OT dokument biuro rachunkowe Lódź

OT dowód księgowy (przyjęcie środka trwałego), to dokument przyjęcia nowego środka trwałego. Przekazanie go do eksploatacji wprowadza do ewidencji przychód składników rzeczowych aktywów przedsiębiorstwa z zakupu, jak i środków trwałych używanych, wytworzonych we własnym zakresie i ulepszonych. Wskazuje osobę za niego odpowiedzialną, miejsce jego użytkowania, lub przeznaczenie. Wypełniony dokument przyjęcia środka trwałego należy umieścić w dokumentach księgowych.

Dokumenty źródłowe dowodu OT stanowią

• przy zakupie - faktura VAT dostawcy, lub rachunek wraz z protokołem odbioru technicznego
• w przypadku ujawnienia środka trwałego podczas inwentaryzacji - zestawienie zbiorcze spisu z natury z wyciągiem z protokołu rozpatrzenia różnic inwentaryzacyjnych przez zakładową komisję inwentaryzacyjną zawierającą wartość inwentarzową ujawnionego środka
• w sytuacji wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie - dokumentacja inwestycyjna
• w przypadku nieodpłatnego nabycia - umowa darowizny, lub umowa spadku

Powody sporządzania dowodu OT stanowią

• Środek trwały jest kompletny i zdatny do używania.
• Będzie użytkowany przez okres dłuższy niż 1 rok.
• Jest przeznaczony na potrzeby jednostki, działu.
• Ma wartość początkową większą niż 3500 PLN.

LT dokument biuro rachunkowe Lódź

LT dowód księgowy (likwidacja środka trwałego), to dokument rozchodowy środka trwałego. Jest to usunięcie go z eksploatacji i wycofanie go z ewidencji składników rzeczowych aktywów przedsiębiorstwa. Na podstawie tego dokumentu może nastąpić likwidacja fizyczna, oraz następuje likwidacja księgowa, co oznacza wyksięgowanie wartości danego środka trwałego z konta "Środki trwałe" oraz z konta "Umorzenie środków trwałych". Dokument ten sporządza zazwyczaj komisja likwidacyjna, lub dział zarządzający majątkiem, a następnie zatwierdza kierownik jednostki. Często zdarza się, że środki trwałe w momencie postawienia w stan likwidacji są już całkowicie umorzone, czyli ich wartość w bilansie jest równa 0.

Dokument zawiera:

• nazwę jednostki, w której wystawia się dowód LT i jej dokładny adres
• numer dowodu, umożliwiający w sposób jednoznaczny i niepowtarzalny oznaczyć dokument, zgodnie z metodą numeracji przyjętą w jednostce (w przypadku druków akcydensowych) lub w systemie komputerowym w module "Środki trwałe"
• datę wystawienia
• nazwę środka trwałego, jaka powinna jednoznacznie identyfikować likwidowany środek trwały
• numer inwentarzowy środka trwałego, który powinien jednoznacznie identyfikować likwidowany środek trwały
• orzeczenie komisji likwidacyjnej podające przyczynę oraz sposób likwidacji środka trwałego
• podpisy członków komisji likwidacyjnej
• podpis pracownika upoważnionego za gospodarkę środkami trwałymi w jednostce
• podpis upoważnionego pracownika księgowości
• podpis kierownika jednostki
• uwagi, miejsce na podanie cech charakteryzujących likwidowany środek trwały, np. rok produkcji danego środka trwałego

Powody sporządzania:

• wycofanie środka trwałego na skutek jego zużycia i przeznaczenie go do likwidacji
• uszkodzenie, awaria
• dewastacja, wandalizm
• budowa nowego środka trwałego
• kradzież lub zaginięcie środka trwałego

Załączniki: 

• protokół likwidacji komisji likwidacyjnej
• protokół fizycznej likwidacji, z którego będzie wynikać, że środek trwały nie będzie odsprzedawany

Księgi rachunkowe biuro rachunkowe Lódź

Księgi rachunkowe prowadzone są na podstawie dowodów księgowych i ujmują zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym. Obejmują one zbiory zapisów księgowych, obrotów i sald, które tworzą dziennik, księgę główną, księgi pomocnicze, zestawienia: obrotów i sald kont księgi głównej oraz sald kont ksiąg pomocniczych, a także wykaz składników aktywów i pasywów.

Księgi rachunkowe prowadzi się w siedzibie jednostki. Mogą być prowadzone poza siedzibą jednostki, w przypadku powierzenia ich prowadzenia jednostce uprawnionej – zgodnie z obowiązującymi przepisami – do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. W takiej sytuacji kierownik jednostki jest obowiązany:

• powiadomić właściwy urząd skarbowy o miejscu prowadzenia ksiąg w terminie 15 dni od dnia ich wydania poza siedzibę jednostki,
• zapewnić dostępność ksiąg rachunkowych do badania przez upoważnione organy kontrolne.

Otwarcia ksiąg rachunkowych dokonuje się na:

• dzień rozpoczęcia działalności,
• początek każdego następnego roku obrotowego,
• dzień zmiany formy prawnej, połączenia lub podziału jednostki,
• dzień rozpoczęcia likwidacji lub postępowania upadłościowego.

Księgi otwiera się w ciągu 15 dni od dnia wymienionych zdarzeń. Otwarcia ksiąg rachunkowych pod datą rozpoczęcia działalności dokonuje się przez wprowadzenie do ewidencji księgowej stanu aktywów i pasywów, potwierdzonego spisem z natury rzeczowych składników majątku i gotówki (inwentaryzacja).

Księgi rachunkowe zamyka się na:

• dzień kończący rok obrotowy,
• dzień zakończenia działalności, w tym również sprzedaży i zakończenia likwidacji lub postępowania upadłościowego,
• dzień poprzedzający zmianę formy prawnej, postawienia w stan likwidacji lub upadłości.

Księgi zamyka się nie później niż w ciągu trzech miesięcy od dnia tych zdarzeń. Ostateczne zamknięcie ksiąg jednostki powinno być dokonane nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia zaistnienia tych zdarzeń.

Księgi rachunkowe obejmują:

1. dziennik – służy do zapisywania w porządku chronologicznym, dzień po dniu, danych o operacjach gospodarczych. Zapisy w dzienniku muszą być kolejno numerowane, a sumy zapisów (obroty) liczone w sposób ciągły
2. konta księgi głównej – wprowadza się pod datą otwarcia ksiąg rachunkowych salda początkowe aktywów i pasywów, a następnie dokonuje zapisów wszystkich operacji za kolejne miesiące, zarejestrowanych uprzednio lub jednocześnie w dzienniku
3. konta ksiąg pomocniczych (ewidencji analitycznej) – prowadzi się w szczególności dla:
   1. środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonanych od nich odpisów amortyzacyjnych (umorzeniowych)
   2. rozrachunków z kontrahentami
   3. rozrachunków z pracownikami
   4. operacji sprzedaży (kolejno numerowane własne faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do celów podatkowych)
   5. operacji zakupu (obce faktury i inne dowody)
   6. kosztów
4. zestawienie obrotów i sald księgi głównej oraz zestawienia sald kont ksiąg pomocniczych
5. wykaz składników aktywów i pasywów

Księgi rachunkowe mogą być prowadzone przez:

• osoby fizyczne posiadające certyfikat księgowego
• biegłych rewidentów
• doradców podatkowych
• inne podmioty (od 10 sierpnia 2014 roku prowadzeniem ksiąg rachunkowych mogą zajmować się wszystkie podmioty posiadające zdolność prawną, niekarane w zakresie określonych przepisów (przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniężnemu, obrotowi papierami wartościowymi, przestępstwa skarbowe, inne określone w ustawie o rachunkowości) oraz posiadające ubezpieczenie OC).

Zalety:

• możliwość szerokiej analizy finansowej podmiotu gospodarczego,
• bieżące monitorowanie przychodów, kosztów, wydatków oraz innych kategorii,
• opracowanie własnej polityki rachunkowości, wybór rozwiązań dostosowanych do specyfiki działalności.

Wady:

• wysokie koszty prowadzenia ksiąg rachunkowych,
• skomplikowany i zaawansowany system,
• obowiązek spełniania wielu wymagań narzuconych przez ustawę o rachunkowości.

Kontrola dokumentów biuro rachunkowe Lódź

Kontrola dokumentów sprawdzanie poprawności dokumentów pod względem formalnym, merytorycznym i rachunkowym. Dokument oceniony pozytywnie nabiera charakteru dowodu księgowego i może być podstawą dokonywania zapisów księgowych.

Kontrola formalna dotyczy zgodności zaszłości gospodarczej i opisującego ją dokumentu pod względem zgodności z uregulowaniami prawnymi.

Kontrola merytoryczna polega na sprawdzeniu zgodności treści dokumentu z rzeczywistym przebiegiem opisywanej w nim zaszłości gospodarczej.

Kontrola rachunkowa dotyczy poprawności obliczeń na sprawdzanym dokumencie.

Konto księgowe biuro rachunkowe Lódź

Konto księgowe – specyficzne dla rachunkowości urządzenie ewidencyjne, które służy do bieżącego ujmowania operacji gospodarczych. Operacje gospodarcze zapisane na koncie podlegają sumowaniu, tworząc obroty konta, czyli sumę zapisów po jednej stronie konta.

Konto księgowe służy do grupowania jednorodnych operacji gospodarczych w celu odzwierciedlenia stanu i zmian określonego składnika aktywów, pasywów lub wyników (kosztów, przychodów, strat i zysków nadzwyczajnych). Zapisy na kontach dokonywane są najczęściej w mierniku pieniężnym.

Z pojęciem obrotu konta związane jest saldo konta, które jest różnicą pomiędzy obrotami konta. 

Konto księgowe może wykazywać dwa rodzaje sald:

• saldo początkowe (Sp) – określające stan składnika na początek okresu sprawozdawczego, oraz
• saldo końcowe (Sk) – mówiące o stanie składnika na koniec okresu sprawozdawczego.

Każde konto księgowe zawiera następujące elementy:

1. Nazwę konta (dostosowaną do istoty ujmowanych na nim składników lub zjawisk gospodarczych).
2. Symbol cyfrowy (ułatwiający jego identyfikację).
3. Dane identyfikacyjne operacji, tj: datę dokonania operacji, datę zapisu, numer dowodu księgowego, treść operacji.
4. Kwotę operacji.

Konto księgowe dwustronne, tzw. ”konto teowe (T)” wykazuje dwie strony:

• Strona lewa – nosząca nazwę Debet (Dt) lub Winien (Wn), gdzie zapisanie operacji gospodarczych określa się jako: obciążenia konta lub zapisanie w ciężar konta,
• Strona prawa – nosząca nazwę Credit (Ct) lub Ma (Ma), w przypadku którego zapisanie operacji nosi nazwę: uznania konta lub zapisania na dobro konta.

Z funkcjonowaniem kont księgowych wiążą się następujące czynności:

1. założenie konta,
2. otwarcie konta,
3. ewidencja operacji gospodarczych,
4. zamknięcie konta.

Można wyróżnić następujące (podstawowe) rodzaje kont:

1. Konta bilansowe (konta księgi głównej) – ewidencjonuje się na nich składniki aktywów i pasywów bilansowych:
   • konta aktywne – odpowiadają składnikom aktywów,
   • konta pasywne – odpowiadają składnikom pasywów,
   • konta aktywno-pasywne – mogą występować jednocześnie po stronie aktywów i pasywów bilansu;
2. Konta wynikowe (procesowe) – służące do ewidencji kosztów (strat) i przychodów (zysków);

Dodatkowo, ze względu na szczegółowość prezentowanych informacji, konta księgowe można podzielić na:

1. Konta syntetyczne – charakteryzujące się wyższym stopniem agregowania operacji gospodarczych niż konta analityczne.
2. Konta analityczne (konta ksiąg pomocniczych) – prowadzone są do kont syntetycznych (księgi głównej) w celu prowadzenia szczegółowej ewidencji. Sumy obrotów i sald kont analitycznych muszą zgadzać się z obrotami i saldami konta syntetycznego, do którego są prowadzone.