użytkowania lub wprowadzenia do obrotu.

Koszty wytworzenia – obejmują koszty, które są w sposób bezpośredni związane z produkcją poszczególnych produktów oraz te koszty pośrednie, które przypadają na okres ich wytworzenia. Do kosztów wytworzenia nie zalicza się kosztów ogólnego zarządu oraz kosztów sprzedaży. 

Z reguły w jednostce gospodarczej mamy do czynienia z różnorodnym asortymentem materiałów. W związku z tym wycena rozchodów materiałów według rzeczywistej ceny nabycia byłaby bardzo uciążliwa, dlatego też wiele jednostek gospodarczych stosuje stałe ceny ewidencyjne. Podstawową cechą stałych cen ewidencyjnych jest ich niezmienność w ciągu roku obrotowego lub cyklu produkcyjnego. Za podstawę ustalenia tych cen przyjmuje się te ceny nabycia lub zakupu, które występowały najczęściej. Podczas stosowania stałych cen ewidencyjnych prowadzi się tzw. rachunek odchyleń. Po prostu ustala się dla każdej transakcji różnice pomiędzy rzeczywistą wyceną zakupu a stałą ceną ewidencją.

Metoda ta ma wiele zalet:

• usprawnia znacznie wycenę, dokumentacje,
• umożliwia uproszczenie techniki rachunkowej,
• pozwala na zaobserwowanie różnic pomiędzy cenami zaplanowanymi a cenami które rzeczywiście są płacone w ciągu roku,
• umożliwia sprawniejszą ewidencję przyjęcia i wydania materiałów oraz sprawniejszą kontrolę kosztów ich zakupu.

Metody stałych cen ewidencyjnych nie można stosować, gdy różnice pomiędzy cenami są duże, gdyż może to spowodować zniekształcenie wyceny. 

Przy stałych w czasie cenach nabycia wycena rozchodów rzeczowych składników majątku obrotowego opiera się na metodzie rzeczywistej jednostkowej ceny nabycia bądź kosztu wytworzenia rozchodowego składnika. Zdarza się jednak tak, że koszty zakupu każdej partii tego samego materiału mogą być różne. Może to być związane z inflacją czy też nawet położeniem siedziby dostawcy. Przy wycenie rozchodów materiałów można zastosować opisane poniżej rozwiązania.  

FIFO (first in – first out, czyli pierwsze weszło – pierwsze wyszło) – czyli przyjęcie ceny najwcześniejszej; dowody rozchodów są wyceniane na podstawie pierwszej dostawy, która znajduje się w magazynie, a po jej wyczerpaniu na podstawie dostawy następnej. Metoda ta jest stosowana najczęściej i jest najlepsza w przypadku szybkiej rotacji materiałów. 

LIFO (last in – first out, czyli ostatnie weszło – pierwsze wyszło) – czyli przyjęcie ceny najpóźniejszej; rozchody wycenia się na podstawie ostatniej dostawy, która zalega w magazynie, a po ich wyczerpaniu według cen dostawy, która była wcześniej. Metoda ta jest najlepsza w warunkach inflacji.  

Metda ceny przeciętnej polega na przyjęciu ceny przeciętnej – po każdej dostawie ustala się cenę średnią, którą można policzyć według wzoru:

(wartość stanu poprzedniego + ostatni przychód materiałów) / ilość odpowiadająca tym wartościom

W przypadku przyjęcia cen przeciętnych należy pamiętać, ze wymagają one każdorazowego ustalenia ich od nowa w kolejnych okresach sprawozdawczych.

Koszty pośrednie biuro rachunkowe Lódź

Koszty pośrednie – jeden z rodzajów kosztów w przedmiotowym układzie ujmowania kosztów działalności gospodarczej. Koszty pośrednie obejmują te składniki kosztów, które nie mogą być bezpośrednio odnoszone do produkowanych wyrobów lub usług bądź rodzajów działalności, tzn. nie można przyporządkować ich poszczególnym nośnikom na podstawie pomiarów i dowodów źródłowych lub takie przyporządkowanie jest nieopłacalne. Koszty pośrednie są przypisywane poszczególnym nośnikom na podstawie procedur rozliczeniowych. W momencie poniesienia koszty pośrednie grupuje się wspólnie, a następnie rozlicza w wymaganym przekroju z wykorzystaniem kluczy rozliczeniowych (np. płace bezpośrednie, koszty bezpośrednie, koszty produkcji).

Z punktu widzenia odmian działalności koszty pośrednie dzieli się na:

• Koszty pośrednie działalności podstawowej,
• Koszty działalności pomocniczej,
• Koszty zarządu (ogólnoadministracyjne).

W układzie funkcjonalnym koszty pośrednie dzieli się na:

• Koszty zakupu,
• Koszty pośrednie działalności właściwej,
• Koszty sprzedaży.

Kalkulacja doliczeniowa biuro rachunkowe Lódź

Kalkulacja doliczeniowa – metoda kalkulacji kosztów danego obiektu, zazwyczaj produktu finalnego, polegająca na doliczeniu do kosztów bezpośrednich obiektu części kosztów pośrednich na podstawie z góry ustalonej stawki narzutu kosztów pośrednich. Kalkulacja doliczeniowa jest stosowana w przedsiębiorstwach produkujących szeroki asortyment różnorodnych produktów, np. produkty wytwarzane na zlecenie klienta i według jego specyfikacji. Ze względu na konieczność ustalenia całkowitego kosztu produkcji przed zamknięciem okresu rozliczeniowego konieczne jest doliczenie kosztów pośrednich, zamiast zastosowania kalkulacji podziałowej.

Kalkulacja doliczeniowa stosowana jest w przedsiębiorstwach wytwarzających różnorodne produkty z różnych surowców w trakcie zróżnicowanych procesów produkcyjnych. Stosowana jest w przypadku produkcji jednostkowej, małoseryjnej, dla której stosuje się odmianę kalkulacji doliczeniowej zleceniowej oraz przy produkcji seryjnej wielu produktów, dla której stosuje się odmianę kalkulacji doliczeniowej asortymentowej.

W przypadku kalkulacji doliczeniowej zleceniowej otwiera się dla każdego zlecenia odrębną ewidencję (kartę kalkulacyjną), na której na podstawie dokumentów źródłowych gromadzi się koszty bezpośrednie zlecenia. Następnie do tych kosztów dolicza się koszty pośrednie produkcji (koszty wydziałowe). W przypadku gdy celem kalkulacji jest ustalenie kosztu własnego sprzedaży, doliczane są także koszty ogólnego zarządu i koszty sprzedaży. W przypadku gdy zlecenie produkcyjne obejmuje jeden produkt, ustalenie kosztu jednostkowego następuje z wykorzystaniem metod kalkulacji podziałowej prostej. Natomiast w przypadku gdy zlecenie obejmuje kilka różnych produktów, ostateczne ustalenie kosztów jednostkowych następuje z wykorzystaniem metodologii stosowanej przy kalkulacji podziałowej współczynnikowej.

Przy kalkulacji doliczeniowej asortymentowej prowadzona jest ewidencja analityczna dla każdego asortymentu produktów, a nie do pojedynczych produktów. Metodyka doliczania kosztów pośrednich oraz ustalania kosztów jednostkowych jest taka sama, jak w przypadku kalkulacji doliczeniowej zleceniowej.

Kalkulacja doliczeniowa polega na doliczeniu do kosztów bezpośrednich poszczególnych przedmiotów kalkulacji odpowiedniej części kosztów pośrednich. Koszty pośrednie dotyczą wszystkich wytwarzanych w przedsiębiorstwie produktów, trzeba więc rozliczyć te koszty pomiędzy produkty. Czyni się to za pomocą odpowiednich kluczy rozliczeniowych, takich, które w sposób najlepszy odzwierciedlają relację zachodzące pomiędzy poziomem kosztów pośrednich a wytwarzanymi produktami i w związku z tym potrafią przypisać możliwie najdokładniej poszczególnym produktom te koszty. Klucze podziałowe muszą się wobec tego charakteryzować odpowiednim związkiem między kosztami a produkcją. Wśród stosowanych w praktyce kluczy rozliczeniowych możemy wyróżnić klucze wartościowe i ilościowe. I tak podstawą rozliczenia kosztów wydziałowych mogą być znane koszty przypisane już do produktów, a więc pozycje kosztów bezpośrednich: materiały, wynagrodzenia bądź koszty bezpośrednie ogółem, dla kosztów zarządu może to być także techniczny koszt wytworzenia. Podstawą rozliczenia kosztów pośrednich może być także liczba wytworzonych, liczba zatrudnionych pracowników, czasochłonność liczona liczbą maszynogodzin lub roboczogodzin. Rozliczenie kosztów pośrednich może być dokonywane w sposób całościowy dla poszczególnych komórek organizacyjnych lub indywidualnie dla poszczególnych grup rodzajowych kosztów. Wówczas dla poszczególnych pozycji kosztów pośrednich można stosować odrębne klucze doliczeniowe, np. dla amortyzacji i ubezpieczenia budynków ważna będzie ich kubatura bądź powierzchnia użytkowa, dla kosztów utrzymania maszyn – ich czas pracy, dla wynagrodzeń – liczba roboczogodzin, dla kosztów przygotowania nowej produkcji – czas lub planowana liczba wytworzonych wyrobów.

Wybór klucza rozliczeniowego decyduje o sposobie rozliczania kosztów pośrednich. W przypadku klucza wartościowego ustalamy procentowy wskaźnik narzutu kosztów pośrednich, natomiast w przypadku klucza ilościowego – stawkę jednostkową kosztów pośrednich na jednostkę kalkulacyjną. Zastosowany klucz rozliczeniowy ma wpływ na wysokość kosztów, ważny jest wobec tego właściwy jego wybór.

Wskaźnik narzutu kosztów pośrednich w przypadku wartościowego klucza rozliczeniowego wyrażamy następująco:

Wnkp = (kp/wkr) x 100%

gdzie:

• Wnkp – wskaźnik narzutu kosztów pośrednich wyrażany w %,

• kp – rozliczane koszty pośrednie,

• wkr – wartościowy klucz rozliczeniowy.

Następnie należy przemnożyć Wnkp przez część klucza rozliczeniowego przypadającego na poszczególne zlecenie:

Kpz = Wnkp X wkrz

gdzie:

• Kpz – koszty pośredni doliczone do zlecenia z,

• wkrz – część wartościowego klucza rozliczeniowego przypadająca na zlecenie z.

Stawkę narzutu kosztów pośrednich w przypadku ilościowego klucza rozliczeniowego wyrażamy następująco:

Snkp = kp/ikr

gdzie:

• Snkp – stawka narzutu kosztów pośrednich,

• ikr – ilościowy klucz rozliczeniowy.

Następnie wystarczy przemnożyć Snkp przez część klucza rozliczeniowego przypadającego na poszczególne zlecenie:

Kpz = Snkp x ikrz

gdzie:

• ikrz – część ilościowego klucza rozliczeniowego przypadająca na zlecenie z.

Procedura kalkulacji doliczeniowej:

1. Rejestracja kosztów bezpośrednich produkcji na koncie „koszty produkcji” z jednoczesną rejestracją na kartach zleceń.
2. Rejestracja kosztów pośrednich na kontach „koszty wydziałowe” / „koszty zarządu” / „koszty sprzedaży”.
3. Ustalenie klucza podziałowego kosztów dla każdej wyodrębnionej grupy kosztów pośrednich.
4. Obliczenie wskaźników narzutu kosztów pośrednich Wnkp.
5. Obliczenie kosztów pośrednich każdego zlecenia Kpz.
6. Przeksięgowanie kosztów pośrednich na konto „koszty produkcji” z jednoczesną ewidencją wartości tych kosztów ustalonych dla zleceń (5) na kartach (kontach) zleceń.
7. Ustalenie kosztu wytworzenia każdego zlecenia.
8. Ustalenie dla zleceń zakończonych jednostkowego kosztu wytworzenia wyrobu lub usługi.

COGS biuro rachunkowe Lódź

Cost Of Goods Sold (ang. – Koszt Wyrobów Sprzedanych, Koszt Własny Sprzedaży). KWS obejmuje wszystkie koszty pośrednie i bezpośrednie związane z wytworzeniem wyrobów sprzedanych.

Używany w kalkulacyjnym rachunku wyników: Przychód ze sprzedaży – KWS – Koszty Zarządu – Koszty Sprzedaży = Wynik na działalności operacyjnej.