Zasada indywidualnej wyceny księgowość Lódź

Zasada indywidualnej wyceny (zakaz kompensaty) - jedna z zasad rachunkowości określona przez ustawę o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. w art. 7 ust. 3:

Wartość poszczególnych składników aktywów i pasywów, przychodów i związanych z nimi kosztów, jak też zysków i strat nadzwyczajnych ustala się oddzielnie. Nie można kompensować ze sobą wartości różnych co do rodzaju aktywów i pasywów, przychodów i kosztów związanych z nimi oraz zysków i strat nadzwyczajnych.

Wynik finansowy uslugi księgowe Lódź

Wynik finansowy – różnica pomiędzy przychodami a kosztami ich uzyskania obliczona dla określonego przedsiębiorstwa (podmiotu rachunkowości) w wybranym okresie sprawozdawczym. Dodatni wynik finansowy jest nazywany zyskiem, zaś ujemny stratą. Wynik finansowy podzielony przez wartość przychodu, aktywów lub zaangażowanego kapitału jest nazywany rentownością.

Wynik finansowy brutto przedsiębiorstwa ustalony w rachunku zysków i strat tworzonym zgodnie z ustawą o rachunkowości stanowi podstawę naliczenia podatku dochodowego brutto) oraz w przypadku spółek kapitałowych podstawę określenia wysokości dywidendy. 

Wielkość podatku dochodowego obliczona od zysku brutto jest z reguły inna niż ustalone na podstawie przepisów podatkowych zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych. Zysk brutto nie jest równy podstawie opodatkowania. Jest to spowodowane występowaniem przejściowych i stałych różnic między wykazywaną w księgach rachunkowych wartością aktywów i pasywów a ich wartością podatkową. Na przykład nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej 20 000 euro.

Wynik finansowy brutto pomniejszony o podatek dochodowy i inne obowiązkowe obciążenia to wynik finansowy netto.

Wyniku finansowy przedsiębiorstwa jest obliczany w rachunku zysków i strat w następujących krokach:

• zysk (strata) ze sprzedaży - równy przychodom pomniejszonym o koszty podstawowej działalności
• zysk (strata) brutto - równy zyskowi (stracie) ze sprzedaży pomniejszonemu (powiększonemu) o pozostałe koszty (przychody) operacyjne i finansowe,
• zysk (strata) netto - równy zyskowi (stracie) brutto pomniejszonemu o podatek dochodowy.

Przedsiębiorstwa mogą podawać dodatkowe poziomy:

• zysk (strata) brutto ze sprzedaży - równy przychodom pomniejszonym o koszty sprzedanych produktów, towarów i materiałów,
• zysk (strata) z działalności operacyjnej - równy zyskowi (stracie) ze sprzedaży pomniejszonemu (powiększonemu) o pozostałe koszty (przychody) operacyjne.

Wynik finansowy:

• informuje w sposób syntetyczny o finansowym rezultacie działalności gospodarczej przedsiębiorstwa,
• jest efektem decyzji ekonomicznych podejmowanych we własnym zakresie, na własny koszt i ryzyko przez przedsiębiorstwo,
• służy jako baza przy podejmowaniu optymalnych decyzji w zakresie bieżącego gospodarowania,
• jest powszechnie uznanym i stosowanym miernikiem oceny działalności przedsiębiorstwa,
• podlega weryfikacji sprawdzającej rzetelność i prawdziwość dokonanych ustaleń liczbowych
• pokazuje w jakiej sumarycznej wysokości kształtowały się przychody i koszty w minionym okresie
• pokazuje jakie wyniki zostały osiągnięte podczas normalnej działalności gospodarczej, a jakie w wyniku operacji nadzwyczajnych,
• (zysk) jest składnikiem formuł służących do obliczania efektywności gospodarowania,
• jest wielkością ustalaną w rachunku zysków i strat,
• informuje o realizacji bezpośredniego celu działalności przedsiębiorstwa tzn. o ilości i jakości produkowanych wyrobów i świadczonych usług, o tym czy istnieje odpowiednie zapotrzebowanie na wyroby i usługi oraz czy znajdujące się w dyspozycji przedsiębiorstwa środki produkcji są wykorzystywane racjonalnie i efektywnie,
• (zysk) jest głównym źródłem finansowania rozwoju i modernizacji przedsiębiorstwa,
• (zysk) jest źródłem tworzenia funduszy specjalnych dla przedsiębiorstwa i załogi,
• (zysk) jest źródłem finansowania zadań ogólnospołecznych (oświata, ochrona zdrowia, ochrona środowiska),
• (zysk) jest traktowany jako pieniężny odpowiednik wartości wytworzonego i zrealizowanego produktu czystego,
• (zysk) jest bodźcem materialnego zainteresowania,
• (zysk) odzwierciedla efekty w sferze produkcji, jak również w sferze obrotu,
• ma charakter wynikowy.

Techniki i formy księgowości biuro rachunkowe Lódź

Zapisy w księgach rachunkowych mogą być dokonywane w technice ręcznej, jak również w technice maszynowej i komputerowej. W ramach techniki ręcznej wyróżnia się następujące formy prowadzenia rozliczeń księgowych:

Forma tabelaryczna

Forma tabelaryczna (tzw. amerykanka) - polega na prowadzeniu księgi dziennik-główna, która łączy dwa urządzenia księgowe:

• dziennik, przeznaczony do ewidencji poszczególnych operacji gospodarczych w ujęciu chronologicznym,
• zbiór kont syntetycznych, zwany księgą główną, służący do dokonywania zapisów systematycznych.

Do podstawowych zalet formy tabelarycznej można zaliczyć:

• techniczną dogodność księgowania w dzienniku-główna i dużą przejrzystość zapisów,
• łatwość uzgodnienia zapisów na kontach syntetycznych z zapisami w urządzeniach analitycznych,
• możliwość prostego i szybkiego znalezienia błędów,
• ścisłe określenie powiązania między dokumentem a zapisem w księdze głównej i w urządzeniach analitycznych oraz odwrotnie.

Istotną wadą formy tabelarycznej jest ograniczona liczba kont syntetycznych w dzienniku-główna. Dużą wadą jest też bardzo ograniczona możliwość podziału pracy przy prowadzeniu dziennika i kont syntetycznych; w tym samym czasie księgę może obsługiwać tylko jedna osoba. Ze względu na wymienione wady, forma tabelaryczna jest stosowana w małych firmach.

Forma przebitkowa

W odróżnieniu od poprzedniej formy, może być dokonywana nie tylko ręcznie, lecz także maszynowo, z zastosowaniem maszyn księgujących.

Cechą księgowości przebitkowej jest zastąpienie zwartych ksiąg luźnymi kartami kontowymi, tworzącymi kartoteki. W związku z tym liczba wprowadzanych kont może być dowolna, w zależności od potrzeb. Przy księgowości przebitkowej można dokonywać także swobodnego podziału pracy. Dla księgowości przebitkowej charakterystyczne jest księgowanie przez kalkę, czyli przebitkowo. Na kartach kontowych jest dokonywany zapis oryginalny (systematyczny), natomiast przez kalkę na dzienniku dokonuje się zapisu skopiowanego, przebitkowego.

Do podstawowych zalet formy przebitkowej można zaliczyć:

• duże możliwości podziału pracy
• możliwość stosowania nieograniczonej liczny kont
• zmniejszenie ryzyka popełnienia błędu, ponieważ nie ma potrzeby przenoszenia zapisów z jednego urządzenia księgowego na drugie; ponadto popełniony błąd można łatwo odszukać

Forma rejestrowa

Stosowana do operacji o charakterze masowym, gdzie występuje wiele dowodów księgowych danego typu. Podstawowym urządzeniem księgowym, przy tej formie ewidencji, jest rejestr, np. rejestr zakupu bądź sprzedaży. Rejestr odzwierciedla w pełni przebieg danej operacji gospodarczej w czasie. Liczba rejestrów może być różna, nawet kilkanaście (np. zakupu, sprzedaży, bankowy, kasowy, kosztów, itp.)

Ważna zaletą formy rejestrowej jest bieżące księgowanie dokumentów w rejestrach według poszczególnych zagadnień. Na podstawie zapisów w rejestrach można ustalić, które operacje z danej transakcji zostały już dokonane lub w której fazie realizacji dana transakcja się znajduje. Dzięki dużej przejrzystości zapisów łatwa jest kontrola i analiza zarówno ewidencji, jak i transakcji gospodarczych. Ponadto, jako istotne zalety tej formy należy wymienić możliwość podziału pracy wśród wielu pracowników oraz ograniczenie liczby zapisów na kontach syntetycznych.

Podstawową wadą formy rejestrowej jest skomplikowany i niedogodny układ niektórych rejestrów, co utrudnia ich prowadzenie.

Rachunkowość komputerowa

Uznana za odmienną formę techniki ewidencyjnej, pod względem organizacyjnym i proceduralnym. Technika komputerowa czyni z rachunkowości nowoczesny system, służący podejmowaniu decyzji pod względem szczegółowości, szybkości i formy przekazu informacji do użytkowników.

Komputerowa forma rachunkowości jest realizowana jako:

• przetwarzanie danych księgowych, które obejmują zazwyczaj najbardziej pracochłonne dziedziny ewidencji, np. gospodarkę magazynową, płace, koszty itp.
• kompleksowe przetwarzanie danych rachunkowości obejmujące całość prac ewidencyjnych, rachunku kosztów i sprawozdawczości.

Zbiory danych księgi głównej i pomocniczej muszą być tworzone indywidualnie dla każdej jednostki. Księgi rachunkowe muszą być trwale oznaczone nazwą jednostki oraz nazwą danego rodzaju ksiąg, wyraźnie oznaczone co do roku obrotowego, a wydruki komputerowe oznaczone także co do miesiąca i daty ich sporządzenia.

Wydruki komputerowe powinny składać się z automatycznie numerowanych stron, z oznaczeniem pierwszej i ostatniej oraz być sumowane na kolejnych stronach w sposób ciągły w roku obrotowym i oznaczone nazwą programu przetwarzania danych. Zapisy dokonane na kontach księgi głównej oraz na kontach ksiąg pomocniczych, prowadzonych przy użyciu komputera, drukuje się albo przenosi na inny trwały nośnik danych, nie rzadziej niż na koniec roku obrotowego. Należy także wydrukować na papierze albo przenieść na inny trwały nośnik zestawienie obrotów i sald kont syntetycznych, sporządzane na koniec każdego miesiąca.

Rozliczenie międzyokresowe kosztów biuro rachunkowe Lódź

Rozliczenie międzyokresowe kosztów to sposób rozliczania kosztów działalności w czasie, tak aby została zachowana zasada współmierności kosztów i przychodów.

Stosuje się go, gdy w jednostce wystąpią koszty dotyczące innego okresu sprawozdawczego lub kilku okresów sprawozdawczych.

Koszty rozliczone w czasie:

1. czynsze i dzierżawy,
2. planowane koszty remontów,
3. koszty zakupu,
4. koszty przygotowania nowej produkcji,
5. płace urlopowe pracowników fizycznych,
6. odpis roczny na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

W zależności od sposobu rozliczania kosztów w czasie wyróżniamy rozliczenia bierne i czynne.

1. Czynne wykazują saldo debetowe, które oznacza środki zaangażowane w rozliczeniach z tytułu nabytych, lecz nieużytych usług i stanowi składnik aktywów; metoda rozliczenia kosztów w czasie które już zostały poniesione w bieżącym okresie sprawozdawczym i dotyczyć mają następnych okresów sprawozdawczych np. czynsz za lokal.
2. Bierne wykazują saldo kredytowe oznaczające rezerwę na wydatki, które nastąpią w późniejszym okresie; jest składnikiem pasywów.

Rozliczenia międzyokresowe biuro rachunkowe Lódź

Rozliczenia międzyokresowe – termin w rachunkowości określający koszty związane z zawarciem udokumentowanej transakcji w jednym okresie a dotyczące innego okresu lub wielu okresów.

Rozliczenia międzyokresowe kosztów dzieli się na:

• rozliczenia międzyokresowe czynne, prezentowane po stronie aktywów – występują w przypadku gdy transakcja została zawarta i udokumentowana (otrzymano fakturę) w jednym okresie (np. miesiącu), a dotyczy także przyszłych okresów. dotyczące przyszłych okresów (np. koszt ubezpieczenia, prenumeraty, abonamentu itp.);
• rozliczenia międzyokresowe bierne, prezentowane po stronie pasywów – występują w przypadku gdy jednostka gospodarcza poniosła koszt danego okresu, ale nie otrzymała jeszcze faktury na ten koszt. Przykładem może być np. zużycie wody, odczytywane na podstawie licznika, na które faktura przychodzi raz na kwartał na koniec okresu rozliczeniowego.

Przedsiębiorstwo wykupuje prenumeratę czasopisma fachowego na okres od listopada jednego roku do października następnego roku. Faktura w wysokości 1200 zł otrzymana jest w momencie podpisania umowy prenumeraty. Faktura księgowana jest na rozliczenia międzyokresowe czynne i w każdym kolejnym miesiącu 1/12 otrzymanej faktury księgowana jest w koszty okresu.

Zgodnie z Ustawą o Rachunkowości, rozliczenia międzyokresowe przychodów dokonywane są z zachowaniem zasady ostrożności, obejmują w szczególności:

• równowartość otrzymanych lub należnych od kontrahentów środków z tytułu świadczeń, których wykonanie nastąpi w następnych okresach sprawozdawczych;
• środki pieniężne otrzymane na sfinansowanie nabycia lub wytworzenia środków trwałych, w tym także środków trwałych w budowie oraz prac rozwojowych, jeżeli stosownie do innych ustaw nie zwiększają one kapitałów (funduszy) własnych (zaliczone do rozliczeń międzyokresowych przychodów kwoty zwiększają stopniowo pozostałe przychody operacyjne, równolegle do odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych od środków trwałych lub kosztów prac rozwojowych sfinansowanych z tych źródeł);
• ujemną wartość firmy;
• przyjęte nieodpłatnie, w tym także w drodze darowizny, środki trwałe w budowie, środki trwałe oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Rachunek zysków i strat biuro rachunkowe Lódź

Rachunek zysków i strat (ang. income statement) zwany również rachunkiem wyników – jeden z podstawowych i obligatoryjnych elementów sprawozdania finansowego jednostki. Informuje jaka jest efektywność poszczególnych rodzajów działalności oraz jaki jest ogólny wynik finansowy przedsiębiorstwa.

Rachunek zysków i strat podsumowuje przychody i koszty przedsiębiorstwa i ukazuje jego zdolność do generowania zysków i samofinansowania. W zestawieniu znajdują się różne kategorie zwiększające lub zmniejszające wynik finansowy.

W państwach należących do Unii Europejskiej treść i układ rachunku zysków i strat jest określony przez Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE z 26 czerwca 2013 r.

+		Przychody ze sprzedaży netto
–		Koszty wytworzenia sprzedanych wyrobów
=		Zysk/strata na sprzedaży (brutto)
–		Koszty ogólne zarządu
–		Koszty sprzedaży
=		Zysk/strata na sprzedaży (netto)
+		Pozostałe przychody operacyjne
–		Pozostałe koszty operacyjne
=		Zysk/strata na działalności operacyjnej (EBIT)
+		Przychody finansowe
–		Koszty finansowe
=		Zysk/strata brutto (EBT)
–		Podatek dochodowy
=		Zysk/strata netto (EAT)

Przychody ze sprzedaży netto są przychodami ze sprzedaży wyrobów, usług oraz towarów po potrąceniu VAT. Natomiast koszty wytworzenia sprzedanych wyrobów obejmują koszty związane z ich wytworzeniem, przede wszystkim należy do nich zaliczyć: zużycie materiałów i energii, wynagrodzenia (tylko pracowników związanych z produkcją), amortyzację, usługi obce (np. częściowy przerób produktów przez inną jednostkę), ubezpieczenia społeczne i inne (głównie konta zesp. 4). Po odjęciu od przychodów kosztów otrzymuje się wynik na sprzedaży brutto.

Otrzymany wynik na sprzedaży brutto następnie korygowany jest o koszty, które nie są bezpośrednio związane z główną działalnością jednostki, ale są niezbędne do jej prowadzenia. Czyli:

1. koszty ogólnego zarządu (administracyjne) – obejmują głównie wynagrodzenia pracowników administracji, materiałów biurowych, ale także np. koszty prenumeraty czasopism, reklamy itp.
2. koszty sprzedaży – koszty związane ze sprzedażą wyrobów gotowych ponoszone przez jednostkę np. rozładunek, transport, ubezpieczenie transportu itp.

Otrzymuje się w ten sposób wynik na sprzedaży netto, czyli faktyczny zysk/stratę z podstawowej działalności jednostki.

Jednostka może również otrzymywać przychody i ponosić koszty niezwiązane z główną działalnością. Klasycznym przykładem takich kosztów mogą być np. kary, grzywny, likwidacja środka trwałego itp. Przykładami przychodów mogą być przedawnione zobowiązania, dotacje. Po dodaniu tych przychodów i odjęciu kosztów od wyniku ze sprzedaży netto otrzymujemy zysk/stratę na działalności operacyjnej.

Jednostka może prowadzić działalność finansową. Przychodami finansowymi są głównie wszelkiego typu odsetki (np. od środków na rachunkach bankowych, udzielonych pożyczek), kosztami zaś np. dyskonto weksli obcych, odsetki za nieterminowe płatności. Po ich uwzględnieniu w rachunku zysków i strat otrzymuje się zysk/stratę na działalności gospodarczej.

Następnym etapem ustalania wyniku finansowego jest uwzględnienie zdarzeń, których nie można było przewidzieć, a miały one wpływ na działalność jednostki, takie jak np. pożar, kradzież lub odszkodowania za poniesione straty w majątku trwałym i obrotowym spowodowane wypadkami losowymi.

Po dokonaniu powyższych korekt otrzymuje się zysk/stratę brutto. W przypadku wystąpienia zysku pomniejsza się go o podatek dochodowy od osób prawnych (CIT) otrzymując w ten sposób zysk netto. W przypadku wystąpienia straty pozostawia się ją do rozliczenia.

Rachunek wyników może być sporządzany na dwa sposoby:

1. wariant porównawczy
2. wariant kalkulacyjny

Różnią się one pomiędzy sobą sposobem ujmowania kosztów wytworzenia wyrobów ponoszonych przez jednostkę, co jest wynikiem przyjętego sposobu ewidencji księgowej.

Wariant kalkulacyjny

A.	Przychody netto ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów, w tym:
	– od jednostek powiązanych
	I.	Przychody netto ze sprzedaży produktów
	II.	Przychody netto ze sprzedaży towarów i materiałów
B.	Koszty sprzedanych produktów, towarów i materiałów, w tym:
	– jednostkom powiązanym
	I.	Koszt wytworzenia sprzedanych produktów
	II.	Wartość sprzedanych towarów i materiałów
C.	Zysk (strata) brutto ze sprzedaży (A-B)
D.	Koszty sprzedaży
E.	Koszty ogólnego zarządu
F.	Zysk (strata) ze sprzedaży (C-D-E)
G.	Pozostałe przychody operacyjne
	I.	Zysk z tytułu rozchodu niefinansowych aktywów trwałych
	II.	Dotacje
	III.	Aktualizacja wartości aktywów niefinansowych
	IV.	Inne przychody operacyjne
	V.	Zyski nadzwyczajne*
H.	Pozostałe koszty operacyjne
	I.	Strata z tytułu rozchodu niefinansowych aktywów trwałych
	II.	Aktualizacja wartości aktywów niefinansowych
	III.	Inne koszty operacyjne
	IV.	Straty nadzwyczajne*
I.	Zysk (strata) z działalności operacyjnej (F+G-H)
J.	Przychody finansowe
	I.	Dywidendy i udziały w zyskach, w tym:
	a) od jednostek powiązanych, w tym: – w których jednostka posiada zaangażowanie w kapitale
	b) od jednostek pozostałych, w tym: – w których jednostka posiada zaangażowanie w kapitale
	II.	Odsetki, w tym:
	– od jednostek powiązanych
	III.	Zysk z tytułu rozchodu aktywów finansowych, w tym:
	– w jednostkach powiązanych
	IV.	Aktualizacja wartości aktywów finansowych
	V.	Inne
K.	Koszty finansowe
	I.	Odsetki, w tym:
	– dla jednostek powiązanych
	II.	Strata z tytułu rozchodu aktywów finansowych, w tym:
	– w jednostkach powiązanych
	III.	Aktualizacja wartości aktywów finansowych
	IV.	Inne
L.	Zysk (strata) brutto (I+J-K)
M.	Podatek dochodowy
N.	Pozostałe obowiązkowe zmniejszenia zysku (zwiększenia straty)
O.	Zysk (strata) netto (L-M-N)

 

Wariant porównawczy

A.	Przychody netto ze sprzedaży i zrównane z nimi, w tym:
	– od jednostek powiązanych
	I.	Przychody netto ze sprzedaży produktów
	II.	Zmiana stanu produktów (zwiększenie + / zmniejszenie -)
	III.	Koszt wytworzenia produktów na własne potrzeby jednostki
	IV.	Przychody netto ze sprzedaży towarów i materiałów
B.	Koszty działalności operacyjnej
	I.	Amortyzacja
	II.	Zużycie materiałów i energii
	III.	Usługi obce
	IV.	Podatki i opłaty, w tym:
		– podatek akcyzowy
	V.	Wynagrodzenia
	VI.	Ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia, w tym:
		– emerytalne
	VII.	Pozostałe koszty rodzajowe
	VIII.	Wartość sprzedanych towarów i materiałów
C.	Zysk (strata) ze sprzedaży (A-B)
D.	Pozostałe przychody operacyjne
	I.	Zysk z tytułu rozchodu niefinansowych aktywów trwałych
	II.	Dotacje
	III.	Aktualizacja wartości aktywów niefinansowych
	IV.	Inne przychody operacyjne
	V.	Zyski nadzwyczajne*
E.	Pozostałe koszty operacyjne
	I.	Strata z tytułu rozchodu niefinansowych aktywów trwałych
	II.	Aktualizacja wartości aktywów niefinansowych
	III.	Inne koszty operacyjne
	IV.	Straty nadzwyczajne*
F.	Zysk (strata) z działalności operacyjnej (C+D-E)
G.	Przychody finansowe
	I.	Dywidendy i udziały w zyskach, w tym:
		a) od jednostek powiązanych, w tym: – w których jednostka posiada zaangażowanie w kapitale
		b) od jednostek pozostałych, w tym: – w których jednostka posiada zaangażowanie w kapitale
	II.	Odsetki, w tym:
		– od jednostek powiązanych
	III.	Zysk z tytułu rozchodu aktywów finansowych, w tym:
		– w jednostkach powiązanych
	IV.	Aktualizacja wartości aktywów finansowych
	V.	Inne
H.	Koszty finansowe
	I.	Odsetki, w tym:
		– dla jednostek powiązanych
	II.	Strata z tytułu rozchodu aktywów finansowych, w tym:
		– w jednostkach powiązanych
	III.	Aktualizacja wartości aktywów finansowych
	IV.	Inne
I.	Zysk (strata) brutto (F+G-H)
J.	Podatek dochodowy
K.	Pozostałe obowiązkowe zmniejszenia zysku (zwiększenia straty)
L.	Zysk (strata) netto (I-J-K)

• Zyski nadzwyczajne oraz straty nadzwyczajne zarówno w wariancie kalkulacyjnym, jak i porównawczym zgodnie z treścią zaktualizowanej ustawy o rachunkowości (wrzesień 2015), zostały przeniesione z osobnej rubryki do pozostałych kosztów/przychodów operacyjnych.

Rachunek kosztów zmiennych biuro rachunkowe Lódź

Rachunek kosztów zmiennych – narzędzie służące do zarządzania kosztami w przedsiębiorstwie w oparciu o podział kosztów na koszty stałe i koszty zmienne:

• koszty stałe – koszty, których poziom nie ulega zmianie w ramach pewnego przedziału istotności niezależnie od poziomu aktywności danej jednostki gospodarczej (przykład: koszty wynajmu hali produkcyjnej),
• koszty zmienne – koszty, których poziom zmienia się proporcjonalnie do zmian wielkości określonego czynnika (np. rozmiaru produkcji, przykład: koszty materiałów zużywanych do produkcji).

Rachunek kosztów zmiennych stanowi alternatywę dla rachunku kosztów pełnych. W odróżnieniu do rachunku kosztów pełnych, w rachunku kosztów zmiennych do wyceny produktów brane są pod uwagę wyłącznie zmienne koszty produkcyjne. To sprawia, że rachunek kosztów zmiennych może być wykorzystywany wyłącznie dla wewnętrznych celów zarządzania kosztami w przedsiębiorstwie (nie może być wykorzystywany dla celów zewnętrznej sprawozdawczości finansowej).

Koszty całkowite przedsiębiorstwa (Kc) w rachunku kosztów zmiennych mają charakter funkcji liniowej, która przyjmuje postać:

Kc = ax + b

${\displaystyle Kc=ax+b}$

gdzie:

• a – zmienny koszt wytworzenia jednostki wyrobu,
• x – rozmiary produkcji w danym okresie,
• b – suma kosztów stałych przedsiębiorstwa dla danego okresu.

Rachunek kosztów zmiennych zapoczątkował nową erę w rozwoju systemu rachunku kosztów i wyników. Przyjmuje się, że pierwsze przedsiębiorstwa zaczęły wykorzystywać rachunek kosztów zmiennych (direct costing) na początku XX wieku. Pierwszy opis rachunku kosztów zmiennych pojawił się w 1936 r. w artykule J.N. Harrisa.

Rachunek cyklu życia produktu biuro rachunkowe Lódź

Rachunek kosztów cyklu życia produktu stanowi narzędzie, które służy do analizy kosztów produktu w poszczególnych fazach jego życia: od fazy przedprodukcyjnej, poprzez fazę produkcyjną aż po fazę poprodukcyjną. Przyjmuje on za założenie, że w poszczególnych fazach cyklu życia produktu są generowane różne przychody i koszty. Rachunek kosztów cyklu życia produktu jest narzędziem, które pomaga w oszacowaniu rentowności produktu w długim okresie oraz w lepszym zarządzaniu kosztami, co w efekcie może przełożyć się na ich minimalizację.

Koszty pojawiające się podczas poszczególnych faz cyklu życia produktu mogą być następujące:

Faza przedprodukcyjna

W fazie przedprodukcyjnej ponoszone są koszty związane z pracami prowadzonymi nad badaniem i rozwojem danego produktu, które mogą przykładowo obejmować badania laboratoryjne, ulepszanie produktu oraz jego testowanie. Po podjęciu decyzji o wypuszczeniu danego produktu na rynek w fazie tej pojawiają się również koszty związane z przygotowaniem produkcji (np. obejmujące zakup maszyn, organizację miejsca, w którym będzie prowadzona produkcja itp.).

Faza produkcyjna

Faza produkcyjna obejmuje koszty związane bezpośrednio z wytwarzaniem danego produktu (np. wynagrodzenia pracowników produkcyjnych, koszt zużytych materiałów i energii, koszt serwisowania maszyn itp.) oraz koszty wspomagające proces sprzedaży: koszty dystrybucji (np. koszty organizacji sieci sprzedaży, koszty transportu) oraz koszty związane z marketingiem (np. koszty reklamy).

Faza poprodukcyjna

W fazie poprodukcyjnej pojawiają się co do zasady dwie grupy kosztów: koszty napraw gwarancyjnych oraz koszty likwidacji. Koszty napraw gwarancyjnych będą związane z wadliwością sprzedawanego produktu – mogę one obejmować koszty wymiany produktu na nowy, koszty części zamiennych czy też koszty związane z dostarczeniem serwisowanego produktu do klienta. Koszty likwidacji pojawią się po podjęciu decyzji o zaprzestaniu produkcji i sprzedaży danego produktu. Mogą one obejmować przykładowo koszty likwidacji maszyn, zwolnień pracowników bezpośrednio produkcyjnych itp.

Przychód ze sprzedaży biuro rachunkowe Lódź

Przychód ze sprzedaży – w rachunkowości to przychód rozumiany jako suma sprzedanych wyrobów, robót, usług, towarów i materiałów, jak i właściwej dla nich jednostkowej ceny sprzedaży.

Warunki niezbędne w rachunkowości do uznania przychodu ze sprzedaży dóbr:

• musi nastąpić przekazanie nabywcy zarówno ryzyka, jak i korzyści płynących z prawa własności nabytego dobra,
• jednostka sprzedająca dobro przestaje sprawować kontrolę oraz zarządzać nim w stopniu, w jakim robiła to posiadając prawo własności,
• kwotę przychodu można wiarygodnie zmierzyć,
• prawdopodobnym jest uzyskanie korzyści ekonomicznych dla sprzedającego,
• koszty poniesione oraz te, które zostaną poniesione przez jednostkę w związku z transakcją są możliwe do wyceny.

Spełnienie wszystkich wymienionych kryteriów uznania przychodu ma miejsce najczęściej w momencie wydania rzeczy nabywcy.

Momentem uznania przychodu może być w niektórych przypadkach:

• moment częściowego wykonania usługi (przy usługach długoterminowych),
• data przekroczenia granicy przy sprzedaży eksportowej, wynikająca z dokumentów odprawy celnej,
• moment utraty prawa do zwrotu przez nabywcę (przy sprzedaży na próbę),
• moment zapłaty, itp.

Cena sprzedaży do ustalenia przychodu w rachunkowości, to cena sprzedaży brutto, skorygowana o udzielone rabaty, bonifikaty i podobne opusty, zmniejszona o należny od tej sprzedaży podatek od towarów i usług, czyli VAT. Podatek VAT nie ma charakteru cenotwórczego, podwyższa on natomiast należną kwotę od odbiorcy.

Marża brutto biuro rachunkowe Lódź

Marża brutto (ang. gross margin) – stosunek zysku brutto ze sprzedaży do przychodów ze sprzedaży badanego przedsiębiorstwa w danym okresie. Zależność tę można przedstawić za pomocą następującego równania (wynik w procentach):

Marża brutto = ((Przychody-Koszty sprzedanych towarów i materiałów)/Przychody) * 100

${\displaystyle Marza\ Brutto\ =\left({\frac {Przychody-Koszt\ sprzedanych\ produktow\ towarow\ i\ materialow}{Przychody}}\right)\cdot 100}$

Koszty sprzedanych produktów, towarów i materiałów odnoszą się do całości nakładów połączonych bezpośrednio z produktem, np.: koszty energii, koszty pracy, koszty materiałów w danym okresie. Nie wlicza się do nich kosztów administracji, wydatków na biuro, czynsz itp.

W ujęciu bezwzględnym marża brutto jest synonimem wyniku brutto ze sprzedaży:

Marża Brutto = Przychody ze sprzedaży - Koszt sprzedanych produktów, towarów i materiałów

Podręczniki rachunkowości zarządczej utożsamiają często marżę brutto z tzw. marżą pokrycia (ang. contribution margin), zdefiniowaną jako różnica między przychodami ze sprzedaży a kosztami zmiennymi.

Koszty rodzajowe biuro rachunkowe Lódź

Koszty rodzajowe w rachunkowości – inaczej koszty w układzie rodzajowym, to koszty proste bieżącej działalności, które zostały poniesione w danym okresie sprawozdawczym, przedstawione w podziale na rodzaje. Koszty rodzajowe informują o wartości i rodzaju kosztów, które zostały poniesione w ramach podstawowej działalności operacyjnej (działalności statutowej) prowadzonej przez jednostkę gospodarczą.

Przykładowa prezentacja kosztów rodzajowych:

1. Zużycie materiałów i energii:
   • zużycie materiałów podstawowych i pomocniczych,
   • zużycie opakowań,
   • zużycie materiałów biurowych,
   • zużycie energii elektrycznej i cieplnej,
   • zużycie ciepłej i zimnej wody,
   • zużycie gazów,
   • zużycie pary wodnej.
2. Usługi obce:
   • transportowe,
   • budowlane,
   • remontowe,
   • składowania,
   • łączności (telekomunikacyjne, pocztowe itp.),
   • poligraficzne,
   • informatyczne,
   • bankowe,
   • wykonanie ekspertyz i badań,
   • tłumaczenie tekstu,
   • pozostałe usługi np. (pranie odzieży, utrzymanie czystości).
3. Podatki i opłaty:
   • podatek od nieruchomości,
   • podatek od środków transportu,
   • podatek akcyzowy,
   • opłaty skarbowe,
   • opłaty sądowe i notarialne,
   • opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów,
   • roczne opłaty licencyjne uprawniające do wykonywania działalności.
4. Wynagrodzenia:
   • wartości wynagrodzenia brutto wypłacanego w formie pieniężnej,
   • wartości świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalent,
5. Ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia z tytułu wynagrodzeń:
   • składki z tytułu ubezpieczeń społecznych opłaconych ze środków pracodawcy,
   • składki na fundusz pracy,
   • składki na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych,
   • odzież ochronna i robocza,
   • świadczenia rzeczowe związane z bezpieczeństwem i higieną pracy,
   • szkolenie pracowników,
   • dopłaty do okresowych biletów za dojazdy pracowników do pracy.
6. Amortyzacja:
   • planowe zużycie środków trwałych,
   • planowe zużycie wartości niematerialnych i prawnych.
7. Pozostałe koszty:
   • ubezpieczenia majątkowe,
   • koszty krajowych i zagranicznych podróży służbowych,
   • koszty reprezentacji i reklamy,
   • koszty wynajęcia kwater lub ryczałtu za noclegi w przypadku czasowego zatrudnienia pracowników poza miejscem stałego zatrudnienia,
   • wypłaty ryczałtów za używanie przez pracowników własnych samochodów dla celów służbowych.

Koszty rodzajowe ujmowane są na kontach zespołu 4 Zakładowego Planu Kont (Koszty według rodzaju i ich rozliczanie). Do kosztów ujmowanych w zespole 4 nie zalicza się m.in. kosztów przypadających, zgodnie z zasadą współmierności, na bieżący okres, ale jeszcze nieponiesionych (rozliczeń międzyokresowych biernych), kosztów związanych z utrzymaniem inwestycji w nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, kosztów działalności socjalnej (zakładowych stołówek, hoteli robotniczych). Układ rodzajowy kosztów jest wykorzystywany dla potrzeb sprawozdawczości finansowej:

• jednostki gospodarcze sporządzające rachunek zysków i strat w wersji porównawczej wykazują w nim koszty według rodzaju;
• jednostki prezentujące kalkulacyjny rachunek zysków i strat ujawniają dane o kosztach rodzajowych w informacji dodatkowej.

Informacje o kosztach według rodzaju są w małym stopniu przydatne do zarządzania przedsiębiorstwem, ponieważ nie pokazują, w jakim celu zostały poniesione koszty. Stanowią one jedynie punkt wyjścia do dalszego rozliczania kosztów według miejsc ich powstawania oraz do kalkulacji kosztów różnych obiektów, w tym m.in. produktów.

Koszty przerobu biuro rachunkowe Lódź

Koszty przerobu - to koszty procesu produkcyjnego, obejmujące koszty bezpośrednie wytworzenia (pomniejszone o koszty materiałów bezpośrednich) oraz koszty wydziałowe.

Koszty przerobu obejmują dwie główne kategorie: płace bezpośrednie oraz koszty wydziałowe. Płace bezpośrednie to wynagrodzenia pracowników wydziałów produkcyjnych, zależne od wielkości produkcji. Z kolei koszty wydziałowe to koszty pośrednio związane z procesem produkcyjnym, do których zalicza się m.in. amortyzację maszyn produkcyjnych, ogrzewanie pomieszczeń produkcyjnych czy ubezpieczenie hali produkcyjnej.

Koszty płac bezpośrednich można w sposób jasny odnieść na określony wyrób. Poprzez ewidencję wynagrodzeń i rozdzielnik płac możliwe jest ustalenie jaka część wynagrodzeń przypada na określony produkt. Z kolei koszty wydziałowe należy rozliczyć na produkty przy pomocy tak zwanych kluczy rozliczeniowych.

Wycena produkcji gotowej i w toku uzależniona jest od charakteru procesu produkcyjnego. Możliwe są dwie następujące sytuacje:

1. materiały wydawane są sukcesywnie w procesie produkcyjnym,
2. materiały wydawane są w całości w momencie rozpoczęcia produkcji.

Koszty pośrednie biuro rachunkowe Lódź

Koszty pośrednie – jeden z rodzajów kosztów w przedmiotowym układzie ujmowania kosztów działalności gospodarczej. Koszty pośrednie obejmują te składniki kosztów, które nie mogą być bezpośrednio odnoszone do produkowanych wyrobów lub usług bądź rodzajów działalności, tzn. nie można przyporządkować ich poszczególnym nośnikom na podstawie pomiarów i dowodów źródłowych lub takie przyporządkowanie jest nieopłacalne. Koszty pośrednie są przypisywane poszczególnym nośnikom na podstawie procedur rozliczeniowych. W momencie poniesienia koszty pośrednie grupuje się wspólnie, a następnie rozlicza w wymaganym przekroju z wykorzystaniem kluczy rozliczeniowych (np. płace bezpośrednie, koszty bezpośrednie, koszty produkcji).

Z punktu widzenia odmian działalności koszty pośrednie dzieli się na:

• Koszty pośrednie działalności podstawowej,
• Koszty działalności pomocniczej,
• Koszty zarządu (ogólnoadministracyjne).

W układzie funkcjonalnym koszty pośrednie dzieli się na:

• Koszty zakupu,
• Koszty pośrednie działalności właściwej,
• Koszty sprzedaży.

Koszty finansowe biuro rachunkowe Lódź

Koszty finansowe – to koszty i straty wynikające z transakcji związanych z działalnością inwestycyjną i z działalnością finansową jednostki gospodarczej. Są one księgowane w zespole 7 zakładowego planu kont (Przychody i koszty związane z ich osiągnięciem) na koncie Koszty finansowe.

Do kosztów finansowych należą w szczególności:

1. wartość sprzedanych inwestycji w aktywa finansowe,
2. zapłacone i zarachowane odsetki oraz prowizje od zaciągniętych kredytów bankowych i otrzymanych pożyczek, jeżeli nie służą finansowaniu nabycia lub wytworzenia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także wytworzenia produktów lub przygotowania towarów do sprzedaży – w przypadkach uzasadnionych długotrwałym okresem wytworzenia lub przygotowania,
3. zapłacone i zarachowane odsetki od przeterminowanych zobowiązań cywilnoprawnych i od należności budżetowych,
4. zapłacone i zarachowane odsetki i dyskonto od wyemitowanych papierów dłużnych oraz od wystawionych weksli własnych,
5. nadwyżka ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi z wyceny aktywów finansowych wyrażonych w walutach obcych,
6. koszty z tytułu aktualizacji wyceny inwestycji w aktywa finansowe.

Konto wynikowe biuro rachunkowe Lódź

Konto wynikowe – w rachunkowości rodzaj konta, służącego do rejestrowania i grupowania operacji gospodarczych odzwierciedlających wartościowo przebieg procesów prowadzonej przez jednostkę działalności w zakresie przychodów i kosztów, strat i zysków nadzwyczajnych oraz wyniku finansowego.

Prawidłowe ustalenie wyniku finansowego jednostki wymaga prowadzenia kont służących ewidencji: kosztów i strat oraz przychodów i zysków. Koszty i straty oznaczają wiarygodnie ustalone zmniejszenie korzyści ekonomicznych w formie zmniejszenia wartości aktywów, albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, co prowadzi do zmniejszenia kapitału własnego lub zwiększenia jego niedoboru w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli.

Koszty wpływające na wynik finansowy można podzielić na:

• koszty „normalnej” działalności operacyjnej (osiągnięcia przychodów),
• pozostałe koszty operacyjne,
• koszty finansowe.

Ujemnie na wynik finansowy wpływają też straty nadzwyczajne.

Przychody i zyski oznaczają natomiast wiarygodnie ustalone korzyści ekonomiczne w postaci zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, co prowadzi do wzrostu kapitału własnego lub zmniejszenia jego niedoboru w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli.

Wśród przychodów można wyodrębnić:

• przychody z normalnej działalności operacyjnej jednostki,
• pozostałe przychody operacyjne,
• przychody finansowe.

Charakter porównywalny z przychodami mają też zyski nadzwyczajne.

Cechą charakterystyczną kont wynikowych jest brak salda początkowego. Wynika to z faktu, że konta wynikowe po przeniesieniu salda na konto wyniku finansowego wykazują saldo zerowe na początku kolejnego okresu rozliczeniowego. Pokazują wyłącznie dane o przebiegu określonego rodzaju działalności w ciągu okresu sprawozdawczego. Konta te otwiera się zatem z chwilą rozpoczęcia okresu (na początek każdego roku obrotowego), a zamyka z końcem okresu (na dzień kończący rok obrotowy).

Na kontach wynikowych księguje się koszty po stronie Winien (strona debetowa) a przychody po stronie Ma (strona kredytowa). Konta wynikowe kosztów i strat działają podobnie jak konta aktywów, to znaczy na stronie Winien (Dt) księguje się bieżąco poniesione koszty i straty nadzwyczajne, natomiast na stronie Ma (Ct) – wszelkie ich zmniejszenia oraz okresowe przeniesienia zbiorczych kwot w celu ustalenia wyniku finansowego. Konta wynikowe przychodów i zysków działają podobnie jak konta pasywów, to znaczy ujmuje się bieżąco na stronie Ma (Ct) osiągnięte przychody i zyski nadzwyczajne, a strona Winien (Dt) służy do księgowania ich zmniejszeń oraz okresowych przeniesień zbiorczych kwot na konto wyniku finansowego. Konto wyniku finansowego ujmuje dwie przeciwstawne sobie wielkości: przychody i zyski nadzwyczajne oraz koszty osiągnięcia tych przychodów i straty nadzwyczajne. Rezultat porównania tych wielkości może być zyskiem (saldo Ma) lub stratą (saldo Winien).

Zarejestrowane i pogrupowane na kontach wynikowych wielkości kosztów i strat nadzwyczajnych oraz przychodów i zysków nadzwyczajnych (salda debetowe i kredytowe tych kont) przenosi się – pod datą zamknięcia ksiąg rachunkowych (na dzień bilansowy) na konto służące do ustalania wyniku finansowego z prowadzonej przez daną jednostkę działalności. W związku z tym następuje zamknięcie tych kont i w przeciwieństwie do kont bilansowych, nie wykazują one już sald. Salda te tworzą wynik finansowy, który ustala się (na przeznaczonym do tego celu koncie) jako różnicę pomiędzy sumą sald kredytowych przeniesionych z kont przychodów i zysków, a sumą sald debetowych przeniesionych z kont kosztów i strat. Różnica ta w postaci wyniku finansowego może być dodatnia stanowiąca zysk, względnie ujemna – stanowiąca stratę.

Konto 86 „Wynik finansowy” pełni rolę szczególną. Poprzez to konto obie grupy kont (konta bilansowe i konta wynikowe) są wzajemnie powiązane, gdyż w rachunku zysków i strat na koniec roku obrotowego ustalony na tym koncie zysk lub strata znajduje równocześnie odzwierciedlenie w bilansie.

Przykłady kont wynikowych:
 Numer

	Nazwa konta
700	sprzedaż produktów
701	koszt sprzedaży produktów
711	koszt wytworzenia sprzedanych wyrobów
730	sprzedaż materiałów i towarów
731	wartość sprzedanych materiałów i towarów
750	przychody finansowe
751	koszty finansowe
760	pozostałe przychody operacyjne
761	pozostałe koszty operacyjne
770	zyski nadzwyczajne
771	straty nadzwyczajne
790	obroty wewnętrzne
791	koszt obrotów wewnętrznych

Konto księgowe biuro rachunkowe Lódź

Konto księgowe – specyficzne dla rachunkowości urządzenie ewidencyjne, które służy do bieżącego ujmowania operacji gospodarczych. Operacje gospodarcze zapisane na koncie podlegają sumowaniu, tworząc obroty konta, czyli sumę zapisów po jednej stronie konta.

Konto księgowe służy do grupowania jednorodnych operacji gospodarczych w celu odzwierciedlenia stanu i zmian określonego składnika aktywów, pasywów lub wyników (kosztów, przychodów, strat i zysków nadzwyczajnych). Zapisy na kontach dokonywane są najczęściej w mierniku pieniężnym.

Z pojęciem obrotu konta związane jest saldo konta, które jest różnicą pomiędzy obrotami konta. 

Konto księgowe może wykazywać dwa rodzaje sald:

• saldo początkowe (Sp) – określające stan składnika na początek okresu sprawozdawczego, oraz
• saldo końcowe (Sk) – mówiące o stanie składnika na koniec okresu sprawozdawczego.

Każde konto księgowe zawiera następujące elementy:

1. Nazwę konta (dostosowaną do istoty ujmowanych na nim składników lub zjawisk gospodarczych).
2. Symbol cyfrowy (ułatwiający jego identyfikację).
3. Dane identyfikacyjne operacji, tj: datę dokonania operacji, datę zapisu, numer dowodu księgowego, treść operacji.
4. Kwotę operacji.

Konto księgowe dwustronne, tzw. ”konto teowe (T)” wykazuje dwie strony:

• Strona lewa – nosząca nazwę Debet (Dt) lub Winien (Wn), gdzie zapisanie operacji gospodarczych określa się jako: obciążenia konta lub zapisanie w ciężar konta,
• Strona prawa – nosząca nazwę Credit (Ct) lub Ma (Ma), w przypadku którego zapisanie operacji nosi nazwę: uznania konta lub zapisania na dobro konta.

Z funkcjonowaniem kont księgowych wiążą się następujące czynności:

1. założenie konta,
2. otwarcie konta,
3. ewidencja operacji gospodarczych,
4. zamknięcie konta.

Można wyróżnić następujące (podstawowe) rodzaje kont:

1. Konta bilansowe (konta księgi głównej) – ewidencjonuje się na nich składniki aktywów i pasywów bilansowych:
   • konta aktywne – odpowiadają składnikom aktywów,
   • konta pasywne – odpowiadają składnikom pasywów,
   • konta aktywno-pasywne – mogą występować jednocześnie po stronie aktywów i pasywów bilansu;
2. Konta wynikowe (procesowe) – służące do ewidencji kosztów (strat) i przychodów (zysków);

Dodatkowo, ze względu na szczegółowość prezentowanych informacji, konta księgowe można podzielić na:

1. Konta syntetyczne – charakteryzujące się wyższym stopniem agregowania operacji gospodarczych niż konta analityczne.
2. Konta analityczne (konta ksiąg pomocniczych) – prowadzone są do kont syntetycznych (księgi głównej) w celu prowadzenia szczegółowej ewidencji. Sumy obrotów i sald kont analitycznych muszą zgadzać się z obrotami i saldami konta syntetycznego, do którego są prowadzone.

Glówny księgowy biuro rachunkowe Lódź

Główny księgowy to osoba odpowiedzialna za prowadzenie rachunkowości w przedsiębiorstwie. Zazwyczaj główny księgowy jest zwierzchnikiem pozostałych księgowych w przedsiębiorstwie, a w szczególności księgowych prowadzących rachunkowość finansową (statutową). 

W prawie polskim nie występuje wymóg posiadania głównego księgowego przez przedsiębiorstwo. Funkcja ta, historycznie bardzo wysoko umiejscowiona w strukturze zarządzania, traci coraz bardziej na znaczeniu, zastępowana przez funkcję kontrolera, skoncentrowaną znacznie bardziej na kontroli kosztów i wykonaniu budżetów. W wielu przedsiębiorstwach funkcja głównego księgowego zdegradowana została do prowadzenia jedynie rachunkowości statutowej, wynikającej z przepisów prawa, podczas gdy rachunkowość zarządcza oraz raportowanie konsolidacyjne spółki, będącej częścią grupy kapitałowej, prowadzone są przez kontrolera oraz w krajach nierozwiniętych przez dyrektora finansowego.

Stanowisko głównego księgowego istnieje również w jednostkach sektora finansów publicznych.

EBITDA

EBITDA (ang. earnings before interest, taxes, depreciation and amortization) – zysk operacyjny przedsiębiorstwa przed potrąceniem odsetek od zaciągniętych zobowiązań oprocentowanych (kredytów, obligacji), podatków, amortyzacji wartości niematerialnych i prawnych (ang. amortization) oraz amortyzacji (deprecjacji) rzeczowych aktywów trwałych (ang. depreciation).

EBITDA = przychody – koszty operacyjne bez amortyzacji i deprecjacji

lub

EBITDA = wynik operacyjny + deprecjacja rzeczowych aktywów trwałych + amortyzacja wartości niematerialnych i prawnych

Dzialalność inwestycyjna biuro rachunkowe Lódź

Działalność inwestycyjna – działalność przedsiębiorstwa, której przedmiotem jest zakup lub sprzedaż rzeczowych aktywów trwałych (środków trwałych, środków trwałych w budowie), wartości niematerialnych i prawnych, długoterminowych inwestycji (w tym inwestycji w nieruchomości i prawa), krótkoterminowych aktywów finansowych (z wyjątkiem środków pieniężnych i ich ekwiwalentów) oraz związane z nią pieniężne koszty i korzyści.

Stanowi jeden z trzech podstawowych rodzajów działalności prowadzonej przez przedsiębiorstwo – obok działalności operacyjnej i finansowej.

Według ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 roku:

Przez działalność inwestycyjną (lokacyjną) rozumie się nabywanie lub zbywanie składników aktywów trwałych i krótkoterminowych aktywów finansowych oraz wszystkie z nimi związane pieniężne koszty i korzyści. (art. 48b ust. 3 pkt 2).

W działalności inwestycyjnej przedsiębiorstwa wykazuje się m.in.:

• Wpływy:
  • ze sprzedaży środków trwałych, środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych,
  • z inwestycji w nieruchomości, wartości niematerialne i prawne oraz aktywa finansowe,
  • z tytułu zwrotu krótko- i długoterminowych pożyczek udzielonych innym jednostkom,
  • z tytułu zwrotu zaliczek dotyczących działalności inwestycyjnej,
  • z tytułu pochodnych instrumentów finansowych,
  • z tytułu pieniężnych korzyści dotyczących wyżej wymienionych składników np.: odsetki od lokat,
• Wydatki:
  • ze sprzedaży środków trwałych, środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych,
  • z inwestycji w nieruchomości, wartości niematerialne i prawne oraz aktywa finansowe,
  • z tytułu zwrotu krótko- i długoterminowych pożyczek udzielonych innym jednostkom,
  • z tytułu zwrotu zaliczek dotyczących działalności inwestycyjnej,
  • z tytułu pochodnych instrumentów finansowych,
  • z tytułu pieniężnych korzyści dotyczących wyżej wymienionych składników np.: odsetki od lokat.

Dzialalność finansowa biuro rachunkowe Lódź

Działalność finansowa – działalność przedsiębiorstwa, której przedmiotem jest pozaoperacyjne pozyskiwanie źródeł finansowania lub ich spłata (oraz związane z tym pieniężne koszty i korzyści), w wyniku których ulega zmianie wysokość i struktura wniesionego kapitału własnego oraz zadłużenia finansowego jednostki.

Działalność finansowa stanowi jeden z trzech z trzech podstawowych rodzajów działalności prowadzonej przez przedsiębiorstwo – obok działalności operacyjnej i inwestycyjnej.

Według ustawy o rachunkowości z dnia 29 września 1994 roku:

Przez działalność finansową rozumie się pozyskiwanie lub utratę źródeł finansowania [zmiany w rozmiarach i relacjach kapitału (funduszu) własnego i obcego w jednostce] oraz wszystkie z nimi związane pieniężne koszty i korzyści. (art. 48b, ust. 3, pkt. 3)

W działalności finansowej przedsiębiorstwa wykazuje się m.in.:

• Wpływy:
  • z wydania udziałów (akcji) i innych instrumentów kapitałowych oraz dopłat do kapitału,
  • z emisji długo- i krótkoterminowych dłużnych instrumentów finansowych,
  • zaciągnięcie kredytów i pożyczek (łącznie ze zrealizowanymi różnicami kursowymi),
  • pieniężne korzyści związane bezpośrednio z pozyskaniem kapitału.
• Wydatki:
  • płatności na rzecz właścicieli akcji lub udziałów jednostki z tytułu ich wykupu i zwrot dopłat do kapitału,
  • z tytułu podziału zysku, w tym z lat poprzednich,
  • spłata kredytów i pożyczek (łącznie ze zrealizowanymi różnicami kursowymi)
  • poniesione koszty na spłatę zobowiązań z tytułu umów leasingu finansowego,
  • zapłacone odsetki, prowizje bankowe i inne pieniężne koszty związane bezpośrednio z pozyskiwaniem kapitału.