Pasywa biuro rachunkowe Lódź

Pasywa – termin księgowy oznaczający źródła pochodzenia majątku przedsiębiorstwa. Istnieją generalnie dwa źródła pozyskiwania majątku: kapitały (fundusze) własne, przekazane jednostce przez właścicieli, oraz wypracowane w trakcie działalności jednostki gospodarczej kapitały (fundusze) obce, czyli wszelkie zobowiązania.

Każdy składnik aktywów musi mieć swoje źródło pochodzenia, zatem suma aktywów musi być zawsze równa sumie pasywów. Jest to podstawowe równanie bilansowe, wyrażające tzw. równowagę finansową.

Składniki pasywów dzieli się według różnych kryteriów:

• w zależności od tego, czy są one pochodzenia własnego (kapitał własny) czy obcego (zobowiązania),
• w zależności od tego, czy pozostają trwale (kapitały własne) czy przejściowo w dyspozycji przedsiębiorstwa,
• według zapadalności (zobowiązania długo- i krótkoterminowe).

Prezentacja pasywów w bilansie

1. Kapitał (fundusz) własny
   1. kapitał (fundusz) podstawowy
   2. należne wpłaty na kapitał podstawowy (wielkość ujemna)
   3. udziały (akcje) własne (wielkość ujemna)
   4. kapitał (fundusz) zapasowy
   5. kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny
   6. pozostałe kapitały (fundusze) rezerwowe
   7. zysk (strata) z lat ubiegłych
   8. zysk (strata) netto
   9. odpisy zysku netto w ciągu roku obrotowego (wielkość ujemna)
2. Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania (kapitał obcy)
   1. rezerwy na zobowiązania
      • rezerwa z tytułu odroczonego podatku
      • rezerwa na świadczenie emerytalne i podobne:
        • długoterminowa
        • krótkoterminowa
      • pozostałe rezerwy
        • długoterminowe
        • krótkoterminowe
   2. zobowiązania długoterminowe
      • wobec jednostek powiązanych
      • wobec pozostałych jednostek
        • kredyty i pożyczki
        • zobowiązania z tytułu emisji dłużnych papierów wartościowych
        • inne zobowiązania finansowe
        • inne zobowiązania długoterminowe
   3. zobowiązania krótkoterminowe
      • wobec jednostek powiązanych
        • z tytułu dostaw i usług o okresie wymagalności (do 12 miesięcy / powyżej 12 miesięcy)
        • inne zobowiązania krótkoterminowe
      • wobec pozostałych jednostek
        • kredyty i pożyczki
        • zobowiązania z tytułu emisji dłużnych papierów
        • inne zobowiązania finansowe
        • zobowiązania z tytułu dostaw i usług w okresie wymagalności (do 12 miesięcy / powyżej 12 miesięcy)
        • zaliczki otrzymane na dostawy
        • zobowiązania wekslowe
        • zobowiązania z tytułu podatków
        • zobowiązania z tytułu wynagrodzeń
      • fundusze specjalne
   4. rozliczenia międzyokresowe
      • ujemna wartość firmy
      • inne rozliczenia międzyokresowe
        • długoterminowe
        • krótkoterminowe

Aktywa organizacji opartej na wiedzy obejmują tradycyjne aktywa trwałe i obrotowe oraz charakterystyczne dla niej aktywa kompetencyjne. Bilansową równowagą aktywów kompetencyjnych jest kapitał intelektualny, który dzieli się na: kapitał intelektualny przyjęty, kapitał intelektualny wytworzony i kapitał doświadczenia.

Dobrowolne ujawnianie w sprawozdaniu finansowym wartości kapitału intelektualnego nie wynika wprost z aktualnie obowiązujących przepisów prawa bilansowego, ale z zasady prawdziwego i rzetelnego obrazu oraz zasady wyższości treści nad formą.

Metody wyodrębniania kosztów stalych i zmiennych biuro rachunkowe Lódź

Metody wyodrębniania kosztów stałych i zmiennych – są to metody pozwalające na wyodrębnienie z kosztów przedsiębiorstwa kosztów stałych i zmiennych. Wyróżnia się trzy podstawowe metody takiego wyodrębniania - są to: metoda księgowa, metoda inżynierska oraz metody statystyczne.

• Metoda księgowa polega na subiektywnym zaliczaniu poszczególnych pozycji kosztów do grupy kosztów stałych lub zmiennych przez księgowego albo innego specjalistę w oparciu o jego doświadczenie i rozsądny osąd,
• Metoda inżynierska to subiektywna ocena zużycia czynników produkcji oparta na szczegółowej analizie produktu i procesu technologicznego na etapie projektowania produktu,
• Metody statystyczno-matematyczne oparte są na założeniu, że całkowite koszty działalności operacyjnej przedsiębiorstwa są w sposób liniowy zależne od skali działania podmiotu. Metody statystyczne bazują na danych historycznych.

Do metod statystycznych należą:

• Metoda wizualna (graficzna) – polega na naniesieniu na układ współrzędnych poniesionych kosztów i odpowiadającej im produkcji, a w dalszym postępowaniu na wyznaczeniu linii kosztów najlepiej dopasowanej do umieszczonych na płaszczyźnie punktów. Punkt przecięcia wyznaczonej linii z osią rzędnych (powyżej punktu zero) wyznacza poziom kosztów stałych. Znając maksymalny poziom kosztów całkowitych oraz wielkości produkcji, wyznacza się koszt zmienny.
• Metoda wielkości ekstremalnych – polega na wyróżnieniu z szeregu czasowego wielkości produkcji i odpowiadającym im wielkościom kosztu całkowitego dwóch obserwacji ekstremalnych (skrajnych): minimalnej i maksymalnej. Z użyciem tych wielkości obliczany jest koszt krańcowy, który jest określany jako przyrost kosztów całkowitych między wybranymi punktami ekstremalnymi, przypadający na dodatkową jednostkę produkcji. Na tej podstawie szacuje się poziom kosztów stałych jako różnicę między kosztami całkowitymi a kosztami danej produkcji.
• Metoda średnich podokresów – polega na uszeregowaniu według rosnącej wartości produkcji par liczbowych określających wielkości produkcji i przypisane im wielkości kosztów całkowitych, następnie podzieleniu tego zbioru na dwie grupy, obliczeniu wartości średnich produkcji i kosztów całkowitych każdej z grup, a następnie wyliczeniu kosztów stałych i zmiennych zgodnie z zasadą wykorzystywaną przy metodzie wartości ekstremalnych (wartości ekstremalne w metodzie średnich podokresów zastępuje się wartościami średnimi, obliczonymi dla każdej z grup).
• Metoda regresji – polega na wykorzystaniu metody najmniejszych kwadratów do określenia funkcji najlepiej opisującej zależność kosztu całkowitego od wielkości produkcji oraz określenia stopnia dopasowania wyznaczonej funkcji do danych statystycznych.

Księgowanie rachunkowość biuro rachunkowe Lódź

Księgowanie – dokonywanie zapisów w księgach rachunkowych.

Zapisy dotyczą zaszłości gospodarczych mających wpływ na zmianę stanu majątkowego przedsiębiorstwa. Podstawą zapisów są dowody księgowe. Zapis księgowy powinien określać (co najmniej): rodzaj zaszłości ("treść"), datę zaszłości, kwotę, dane identyfikujące dokument będący dowodem księgowym. Zapisu dokonuje się równocześnie na co najmniej dwu urządzeniach księgowych:

• w dzienniku, w porządku chronologicznym
• na kontach księgowych, przedmiotowo, zgodnie z dekretacją

Księgowanie jest zadaniem księgowości. Wykwalifikowany pracownik księgowości to księgowy. Pracownik pomocniczy, zajmujący się księgowaniem na kontach to kontysta.

Księgi rachunkowe biuro rachunkowe Lódź

Księgi rachunkowe prowadzone są na podstawie dowodów księgowych i ujmują zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym. Obejmują one zbiory zapisów księgowych, obrotów i sald, które tworzą dziennik, księgę główną, księgi pomocnicze, zestawienia: obrotów i sald kont księgi głównej oraz sald kont ksiąg pomocniczych, a także wykaz składników aktywów i pasywów.

Księgi rachunkowe prowadzi się w siedzibie jednostki. Mogą być prowadzone poza siedzibą jednostki, w przypadku powierzenia ich prowadzenia jednostce uprawnionej – zgodnie z obowiązującymi przepisami – do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. W takiej sytuacji kierownik jednostki jest obowiązany:

• powiadomić właściwy urząd skarbowy o miejscu prowadzenia ksiąg w terminie 15 dni od dnia ich wydania poza siedzibę jednostki,
• zapewnić dostępność ksiąg rachunkowych do badania przez upoważnione organy kontrolne.

Otwarcia ksiąg rachunkowych dokonuje się na:

• dzień rozpoczęcia działalności,
• początek każdego następnego roku obrotowego,
• dzień zmiany formy prawnej, połączenia lub podziału jednostki,
• dzień rozpoczęcia likwidacji lub postępowania upadłościowego.

Księgi otwiera się w ciągu 15 dni od dnia wymienionych zdarzeń. Otwarcia ksiąg rachunkowych pod datą rozpoczęcia działalności dokonuje się przez wprowadzenie do ewidencji księgowej stanu aktywów i pasywów, potwierdzonego spisem z natury rzeczowych składników majątku i gotówki (inwentaryzacja).

Księgi rachunkowe zamyka się na:

• dzień kończący rok obrotowy,
• dzień zakończenia działalności, w tym również sprzedaży i zakończenia likwidacji lub postępowania upadłościowego,
• dzień poprzedzający zmianę formy prawnej, postawienia w stan likwidacji lub upadłości.

Księgi zamyka się nie później niż w ciągu trzech miesięcy od dnia tych zdarzeń. Ostateczne zamknięcie ksiąg jednostki powinno być dokonane nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia zaistnienia tych zdarzeń.

Księgi rachunkowe obejmują:

1. dziennik – służy do zapisywania w porządku chronologicznym, dzień po dniu, danych o operacjach gospodarczych. Zapisy w dzienniku muszą być kolejno numerowane, a sumy zapisów (obroty) liczone w sposób ciągły
2. konta księgi głównej – wprowadza się pod datą otwarcia ksiąg rachunkowych salda początkowe aktywów i pasywów, a następnie dokonuje zapisów wszystkich operacji za kolejne miesiące, zarejestrowanych uprzednio lub jednocześnie w dzienniku
3. konta ksiąg pomocniczych (ewidencji analitycznej) – prowadzi się w szczególności dla:
   1. środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonanych od nich odpisów amortyzacyjnych (umorzeniowych)
   2. rozrachunków z kontrahentami
   3. rozrachunków z pracownikami
   4. operacji sprzedaży (kolejno numerowane własne faktury i inne dowody, ze szczegółowością niezbędną do celów podatkowych)
   5. operacji zakupu (obce faktury i inne dowody)
   6. kosztów
4. zestawienie obrotów i sald księgi głównej oraz zestawienia sald kont ksiąg pomocniczych
5. wykaz składników aktywów i pasywów

Księgi rachunkowe mogą być prowadzone przez:

• osoby fizyczne posiadające certyfikat księgowego
• biegłych rewidentów
• doradców podatkowych
• inne podmioty (od 10 sierpnia 2014 roku prowadzeniem ksiąg rachunkowych mogą zajmować się wszystkie podmioty posiadające zdolność prawną, niekarane w zakresie określonych przepisów (przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniężnemu, obrotowi papierami wartościowymi, przestępstwa skarbowe, inne określone w ustawie o rachunkowości) oraz posiadające ubezpieczenie OC).

Zalety:

• możliwość szerokiej analizy finansowej podmiotu gospodarczego,
• bieżące monitorowanie przychodów, kosztów, wydatków oraz innych kategorii,
• opracowanie własnej polityki rachunkowości, wybór rozwiązań dostosowanych do specyfiki działalności.

Wady:

• wysokie koszty prowadzenia ksiąg rachunkowych,
• skomplikowany i zaawansowany system,
• obowiązek spełniania wielu wymagań narzuconych przez ustawę o rachunkowości.