Zdarzenie gospodarcze rachunkowość Łódź

Zdarzenie gospodarcze – każde zdarzenie (fakt, zjawisko) związane z prowadzoną działalnością gospodarczą przez jednostki. Pojęcie z zakresu rachunkowości oznaczające zdarzenia wywołane działalnością jednostki gospodarczej w zakresie zaopatrzenia, produkcji i sprzedaży dóbr i usług.

Zdarzenie gospodarcze, które:

• jest wyrażone wartościowo;
• ma wpływ na stan majątku bądź źródła jego finansowania;
• ma wpływ na wynik finansowy jednostki;
• powoduje zmiany zawsze dwóch składników (zapis podwójny), a zmiany te są równoczesne i równe co do wartości (zapis dwustronny i jednakowy)

jest operacją gospodarczą.

Zdarzenie gospodarcze jest pojęciem szerszym niż operacja gospodarcza – każda operacja gospodarcza jest zdarzeniem gospodarczym, ale nie każde zdarzenie gospodarcze jest operacją gospodarczą. Zdarzenie gospodarcze pociąga za sobą określone operacje gospodarcze: np. podpisanie umowy z pracownikiem jest zdarzeniem gospodarczym, które w przyszłości spowoduje operację gospodarczą w postaci wypłaty wynagrodzenia. Zdarzenie gospodarcze, które nie jest operacją gospodarczą nie jest zaksięgowane. 

Podział zdarzeń gospodarczych

Operacje gospodarcze	Pozostałe zdarzenia gospodarcze
Wywołują zmiany w: samych tylko aktywach (operacje aktywne), samych pasywach (operacje pasywne), lub aktywach i pasywach jednocześnie (operacje aktywno-pasywne).	Nie wywołują bezpośrednio zmian ani w pasywach ani w aktywach. Jednak zdarzenia te mogą mieć w przyszłości wpływ na majątek i kapitał przedsiębiorstwa (np. zdarzenie gospodarcze w postaci wysłania zamówienia do dostawcy - w przyszłości, gdy zamówienie zostanie zrealizowane, jednostce powiększą się aktywa w postaci dostarczonego towaru i zwiększą pasywa - w postaci kredytu kupieckiego).
Są wyrażane wartościowo (w cenach) - np. operacja gospodarcza w postaci zakupu samochodu za gotówkę, zwiększa wartość środków trwałych o 40 000 zł oraz zmniejsza wartość gotówki na rachunku bankowym o 40 000 zł.	Nie są wyrażane wartościowo (są to np. przyjęte w przedsiębiorstwie normy, podpisane umowy o współpracy, itp.)
Podlegają obowiązkowi ewidencji księgowej	Nie są ewidencjonowane w księgach rachunkowych
Dokumentem je potwierdzającym jest dowód księgowy	Są dowolnie dokumentowane (np. poprzez umowę, list, e-mail)
Przykłady operacji gospodarczych	Przykłady pozostałych zdarzeń gospodarczych
zakup maszyn, urządzeń, materiałów do produkcji wypłata wynagrodzeń pracownikom otrzymanie zapłaty za towar, otrzymanie darowizny opłacenie podatku	zawarcie umowy z nowym pracownikiem umowa o założeniu konsorcjum wyznaczenie norm zużycia materiałów w przedsiębiorstwie otrzymanie zamówienia

Jakie inne zmiany wprowadzi „Konstytucja biznesu” księgowa Łódź

Przepisy, które wejdą w życie 30 kwietnia 2018 r. przewidują także możliwość prowadzenia „działalności nieewidencjonowanej”. Taka działalność nie jest działalnością gospodarczą i nie jest wpisywana do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG).

Osoby, które będą wykonywać taką działalność nie będą podlegały ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie jest właściwy w zakresie zasad i warunków wykonywania „działalności nieewidencjonowanej”.

Jak obliczać okres 6 miesięcy „ulgi na start” księgowi w Łodzi

Jak obliczać okres 6 miesięcy „ulgi na start”. „Ulga na start” może trwać maksymalnie 6 miesięcy kalendarzowych. 

Początek stanowi dzień faktycznego rozpoczęcia wykonywania działalności. Jeżeli dzień ten przypada pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego, miesiąc ten wlicz do 6 miesięcy trwania ulgi. Jeśli działalność gospodarczą rozpoczniesz w trakcie miesiąca kalendarzowego, miesiąca tego nie wliczaj.

Przykład
Pan Jan rozpocznie działalność gospodarczą od 7.05.2018 r. Spełnia warunki do skorzystania z „ulgi na start”. Sześć miesięcy, za które nie będzie opłacać składek na ubezpieczenia społeczne upłynie z 30.11.2018 r.

Jeśli w okresie korzystania z „ulgi na start” zawiesisz wykonywanie działalności, okres zawieszenia nie przerwie biegu 6 miesięcy.

Przykład
Pani Teresa skorzysta z ulgi na start od 4.05.2018 r. Od 1.06.2018 r. zawiesi działalność do 31.07.2018 r. Po wznowieniu działalności będzie mieć prawo do „ulgi na start” jeszcze przez 4 miesiące.

Ważne! Jeśli zrezygnujesz z „ulgi na start”, do czego masz prawo, kolejny raz będziesz mógł skorzystać z tego uprawnienia dopiero po upływie 60 miesięcy kalendarzowych od dnia jej zakończenia bądź zawieszenia.

Przykład
Pan Kazimierz będzie korzystał z „ulgi na start” przez 2 miesiące, od 1.06.2018 r. do 31.07.2018 r. Następnie od 1.08.2018 r. zgłosi się do ubezpieczeń społecznych. Po kolejnych dwóch miesiącach uzna, że decyzja o rezygnacji z ulgi była błędna. Nie będzie mógł jednak skorzystać z „ulgi na start” ani od 1.08.2018 r., ani na bieżąco od 1.10.2018 r.

Na czym polega „ulga na start” księgowość w Łodzi

Na czym polega „ulga na start”. Jeśli będziesz prowadził działalność gospodarczą i:

• podejmiesz ją po raz pierwszy albo ponownie po upływie co najmniej 60 miesięcy kalendarzowych od dnia ostatniego zawieszenia lub zakończenia działalności gospodarczej,
• nie będziesz jej wykonywać na rzecz byłego pracodawcy, na rzecz którego przed dniem rozpoczęcia działalności gospodarczej w bieżącym lub w poprzednim roku kalendarzowym osoba wykonywała w ramach stosunku pracy lub spółdzielczego stosunku pracy  czynności wchodzące w zakres wykonywanej działalności,

będziesz mógł skorzystać z „ulgi na start”. Uprawnienie to polega na zwolnieniu z obowiązku ubezpieczeń społecznych przez 6 miesięcy kalendarzowych od dnia podjęcia działalności gospodarczej.

Z „ulgi na start” będziesz mógł skorzystać także jako wspólnik spółki cywilnej.

Ważne! W okresie „ulgi na start” ubezpieczeniami społecznymi będą objęte osoby z Tobą współpracujące oraz zatrudnieni przez Ciebie pracownicy czy zleceniobiorcy. Zwolnienie z ubezpieczeń społecznych dotyczy tylko Ciebie jako osoby prowadzącej działalność.

Utarg biuro rachunkowe Lódź

Utarg – w ujęciu ekonomicznym to suma przychodów przedsiębiorstwa w pewnym okresie ze sprzedaży określonej ilości produktów (Q) po określonej cenie (P).

Utarg = cena x ilość sprzedanych produktów

W ujęciu rachunkowości utarg jest to suma wpływów gotówkowych brutto ze sprzedaży dóbr (towarów i usług) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w ustalonym okresie rozliczeniowym. Pojęcie utargu w rachunkowości nie jest tożsame z przychodem ze sprzedaży.

Utarg - w odróżnieniu od przychodu ze sprzedaży - obejmuje wpływy faktycznie uzyskane (przychód obejmuje również wartości należne) oraz obejmuje podatek VAT, który nie jest przychodem w rozumieniu rachunkowości i prawa podatkowego.

Okresem rozliczeniowym dla utargu jest zwykle dzień (utarg dzienny) lub miesiąc (utarg miesięczny). Pojęcie utargu np. w jednostkach handlowych jest zwykle tożsame ze stanem kasy (stan początkowy + utarg = stan końcowy).

Umorzenie biuro rachunkow Lódź

Umorzenie – okresowe zmniejszenie wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na skutek jego wykorzystywania w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, o wyrażoną wartościowo sumę tego zużycia.

Wartość umorzenia za dany okres (np. kilku lat) jest sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych w poszczególnych podokresach. Wartość początkowa dobra kapitałowego, pomniejszona o wielkość jego dotychczasowego umorzenia, stanowi wartość netto wykazywaną w bilansie jednostki.

Umorzenie oznacza też zrezygnowanie całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych (umorzenie długu).

Strata rachunkowość biuro rachunkowe Łódź

Strata – w rachunkowości jest to ujemny wynik przedsiębiorstwa. Strata może być prezentowana na różnych poziomach rachunku zysków i strat, jako: strata brutto ze sprzedaży, strata ze sprzedaży, strata z działalności operacyjnej, strata z działalności gospodarczej, strata brutto z działalności, strata netto z działalności. Strata powstaje generalnie wtedy, gdy osiągnięte przychody są niższe od poniesionych kosztów.

Ustawa o rachunkowości definiuje straty tak samo jak koszty, tzn. jako uprawdopodobnione zmniejszenia w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zmniejszenia wartości aktywów, albo zwiększenia wartości zobowiązań i rezerw, które doprowadzą do zmniejszenia kapitału własnego (lub zwiększenia jego niedoboru), w inny sposób niż wycofanie środków przez udziałowców lub właścicieli (art. 3 ust.1 pkt 31 UoR). Z definicji tej wynika, że straty, tak jak koszty zmniejszają kapitał własny lub zwiększają jego niedobór. Powodują one jednocześnie albo zmniejszenie aktywów, albo zwiększenie zobowiązań i rezerw.

Ponieważ straty w prawie bilansowym ze swej definicji nie różnią się od kosztów, to szereg strat „per saldo” wykazuje się w rachunku zysków i strat w grupie kosztów, np.: w grupie „pozostałe koszty operacyjne” ujawniana jest strata ze zbycia niefinansowych aktywów trwałych. Tego rodzaju strata jednakże ma zwykle charakter jednorazowy w odróżnieniu od takich kosztów, jak np. koszty amortyzacji, wynagrodzeń itp.

Strata to niecelowe i nieekwiwalentne zmniejszenie stanu lub wartości składników majątkowych. Straty mogą występować w związku z normalną działalnością, jako konsekwencja niewłaściwych decyzji czy nieprzewidzianych zmian w otoczeniu przedsiębiorstwa (np. wytworzenie niemodnych wyrobów spowoduje konieczność obniżenia ich ceny lub zniszczenia). Takie straty są ujmowane w pozostałych kosztach operacyjnych. Straty mogą mieć także charakter niepowtarzalny i niezależny od decyzji kierownictwa przedsiębiorstwa. Takie straty określane są jako nadzwyczajne.

Strata netto – w rachunkowości jest to ujemny wynik finansowy przedsiębiorstwa po uwzględnieniu obowiązkowych zmniejszeń zysku lub zwiększeń straty. Strata netto ustalana jest w rachunku zysków i strat, w bilansie prezentowana jest w pozycji „kapitał własny”.

Rachunkowość podatkowa biuro rachunkowe Lódź

Rachunkowość podatkowa – dotyczy ewidencji gospodarczej, która wynika z uregulowań prawa podatkowego i jego wpływu na księgi rachunkowe prowadzone zgodnie z prawem bilansowym.

Zajmuje się kalkulowaniem i ewidencjonowaniem podatków a także operacjami gospodarczymi potrzebnymi do ustalenia dochodów i obciążeń podatkowych związanych z działalności gospodarczej. Jej odbiorcą jest Urząd Skarbowy natomiast podmiotami są osoby fizyczne i spółki cywilne.

Rachunkowość bankowa biuro rachunkowe Łódź

Rachunkowość bankowa (księgowość bankowa) – system ewidencji działalności banku, którego celem jest odzwierciedlenie sytuacji majątkowej, finansowej i ekonomicznej objętego nim podmiotu. Rachunkowość bankowa, stanowiąc część rachunkowości, wypełnia wszystkie uniwersalne zadania rachunkowości oraz wykorzystuje wszystkie właściwe dla rachunkowości metody i zasady.

Przedmiotem rachunkowości bankowej jest działalność podstawowa banku określona w prawie bankowym i statucie podmiotu, a także wszystkie inne czynności realizowane przez bank niezwiązane bezpośrednio z działalnością podstawową (działalność gospodarcza), których celem jest zapewnienie funkcjonowania banku.

Podmiotem rachunkowości bankowej jest bank, czyli podmiot działający na podstawie przepisów prawa bankowego.

Rachunkowość bankowa dostarcza danych dla: zarządu banku, akcjonariuszy, klientów, kontrahentów, organów nadzoru finansowego, banku centralnego.

W Polsce banki jako jednostki organizacyjne działające na podstawie ustawy Prawo bankowe są objęte nadrzędnym i uniwersalnym aktem regulującym system rachunkowości, tj. Ustawą o rachunkowości z dn. 29 września 1994 r. W związku z odmiennym charakterem działalności bankowej, banki w zakresie rachunkowości podlegają również szczególnym zapisom utworzonym przez Ministra Finansów (m.in. jest to Rozporządzenie Ministra Finansów z dn. 1 października 2010 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości banków (Dz. U. z 2013 r. poz. 329)). Ponadto zasady rachunkowości bankowej oparte są o rozporządzenia Komitetu Międzynarodowych Standardów Rachunkowości.

Przychód biuro rachunkowe Lódź

Przychód – pojęcie księgowe, które oznacza uzyskany lub należny wpływ wartości, korzyści materialnych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, działalności wykonywanej osobiście, pracy wykonywanej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy oraz z nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Najczęściej przychodem jest łączna wartość sprzedaży dóbr, towarów i usług netto (bez podatku VAT) w okresie rozliczeniowym (dzień, miesiąc, kwartał lub rok obrachunkowy).

Przychody to przypływy aktywów albo inne zwiększenie aktywów danego podmiotu lub zmniejszenie jego zobowiązań (lub kombinacja powyższych) wynikające z dostarczenia lub produkcji dóbr, świadczenia usług lub innych czynności będących podstawową działalnością danego podmiotu. (definicja z SFAC 6, par. 78)

W „Deklaracji APB nr 4" przychód został zdefiniowany jako: wzrost aktywów brutto lub spadek zobowiązań brutto uznanych i wycenionych zgodnie z akceptowanymi zasadami rachunkowości, który powstaje na skutek tych nakierowanych na osiągnięcie zysków działań [...] przedsiębiorstwa, które mogą zmienić wartość kapitału własnego... . (American Institute of Certified Public Accountants, APB No. 4)

Według art. 3 ust. 1 pkt 30 Ustawy o rachunkowości przychody należy rozumieć jako uprawdopodobnione powstanie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, które doprowadzą do wzrostu kapitału własnego (lub zmniejszenia jego niedoboru), w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli.

W świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego oraz zasad rachunkowości wyróżnia się:

• przychody ze sprzedaży
• przychody finansowe
• przychody operacyjne.

Przychodu nie stanowią uzyskane kredyty, wkłady własne akcjonariuszy itp.

Pojęcia przychód nie należy mylić z takimi pojęciami jak: dochód, utarg, zysk. Wysokość przychodów przedsiębiorstwa nie odzwierciedla jego rzeczywistej sytuacji finansowej. Podstawowymi wskaźnikami oceny finansowej przedsiębiorstwa są przepływy finansowe w postaci wpływów i wydatków przedsiębiorstwa.

Przychód w rachunkowości nie jest równoznaczny zgodnie z zasadą memoriałową z wpływem środków pieniężnych (choć może on być czasem tożsamy, np. przy sprzedaży gotówkowej), lecz przede wszystkim z powstaniem należności. W sprawozdaniu finansowym informacje o przychodach są prezentowane w rachunku zysków i strat (załącznik do UoR) i sprawozdaniu z całkowitych dochodów (według MSR). Ustawa o rachunkowości nie precyzuje kryteriów i momentu uznania przychodu w rachunku zysków i strat, szczegółowe wskazania na ten temat zawierają MSR 18 i 11.

Koszty pośrednie biuro rachunkowe Lódź

Koszty pośrednie – jeden z rodzajów kosztów w przedmiotowym układzie ujmowania kosztów działalności gospodarczej. Koszty pośrednie obejmują te składniki kosztów, które nie mogą być bezpośrednio odnoszone do produkowanych wyrobów lub usług bądź rodzajów działalności, tzn. nie można przyporządkować ich poszczególnym nośnikom na podstawie pomiarów i dowodów źródłowych lub takie przyporządkowanie jest nieopłacalne. Koszty pośrednie są przypisywane poszczególnym nośnikom na podstawie procedur rozliczeniowych. W momencie poniesienia koszty pośrednie grupuje się wspólnie, a następnie rozlicza w wymaganym przekroju z wykorzystaniem kluczy rozliczeniowych (np. płace bezpośrednie, koszty bezpośrednie, koszty produkcji).

Z punktu widzenia odmian działalności koszty pośrednie dzieli się na:

• Koszty pośrednie działalności podstawowej,
• Koszty działalności pomocniczej,
• Koszty zarządu (ogólnoadministracyjne).

W układzie funkcjonalnym koszty pośrednie dzieli się na:

• Koszty zakupu,
• Koszty pośrednie działalności właściwej,
• Koszty sprzedaży.

Kapital zapasowy biuro rachunkowe Lódź

Kapitał zapasowy – składnik kapitału własnego podmiotu przeznaczony na pokrycie ewentualnych strat finansowych. Kapitał zapasowy jest rezerwą finansową, która wspomaga i stabilizuje działalność przedsiębiorstwa. Kapitał zapasowy nie jest obowiązkowy dla spółek osobowych, umowy spółki oraz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą.

W spółce akcyjnej powinno się przeznaczać na kapitał zapasowy co najmniej 8% zysku za dany rok obrotowy, dopóki kapitał ten nie osiągnie co najmniej jednej trzeciej kapitału zakładowego. Do kapitału zapasowego należy przelewać wszelkie nadwyżki osiągnięte przy emisji akcji powyżej ich wartości nominalnej, a pozostałe – po pokryciu kosztów emisji akcji. Koszty emisji akcji bezpośrednio przy powstaniu spółki akcyjnej pokrywane są z rezerw znajdujących się w kapitale zapasowym. Do kapitału zapasowego również wpływają dopłaty, które uiszczają akcjonariusze w zamian za przyznanie szczególnych uprawnień ich dotychczasowym akcjom, o ile te dopłaty nie będą użyte na wyrównanie nadzwyczajnych odpisów albo strat.

O użyciu kapitału zapasowego rozstrzyga walne zgromadzenie akcjonariuszy. Jednakże część kapitału zapasowego (w wysokości jednej trzeciej kapitału zakładowego) można użyć jedynie na pokrycie wszelkich strat, które zostały wykazane w sprawozdaniu finansowym. Jeżeli bilans sporządzony przez zarząd wykaże stratę przewyższającą sumę kapitału zapasowego oraz jedną trzecią kapitału zakładowego, zarząd jest zobowiązany niezwłocznie zwołać walne zgromadzenie, którego celem jest podjęcie uchwały dotyczącej dalszego istnienia spółki.

Zmiany w kapitale zapasowym pociąga za sobą decyzja o umorzeniu akcji własnych. Dodatnią różnicę między wartością nominalną akcji a ich ceną nabycia należy odnieść na kapitał zapasowy. Powoduje to zwiększenia kapitału zapasowego spółki. Natomiast gdy różnica jest ujemna, trzeba ją ująć jako zmniejszenie kapitału zapasowego. Pozostałą stratę (jeżeli ta przewyższa kapitał zapasowy) przewyższającą kapitał zapasowy należy wykazać jako stratę z lat ubiegłych i opisać ten fakt w informacji dodatkowej do sprawozdania finansowego za rok, w którym nastąpiło obniżenia kapitału zakładowego. Podobnie należy robić w razie zbycia akcji własnych z zyskiem lub stratą.

W spółce z o.o. utworzenie kapitału zapasowego powinna przewidywać umowa spółki albo uchwały zgromadzenia wspólników. Do kapitału zapasowego spółki z o.o. mogą zaliczać się następujące pozycje: nadwyżka obejmowanych udziałów powyżej ich wartości nominalnej, zysk netto na mocy uchwały wspólników o podziale zysku, dodatkowe świadczenia na rzecz spółki dotyczące udziałów o szczególnych uprawnieniach, dodatnie różnice między wynagrodzeniem za umorzone udziały a ich wartością nominalną, gdy umorzenie nastąpiło drogą obniżenia kapitału zakładowego, nadwyżki z  aktualizacji wyceny rozchodowanych środków trwałych.

Zmiany kapitału zapasowego na początek okresu rozliczeniowego:

1. Zwiększenie (z tytułu):
   • emisji akcji powyżej wartości nominalnej,
   • podziału zysku (ustawowo),
   • podziału zysku (ponad wymaganą ustawowo minimalną wartość),
2. Zmniejszenie (z tytułu):
   • pokrycia straty,
   • zwiększenia kapitału zakładowego,
   • koszty emisji akcji podczas powstania spółki,
   • koszty organizacyjne związane z połączeniem lub przejęciem spółki.

Kapital staly biuro rachunkowe Lódź

Kapitał stały (pasywa stałe) – długoterminowy kapitał zaangażowany w działalność gospodarczą przedsiębiorstwa obejmujący kapitał własny i kapitał obcy długoterminowy.

Ta część kapitału stałego, która finansuje aktywa obrotowe, jest nazywana kapitałem obrotowym netto (ang. net working capital). Z uwagi na swój długoterminowy charakter kapitał stały powinien finansować najmniej płynne aktywa, czyli aktywa trwałe – jest to tzw. złota reguła bankowa.

Efekt dźwigni finansowej biuro rachunkowe Lódź

Efekt dźwigni finansowej (ang. financial leverage effect) – podniesienie lub obniżenie stopy zwrotu z kapitału własnego (ROE) na skutek zastosowania długu (kapitału obcego) jako źródła finansowania działalności gospodarczej, w porównaniu do wariantu finansowania opartego jedynie o kapitał własny.

Może być pozytywny (dodatni), jak i negatywny (ujemny) – ten drugi przypadek często określany jest jako maczuga finansowa. Uzyskanie dodatniego efektu dźwigni finansowej, wyrażającego się wzrostem stopy zwrotu z kapitału własnego przedsiębiorstwa, dzięki wykorzystywaniu obcych źródeł kapitału, uzależnione jest jednak od spełnienia łącznie dwóch podstawowych warunków.

Po pierwsze, dodatni efekt wystąpi jedynie wówczas, gdy rentowność całego kapitału (własnego i obcego) przedsiębiorstwa obliczona jako stosunek zysku operacyjnego do łącznej wartości kapitału będzie wyższa od stopy oprocentowania długu (kapitału obcego):

Zysk operacyjny / Kapitał całkowity * 100% > k_D

gdzie:

k_D – jest to stopa oprocentowania długu, zaś przez kapitał całkowity rozumiemy sumę kapitału obcego i własnego.

W przeciwnym razie zysk operacyjny wypracowany przez kapitał obcy będzie niższy od kwoty odsetek (kapitał obcy nie zarobi więc na siebie), a dodatkowo należne odsetki mogą pochłonąć część zysku operacyjnego wypracowanego przez kapitał własny, obniżając tym samym jego rentowność. Stąd płynie wniosek, że neutralność działania efektu dźwigni finansowej uzyskamy, gdy:

Zysk operacyjny / Kapitał całkowity * 100% = k_D

Drugim warunkiem zapewniającym wystąpienie dodatniego efektu dźwigni finansowej jest zachowanie właściwej, optymalnej struktury finansowania (odpowiedniego udziału kapitału obcego w całości źródeł finansowania zapewniającego najniższy koszt kapitału). Zbyt wysoki udział długu w strukturze finansowania firmy może bowiem spowodować wzrost ryzyka bankructwa, którego źródłem może być zarówno brak możliwości zrolowania długu w terminach jego wymagalności, jak i trudności w spłacie wysokich kosztów finansowych (odsetkowych). W przypadku, gdy wysokie koszty odsetkowe są wyższe od wypracowywanego przez kapitał całkowity zysku operacyjnego, zgodnie ze wzorem na stopień dźwigni finansowej (ang. Degree of Financial Leverage) w mianowniku mamy wartość ujemną, w liczniku nadal dodatnią i w konsekwencji DFL przyjmuje wartość ujemną:

DFL = Z_operbaz / Z_operbaz - O

gdzie:

DFL – stopień dźwigni finansowej

Z_operbaz – poziom zysku operacyjnego według stanu bazowego tzn. według stanu bieżącego (teraźniejszego)

O – kwota odsetek od kapitału obcego.

W konsekwencji sytuacja taka doprowadzi do wystąpienia efektu negatywnego (maczugi finansowej).

Controlling biuro rachunkowe Lódź

Controlling – system sterowania przedsiębiorstwem zorientowanym na wynik, łączący w sobie jednocześnie procesy poszukiwania informacji, planowania i kontroli funkcjonowania przedsiębiorstwa. Celem działania controllingu jest przygotowanie dla kadry kierowniczej informacji, metod i instrumentów umożliwiających podejmowanie skutecznych decyzji planistycznych i realizacyjnych na różnych poziomach zarządzania, a także koordynację oraz kontrolę przebiegu wszystkich procesów przedsiębiorstwa.

Controlling działa na pograniczu funkcji zarządczych i kontrolnych. Zadaniem menedżera jest prowadzenie działalności gospodarczej i ponoszenie odpowiedzialności za wyniki przedsiębiorstwa. Kontroler zaś koncentruje się na pomiarze i ocenie skutków działalności gospodarczej, będąc jednocześnie odpowiedzialnym za przejrzystość pomiarów. Część wspólną tych zadań tworzy controlling, który obejmuje ustalanie celów, planowanie, sterowanie w zakresie finansów i skuteczności ekonomicznej oraz kontrolę. Istotnym zadaniem controllingu jest scalenie zazwyczaj oderwanych od siebie czynności kontrolnych w jedną spójną całość.

Działanie controllingu polega na stałym monitorowaniu funkcjonowania przedsiębiorstwa pod kątem stopnia realizacji celów i dopasowania się przedsiębiorstwa do zmieniającego się otoczenia oraz przekazywaniu informacji zarządzającym o potrzebie podejmowania działań korygujących. Monitorowanie przedsiębiorstwa odbywa się za pośrednictwem dwóch mechanizmów: sprzężenia zwrotnego (feed-back) oraz sprzężenia wyprzedzającego (feed-forward).

Istotą sprzężenia zwrotnego jest porównywanie wartości planowanych z uzyskiwanymi, wraz z analizą odchyleń. Jednak sama świadomość istniejących odchyleń nie jest wystarczająca do podjęcia właściwych działań korygujących. Konieczna jest jeszcze znajomość zagrożeń, które mogą powstać jako efekt pojawiających się odchyleń (sprzężenie wyprzedzające). Dlatego po przeprowadzonej analizie odchyleń wprowadza się działania usprawniające dotychczasowe reguły postępowania przedsiębiorstwa, chroniąc tym samym przedsiębiorstwo przed kolejnymi niepowodzeniami. Tym samym bieżąca weryfikacja dotychczasowej realizacji celów przekłada się na poprawę warunków realizacji celów w dłuższym okresie. Istotą sprzężenia wyprzedzającego jest wykrywanie odchyleń wcześniej, w miarę możliwości jeszcze przed ich wystąpieniem. Oznacza to, że sposób myślenia nastawiony na sprzężenie zwrotne powinien rozwinąć się więc w sposób myślenia uwzględniający sprzężenie wyprzedzające, pozwalający przedsiębiorstwu skorygować dotychczasowy sposób działania i uniknąć porażki w przyszłości.

Na system controllingu przedsiębiorstwa składa się controlling strategiczny i controlling operatywny.

Controlling strategiczny nastawiony jest na wspomaganie zarządu przedsiębiorstwa w realizacji zamierzeń długookresowych – osiąganiu celów strategicznych. Controlling strategiczny jest zorientowany na przyszłość przedsiębiorstwa, interesuje go długookresowe zabezpieczenie egzystencji przedsiębiorstwa. Dlatego też interpretuje jego stan teraźniejszy, z punktu widzenia przyszłości i sugeruje odpowiednie działania dostosowawcze. W związku z tym zadaniem controllingu strategicznego jest pomiar długookresowych efektów działania przedsiębiorstwa, badanie szans i zagrożeń tkwiących w otoczeniu przedsiębiorstwa, określanie znaczących odchyleń otrzymywanych wyników od planu, a także reagowanie na zmiany wewnątrz przedsiębiorstwa. 

Controlling operatywny skoncentrowany jest na bieżącym osiąganiu celów, a tym samym na wspieraniu sprawności działania przedsiębiorstwa. Głównym celem controllingu operatywnego jest utrzymanie bieżącej rentowności, płynności i efektywności przedsiębiorstwa, które umożliwia pomiar i analiza takich wielkości jak: przychody-nakłady, wpływy-wydatki, koszty-wyniki. Działania controllingu operatywnego nakierowane są na wnętrze przedsiębiorstwa, głównie w zakresie koordynacji procesów wewnętrznych, dokonując pomiaru ilościowych wielkości.

Porównanie controllingu strategicznego i operatywnego

Charakterystyczne cechy	Typ controllingu
	Strategiczny	Operatywny
Cele	Długofalowe planowanie strategiczne w zakresie wzrostu wartości przedsiębiorstwa (utrzymanie zdolności do osiągania zysku). Zabezpieczenie długookresowej egzystencji i rozwoju przedsiębiorstwa oraz niezbędnych potencjałów do osiągania sukcesu.	Sterowanie wynikiem ekonomicznym przedsiębiorstwa. Dbanie o rentowność, zysk, wyniki ekonomiczne.
Orientacja	Otoczenie przedsiębiorstwa: szybkie dopasowanie działalności przedsiębiorstwa do zmian zaistniałych w otoczeniu.	Wnętrze przedsiębiorstwa: regulacja wewnętrznych procesów przedsiębiorstwa.
Charakter zadań	Uwzględnienie wielkości kwalitatywnych: wyznaczone cele oraz zadania mają jakościowy charakter, słabo ustrukturalizowany.	Uwzględnienie wielkości kwantytatywnych: cele i zadania wyrażone w wymiernych jednostkach; duża precyzja danych.
Przedmiot zadań	Identyfikacja oraz ocena takich wielkości jak: mocne i słabe strony przedsiębiorstwa, szanse oraz zagrożenia przedsiębiorstwa na osiągnięcie „trwałych zysków”.	Identyfikacja i weryfikacja wielkości w układach: przychody, nakłady, wpływy, wydatki, koszty, wydajność – zyskowność.
Horyzont czasowy	Z reguły długookresowy – od 3 lat – z góry nie jest ograniczony.	Z reguły: krótkookresowy – kwartał, rok, długookresowy – do trzech lat.

Przy controllingu strategicznym główny nacisk położony jest na czynności antycypacyjne, realizowane dzięki mechanizmowi sprzężenia wyprzedzającego. Analiza porównawcza planów i stopnia ich realizacji jest domeną controllingu operatywnego, jednak występuje ona również w controllingu strategicznym, chociaż w mniejszym zakresie. Controlling operatywny koncentruje się przede wszystkim na sprzężeniu zwrotnym, użytecznym dla badania stopnia realizacji bieżących celów.

Rozwój systemu controllingu w przedsiębiorstwie zaowocował pojawieniem się obszarów controllingu odpowiedzialnych za poszczególne funkcje przedsiębiorstwa, zarówno te podstawowe, jak i wspierające. Obszary controllingu funkcyjnego przecinają niejako w poprzek system controllingu strategicznego i operatywnego, precyzując zadania controllingu poszczególnych obszarów. Każdy rodzaj controllingu funkcyjnego obejmuje swym zasięgiem zarówno działania długookresowe (strategiczne), jak i bieżące (operatywne). Jednak w zależności od rangi danej funkcji w konkretnym przedsiębiorstwie można mówić o różnym zakresie zadań związanych z controllingiem strategicznym bądź controllingiem operatywnym badanej funkcji. Kluczowym jednak zawsze pozostaje controlling strategiczny, który pełni nadrzędną rolę w stosunku do całego systemu controllingu w przedsiębiorstwie poprzez wyznaczanie zasad funkcjonowania controllingu, dekompozycję celów na poszczególne funkcje, a także koordynowanie pracy controllingu poszczególnych obszarów funkcyjnych.